ตอนที่1 ผิดหวัง
1566 คำ
ตอนที่1 ผิดหวัง
ดาวประกายได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เธอเห็นสายตาของคุณย่าของตนจ้องมองเธอด้วยความผิดหวัง ใช่นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหญิงมณีวรรณจ้องมองเธอแบบนี้ ไหนจะพ่อเธอไหนจะคนอื่นๆ ในบ้าน ร่วมถึงผู้ชายคนนั้นที่เธอไม่ได้สนิทสนมแต่เขาคือคนที่เธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ่งด้วย ต่างก็มองมาที่เธอด้วยความไม่พอใจ
ตลอดเกือบสองปีที่ปฏิพัทธ์หมั้นหมายกับแพรวพรรณน้องสาวต่างมารดาของเธอ ทุกๆ อาทิตย์ครอบครัวของชายหนุ่มมักจะไปมาหาสู่กับครอบครัวของเธอเสมอ คุณปู่เป็นเพื่อนกับคุณย่าของปฏิพัทธ์ทั้งสองช่วยเหลือกันทุกอย่างจนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนที่จู่ๆ ชายชราให้แพรวพรรณคบหากับหลานเพื่อนเก่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาแพรวพรรณไม่ได้ปฏิเสธแต่อาจจะมีทำสีหน้าเบื่อหน่ายบ้างแต่น้อยครั้งมาก เหตุการณ์ก่อนหน้าที่ครอบครัวของชายหนุ่มมาร่วมรับประทานอาหารเย็นที่บ้าน ดาวประกายที่กลับมาจากที่ทำงานก็ต้องรีบช่วยงานในครัว เธอสาบานได้เลยว่าแพรวพรรณเป็นคนบอกให้เธอเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟที่โต๊ะ พอหลังจากทำอะไรเธอ หญิงสาวจึงขอตัวมาอาบน้ำก่อนป้าน้อย แม่บ้านคนเก่าคนแก่จะเอายามาให้เพราะเธอตากฝนมา ด้วยหญิงสาวเป็นคนป่วยง่ายทำให้ป้าน้อยรู้ดีว่าเธอต้องป่วยอีกแน่
ส่วนเรื่องยาที่เขาบอก เธอไม่เคยรู้เรื่องเลยสักนิดใครจะหาเหาใส่หัวทำให้ตัวเองถูกตราหน้ากัน ปกติเธอก็ดูแย่ในสายตาของใครๆ อยู่แล้วทำไมเธอต้องทำร้ายตัวเองเพราะเรื่องนี้อีก ดาวประกายเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนจะค่อยๆ ขยับกายเข้าไปหาคนเป็นย่า ทุกคนในบ้านจะคิดยังไงเธอไม่สน เธอสนคนเดียวเท่านั้นก็คือคุณหญิงมณีวรรณ เพราะชีวิตของดาวประกายเธอมีเพียงย่าคนนี้คนเดียวเท่าไหร่ที่รักเธอหวังดีต่อเธอจริงๆ
"คุณย่า ดาวไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ดาวไม่ได้ทำ คุณย่าเชื่อดาวเถอะนะคะ"เธอยกมือขึ้นมาจับมือเหี่ยวย่นไว้แน่น หญิงสาวก้มหน้าลงมามองหน้าหลาน เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าคนที่เธอเลี้ยงดูมาตลอดยี่สิบสามปีที่ผ่านมาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ได้ แต่ทุกอย่างมันชี้มาที่หลานเธอทุกข้อ ดาวประกายตอนนี้แทบไม่มีทางปฏิเสธเรื่องที่เกิดขึ้นได้
"แกยังคิดจะโกหกอีกงั้นเหรอฮะ!"เสียงดุดันของคนเป็นปู่ยังคงดังออกมา
"ฮึกฮือ คุณปู่ดาวไม่ได้ทำจริงๆ ดาวไม่เคยคิดแย่งของน้อง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาดาวจำได้ไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นใคร อะไรที่เป็นของน้องดาวไม่มีสิทธิ์"
"แต่พี่ก็ทำมันไปแล้ว! ปากบอกว่าไม่ต้องการแต่พี่ก็ได้ทุกอย่างของฉันไปจนหมด พี่นึกถึงใจฉันไหม จะให้ฉันแต่งงานกับคนที่เคยได้เสียกับพี่สาวตัวเองเหรอ? ฉันทำไม่ได้หรอกนะ"
"น้องแพรว ฟังพี่ก่อนนะครับ"เมื่อได้ยินอย่างนั้นปฏิพัทธ์ก็ตกใจไม่น้อย เขารีบขยับไปหาแพรวพรรณด้วยสภาพที่ไม่เหมาะสมมากนักถึงแม้จะผ้าพันกายปกปิดของสงวนแต่ทว่ามันก็ดูไม่เหมาะสมอยู่ดี
"ตาพัทธ์ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนค่อยไปคุยกันข้างล่าง"เสียงของคุณหญิงมณีวรรณบอกก่อนจะหันไปบอกทุกคนให้ลงไปคุยข้างล่าง
ณ ห้องรับแขก
บรรยากาศตอนนี้มันอึมครึมพอสมควร เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นใครก็ยากที่จะรับได้ พี่สาวได้กับคู่หมั้นน้อง รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น เสียงถอนหายใจของประมุขของบ้านดังออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งเห็นหน้าหลานคนโตที่นั่งข้างภรรยาตนก็ยังไม่พอใจ ดาวประกายก้มหน้าลงแทบไม่พูดอะไรออกมาอีก สิ่งที่เกิดขึ้นใครว่าเธอไม่เจ็บปวดกัน หัวใจของเธอมันเจ็บจนแทบจะรับไม่ไหวแล้ว
"แพรวขอพูดต่อหน้าทุกคนเลยนะคะ แพรวขอยกเลิกการหมั้นระหว่างแพรวกับพี่พัทธ์ แพรวรับไม่ได้!"
"หนูแพรวใจเย็นๆ ก่อนสิ ลูกชายแม่เองก็ไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้"คุณหญิงปราณีมารดาของชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแตกตื่นเมื่อว่าที่ลูกสะใภ้ไม่อยากหมั้นหมายกับบุตรชายของเธอแล้ว
"นั้นสิลูก ใจเย็นๆ ก่อนนะ"พรรณวดีพูดเสริม
"แพรวเหนื่อยแล้วคุณแม่ แพรวเจ็บไปหมดแล้ว เป็นใครจะรับได้คะที่ต้องเจออะไรแบบนี้ ยิ่งต้องอยู่เห็นหน้ากันทุกวันแพรวยิ่งรับไม่ได้"ดาวประกายบีบมือตัวเองแน่นที่ได้ยินคำพูดนั้นของน้องสาว
"หึ! ทำงามหน้านักนังแม่ตัวดี เลี้ยงเสียข้าวสุก ทำตัวไม่ต่างจากโสเภณีฉันไม่น่ายอมให้แกมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เลย!"
"คุณเกษมพอสักทีเถอะ!"คนเป็นภรรยาได้ยินคำด่าท้อจากปากสามีก็ถึงกับรับไม่ได้
"ฉันพูดผิดตรงไหนคุณหญิง หลานหล่อนคนนี้ได้เรื่องจริงๆ ฉันอายจริงๆ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว วางยาผู้ชายหวังอะไรอยู่ฮะ?"
"ดาวไม่เคยหวังอะไรจากเขา ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้ ดาวคงไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อเหมือนกัน น้องแพรวจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าดาว คุณปู่จะได้ไม่ต้องหาเรื่องมาต่อว่าดาวอีก หลานคนนี้ทำอะไรก็ไม่เคยดีในสายตาของคุณปู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคำว่าลูกเมียน้อยที่ใครๆ ต่อว่า ดาวพยายามอดทน พยายามไม่สนใจ แต่รู้อะไรไหมคะ ดาวเองก็เสียใจเป็น ดาวผิดเหรอ ดาวผิดอะไร ทำไมทุกคนถึงโทษดาวคนเดียว"ดาวประกายร้องไห้ออกมาอย่างไม่ปิดบัง เธอพยายาม พยายามแล้วที่จะอดทนแต่ทำยังไงเธอก็ทำไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อคุณปู่ไม่เคยรักเธอ คุณพ่อเห็นแพรวพรรณดีกว่าเธอ เธอไม่อยู่ก็ได้
"พูดอะไรออกมาดาว หลานจะไปอยู่ไหนย่าไม่ให้ไปเด็ดขาด!"
"มันจะไปก็ปล่อยมันไปอยู่ก็สร้างแต่ปัญหา เลือดแม่มันแรง วันนี้ยังกล้าทำแบบนี้ต่อไปคงมากกว่านี้อีกกระมัง!"
ปฏิพัทธ์เห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าเขายอมรับว่าอดสงสารไม่ได้แต่ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเขาเองก็โกรธเธอมากเช่นกัน จะให้เขารับผิดชอบเธอก็ไม่ใช่เรื่อง เขาไม่ได้ต้องการแบบนี้ ในเมื่อกล้าวางยาเขาก็จงยอมรับความจริงให้ได้เหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้ชอบเธอ
"แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นจะปล่อยแบบนี้งั้นเหรอ?"คุณหญิงย่าเงยหน้าขึ้นมาถามปฏิพัทธ์ เรื่องมาเลยเถิดขนาดนี้ปฏิพัทธ์ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลยงั้นเหรอ หลานเธอเองก็เสียเปรียบเหมือนกัน
"คุณแม่พูดแบบนี้หมายความว่าอะไรคะ จะให้ปฏิพัทธ์รับผิดชอบงั้นเหรอ?"พรรณวดีเอ่ยขึ้นทันที ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นลูกเขยเธอ มีเพียงแพรวพรรณเท่านั้นที่จะได้แต่งงานกับปฏิพัทธ์เธอไม่ยอมหากใครหน้าไหนจะมาแทนที่
"เขาไม่เอามันเข้าคุกก็ดีแค่ไหนแล้วคุณหญิง"ท่านเกษมหันมาหาภรรยา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาเขาถึงได้พูดแบบนี้ออกมา รับผิดชอบงั้นเหรอ คนมันสมยอมมีอะไรต้องให้รับผิดชอบกัน
"ผมขอโทษนะครับคุณย่า แต่เรื่องนี้ผมเองก็เสียหาย ผมไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ทำตัวเองเอง ผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องรับผิดชอบเธอ!"ดาวประกายรู้สึกหน้าชาไม่น้อยที่ได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากชายหนุ่ม ดีเหมือนกันเธอเองก็ไม่คิดให้เขามารับผิดชอบ คนไม่ได้รักกันจะอยู่กินกันได้อย่างไรกัน เธอไม่ต้องการให้เรื่องในคืนนี้มาผูกมัดคอเธอเอาไว้
"จริงอย่างที่ตาพัทธ์บอก เพราะยังไงตาพัทธ์ก็ต้องแต่งงานกับแพรวพรรณคนเดียวเท่านั้น!"คนถูกพูดขึ้นทำหน้าไม่พอใจออกมาทันที
"แพรวไม่แต่ง ไม่ว่ายังไงก็ไม่แต่ง แพรวเจอเรื่องขนาดนี้ยังจะให้แพรวแต่งงานงั้นเหรอ ไม่มีทาง!"
"ลูกแพรว เดี๋ยวสิรอแม่ด้วยลูก"แพรวพรรณรีบวิ่งหนีขึ้นห้องไป เธอไม่อยากแต่งงานกับปฏิพัทธ์ตามคำสั่งของคนเป็นปู่ ไม่ว่ายังไงก็ไม่แต่ง
"เพราะแกคนเดียวนังตัวซวย ออกไปเลยนะจะไปตายที่ไหนก็ไป คุณหญิงห้ามให้มันอยู่ที่นี่ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามอยู่ ถ้าผมยังเห็นมันอยู่ที่นี่อีกละก็ผมเอาเลือดชั่วๆ ของแม่มันออกมาแน่ ไม่เชื่อก็ลองดู!"ชายชราพูดบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปอย่างโมโหที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้
- ผู้เขียน
