ตอนที่ 70 — “อ้อมกอด...ที่ไม่เคยได้จากแม่”

1226 คำ

ตอนที่ 70 — “อ้อมกอด...ที่ไม่เคยได้จากแม่” หลังจากมื้อเช้าอบอุ่นจบลง พายณรีย์อาสาช่วยแม่บ้านจัดเก็บจานชามในครัว แต่แม่ของคนินรีบโบกมือห้าม พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน >“ไม่ต้องเลยลูก มานี่สิ มานั่งคุยกับแม่ก่อน.. แม่อยากรู้จักหนูมากกว่านี้อีกหน่อย” พายชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินไปนั่งตรงข้าม ในห้องนั่งเล่นที่เปิดม่านให้แสงแดดสาดเข้าเบา ๆ ทุกอย่างรอบตัวดูอบอุ่น — ทั้งกลิ่นดอกไม้จากแจกันบนโต๊ะ และเสียงพูดนุ่มนวลของผู้หญิงตรงหน้า แม่ของคนินมองพายอย่างอ่อนโยน >“เมื่อคืนคนินโทรมาบอกว่า.. พาหนูมาพักที่นี่ เพราะมีเรื่องในครอบครัวนิดหน่อย แม่เลยอยากแน่ใจว่า...หนูโอเคดีไหมลูก” พายพยักหน้าช้า ๆ แต่รอยยิ้มจาง ๆ ของเธอดูปนเศร้า >“ค่ะ...หนูโอเคค่ะ... แค่... บางทีชีวิตมันก็มีเรื่องให้รับมือมากเกินไปนิดหนึ่ง” แม่คนินเอื้อมมือไปแตะหลังมือของพายเบา ๆ สัมผัสนั้นอบอุ่นจนหัวใจเธอสั่น >“แม่เข้าใจดีเลยลูก... ไม่มีบ้านไหนหรอก.. ที่ไม่มีปัญหา..แต่บางครั้งสิ่งที่เราเจ็บที่สุด มันไม่ใช่คำพูดของใคร... แต่มันคือความเงียบ ที่ไม่ได้ถูกรับฟังจากใครเลยต่างหาก” พายเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเริ่มคลอด้วยน้ำตา เธอกลั้นไว้ แต่เสียงของตัวเองกลับสั่น >“คุณแม่พูดเหมือนรู้ใจหนูเลยค่ะ... หนู...ไม่ค่อยได้กอดแม่ตัวเองเลยค่ะ ตั้งแต่จำความได้ แม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ... หนูต้องดูแลน้องแทนแม่มาตลอด...” เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ ทั้งที่น้ำตาเริ่มรินลงมา >“บางที..... หนูก็ลืมไปแล้วว่าการมีแม่อยู่ใกล้ ๆ มันเป็นยังไง” แม่ของคนินไม่พูดอะไรต่อ เธอเพียงแค่ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ แล้วโอบกอดพายแน่น ๆ มืออุ่น ๆ ลูบหลังเธอเบา ๆ อย่างเข้าใจ >“หนูเก่งมากเลยลูก... หนูเก่งเกินไปด้วยซ้ำ แต่ไม่เป็นไรนะ... ต่อจากนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ .. ถ้าเหนื่อย ก็กลับมาหาแม่ได้เสมอ” พายสะอื้นเบา ๆ ในอ้อมกอดนั้น มันเป็นอ้อมกอดที่เธอไม่เคยได้รับมานาน — อ้อมกอดที่ไม่มีคำตำหนิ ไม่มีเงื่อนไข มีเพียงความรักที่บริสุทธิ์ ...และในขณะนั้นเอง “เสียงฝีเท้าเบา ๆ” ดังขึ้นตรงมุมประตู คนินยืนอยู่ตรงนั้น มือข้างหนึ่งยังถือแฟ้มเอกสารค้างไว้ เขามายืนฟังตั้งแต่ประโยคแรกที่พายพูด ถึงความโดดเดี่ยวของเธอ ดวงตาของเขานิ่ง... แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน และความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งเกินคำบรรยาย เขาไม่ได้เดินเข้าไปขัดจังหวะ เพียงยืนมองภาพนั้น — ภาพของหญิงสาวที่เขารัก กำลังได้ “บ้าน” ที่อบอุ่นอีกครั้ง แม่ของเขา เงยหน้าขึ้นมาสบตาลูกชายจากระยะไกล ยิ้มบาง ๆ ให้ราวกับเข้าใจทุกอย่างโดยไม่ต้องพูด พายณรีย์ยังไม่รู้ว่าคนินอยู่ตรงนั้น แต่คนินรู้...ว่าตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นไป เขาจะไม่ยอมให้เธอต้องรู้สึก “ไม่มีที่พึ่ง” อีกเลยในชีวิต ___ 🌧️ ตอนที่ 71 — “ระหว่างพี่น้อง...และคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ” สายลมบ่ายพัดเอื่อย ๆ ผ่านกระจกหน้ารถ พายณรีย์นั่งเงียบอยู่เบาะข้างคนขับ มือกำโทรศัพท์แน่น บนหน้าจอแสดงสายที่ไม่ได้รับหลายสิบครั้ง — แต่ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่ไทน์จะโทรกลับ >“ผมจะขับไปส่งครับ” เสียงของคนินดังขึ้นเบา ๆ แต่มั่นคง พายหันไปมองเขา แววตาซึ้งปนสับสน >“คุณไม่ต้องไปหรอกค่ะ... เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของครอบครัวพาย” >“ผมรู้ครับ” — คนินหันมามองเธอครู่หนึ่ง >“แต่ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะพาย” ประโยคเรียบง่ายนั้น ทำให้เธอเงียบลง รถเคลื่อนตัวไปตามถนนสายยาว จนถึงคอนโดของไทน์ ประตูห้องเปิดออกหลังจากเคาะอยู่นาน ไทน์ ยืนอยู่ตรงหน้าในเสื้อยืดสีเทา หน้าตาอิดโรยเหมือนคนนอนไม่หลับมาทั้งคืน พอเห็นพาย เขาฝืนยิ้มบาง ๆ >“พี่พาย...” แต่เมื่อสายตาเขาเลื่อนไปเห็นคนิน ที่ยืนอยู่ข้างหลัง รอยยิ้มนั้นก็หายไปทันที เหลือเพียงแววตาแข็งกร้าว >“พี่มาทำไม ตอนนี้ผมไม่สะดวกคุยกับใครทั้งนั้น” เสียงของไทน์แผ่วต่ำแต่หนักแน่น เขาพยายามจะปิดประตู แต่ มือของคนิน วางไว้ขวางเบา ๆ "ฟังหน่อยครับ ไทน์... พายมีเรื่องอยากพูดกับคุณจริง ๆ” พายมองน้องชายด้วยสายตาวิงวอน >“ไทน์... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.. ยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่ของเราเสมอ ... พี่แค่อยากให้เราได้คุยกันดี ๆ” ไทน์ชะงักไป — ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความดื้อดึง เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย เขาเปิดประตูออกช้า ๆ แล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้อง >“เข้ามาก็ได้ครับ... ถ้ามันจะทำให้พี่สบายใจ” บรรยากาศในห้องคอนโดเต็มไปด้วยความอึดอัด พายนั่งลงบนโซฟา ส่วนคนินยืนอยู่ใกล้ ๆ แต่พยายามไม่แทรก ไทน์นั่งอีกฟากหนึ่ง แขนกอดอก สายตาไม่สบใคร >“ตกลง...” เขาเอ่ยขึ้น > “พี่พายกับคุณคนิน... คบกันจริง ๆ ใช่ไหม..?” พายชะงัก เงียบไปอึดใจ คนินมองหน้าเธอ — แล้วเลือกนิ่งเช่นกัน >“ทำไมถึงไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด?” เสียงของไทน์เริ่มสั่น > “พี่เคยสัญญากับผมว่าจะไม่ทิ้งกัน... แล้วตอนนี้อะไร พี่มีคนอื่น .. พี่จะปล่อยผมไว้คนเดียวอีกหรือไง?” >“ไทน์...” พายพยายามเอื้อมมือไปจับแขนเขา แต่ไทน์ปัดออก >“คนอย่างผม มันไม่มีใครต้องการอยู่แล้วนี่!” เขาตะโกนเสียงดัง น้ำเสียงปนความน้อยใจ > “แม่ก็เลือกครอบครัวใหม่ พี่ก็มีคนของพี่...” >“แล้วผมล่ะ ผมต้องอยู่ตรงไหนของโลกนี้!” คำพูดนั้นเหมือนคมมีดเฉือนใจพายจนเธอสะอึก เธอก้มหน้าลง น้ำตาเริ่มคลอ แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา คนินก้าวเข้ามา เสียงของเขานุ่ม แต่เด็ดขาด >“ไทน์... ไม่มีใครจะมาแทนที่คุณในใจพายได้หรอก เธอรักคุณมากกว่าที่คุณคิดด้วยซ้ำ แค่ตอนนี้เธอเหนื่อยเกินไป... และผมก็แค่อยากช่วยเธอเท่านั้นเอง” ไทน์มองคนินนิ่ง — แววตาแข็งกร้าวเริ่มแปรเปลี่ยน เขาหลบสายตา แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว >"ผม..กำลัง...จะเสียพี่ไปอีกคน...” พายเดินเข้าไปหา เอื้อมมือไปกอดน้องชายแน่น “>พี่จะไม่มีวันไปไหน ไทน์... พี่สัญญา” ความเงียบเข้ามาแทนเสียงโต้แย้ง เหลือเพียงเสียงสะอื้นแผ่ว ๆ ของสองพี่น้อง ส่วนคนิน... ยืนมองภาพนั้นจากอีกมุมด้วยสายตาอ่อนโยน เขาไม่ได้เข้าไปก้าวก่าย — เพราะรู้ดีว่า บางครั้ง. .ความรัก ต้องการเพียงความเงียบและใครสักคนอยู่ข้าง ๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more