วิศวะหลงรักลูกสาวมาเฟีย

บทนำ

บทนำ

ภายในห้องนอนของคฤหาสน์

ห้องนอนขนาดใหญ่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่เน้นโทนสีสว่างและสะอาดตา ทำให้ห้องนอนดูโปร่งโล่ง อีกทั้งจัดสรรพื้นที่ใช้สอยได้อย่างลงตัวและเป็นระเบียบเรียบร้อย

การแต่งห้องบ่งบอกถึงสไตล์ของเจ้าของห้องที่กำลังแตกวัยสาวเต็มที่ พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยของกระจุกกระจิกแต่ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ รวมถึงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งสีขาวสะอาดตาที่มีเครื่องสำอางราคาแพงหลายแบบหลายเฉดสีวางเรียงรายแยกเป็นกลุ่มตามการใช้งาน

กระจกเงาสะท้อนให้เห็นหญิงสาวร่างเล็กผมสีน้ำตาลคาราเมลกำลังนั่งแต่งหน้าแบบบางเบา มือเรียวสวยสะบัดแป้งปัดแก้มเบา ๆ หลังจากจุ่มสีชมพูพีชก่อนจะมาแตะลงบนแก้มนวลเพื่อให้เกิดสีชมพูระเรื่อติดอยู่ที่แก้ม และไม่ลืมทาลิปสติกสีชมพูอมส้มบาง ๆ ลงบนริมฝีปากบางมีรอยหยักกระจับได้รูป ไม่จบเพียงเท่านั้นทาทับด้วยลิปสติกสีใสน้ำฉ่ำวาวเคลือบลงบนผิวปากทำให้ปากดูอวบอิ่มน่าจุ๊บ

ชิลิน มองเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกเงา เพื่อเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อพอใจกับความสวยของตัวเองทำให้ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นเพียงเสื้อครอปสีขาวสะอาดตากับกางเกงยีนขาสั้นสีเทาหม่นเพื่อโชว์เรียวขาขาวเนียนที่หลายคนต่างบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

เท้าเรียวเล็กย่างก้าวออกจากห้องนอนและเดินลงไปยังชั้นล่างของคฤหาสน์หลังใหญ่ ริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูพีชฉีกยิ้มให้กับพ่อชาร์ลที่นั่งเล่นไอแพดอยู่ในห้องนั่งเล่น เคียงข้างด้วยแม่อลินดาที่เงยหน้าขึ้นมาระบายยิ้มตอบกลับเธอเช่นกัน

"เช้านี้หน้าตาสดใส แถมยังแต่งหน้าแบบนี้ต้องมีเรื่องที่ดีใช่ไหมลูกสาวแม่"

"ใช่ค่ะ ชิลินอารมณ์ดีเลยแต่งหน้าบาง ๆ ให้เหมาะกับบรรยากาศที่สดใสของเช้าวันนี้ วันนี้เป็นวันที่ชิลินมีความสุขค่ะ"

"ไหนลองบอกความสุขของลูกให้พ่อรับรู้บ้างได้ไหม" ชาร์ลวางไอแพดในมือลงเมื่อลูกสาวคนสวยเดินเข้ามาหา

"ชิลินสอบติดมหา'ลัยที่ตัวเองอยากเรียนได้แล้วค่ะ"

"ที่เดียวกับพี่ชาวินท์พี่ชายเราหรือเปล่า แต่ถ้าที่นั่นไม่จำเป็นต้องสอบให้เหนื่อย พ่อพาชิลินเข้าได้เลยนะลูก"

ใบหน้าหวานของชิลินส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะไม่ใช่มหา'ลัยเดียวกับพี่ชายของเธอ

"มหา'ลัยที่เชียงใหม่ค่ะ คณะวิศวกรรมศาสตร์"

"ไม่ได้!" ชาร์ลตอบกลับทันควัน

ชิลินหน้าเศร้าทันที รอยยิ้มที่เคยเปื้อนใบหน้าหวานหายไปหลังจากได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของพ่อ ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อเจอสายตาไม่พอใจของพ่อชาร์ล ทำให้เบนสายตาไปทางแม่อลินดาหวังให้ช่วย

"ทำไมล่ะคะ ลูกสอบได้มหา'ลัยที่ลูกอยากเรียนทำไมพี่ถึงห้ามลูกล่ะคะ"

"มันไกลไป และคณะวิศวะก็ไม่เหมาะกับผู้หญิง...พ่อเคยบอกชิลินแล้วใช่ไหมว่าอยากเข้ามหา'ลัยไหนก็ได้ในกรุงเทพพ่อยอมหมด และต้องไม่ใช่คณะวิศวกรรมศาสตร์ จะคณะอะไรก็ได้ คณะบัญชีแบบแม่ลินก็ได้ หรือถ้าชอบสวยงามทำไมไม่เลือกนิเทศศาสตร์ ทำไมต้องไปสมบุกสมบันกับคณะวิศวะ"

"ชิลินอยากเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบไม่ได้เลยเหรอคะ ชิลินโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วนะคะ ตอนนี้ชิลินอายุสิบเก้าแล้ว แล้วพี่ชาวินท์ก็เคยเรียนคณะวิศวะมาก่อนเหมือนกัน ทำไมตอนนั้นพ่อไม่เห็นบ่นพี่ชาวินท์เลย" น้ำเสียงที่ผิดหวังปนน้อยใจพูดกับพ่อ

"แล้วพี่ชายตัวแสบของเราเรียนจบซะที่ไหนกัน พ่อทำตามความต้องการของชิลินได้ทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ไปเรียนห่างบ้านขนาดนี้และยังเป็นคณะที่รวมผู้ชายเลวไว้ทั้งนั้น"

ชิลินมองหน้าพ่อชาร์ลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

"พ่อจำวันเกิดของชิลินที่ผ่านมาได้ไหมคะ พ่อบอกให้ชิลินขอพ่อถ้าอยากได้อะไร พ่อจะตามใจทุกอย่าง ตอนนั้นชิลินยังไม่ได้ขอเพราะไม่รู้จะขออะไร แต่ตอนนี้ชิลินรู้แล้วว่าจะขออะไร..."

อลินดาอมยิ้มกับความเจ้าเล่ห์ของลูก แค่มองตาก็รู้ว่าลูกจะขออะไร

"ชิลินขอไปเรียนที่เชียงใหม่ และเป็นคณะที่ชิลินเลือก โดยที่ไม่ต้องมีลูกน้องของพ่อคอยตาม ไม่ต้องมีรถรับส่ง ใช้ชีวิตแบบนักศึกษาทั่วไป" จากใบหน้าที่เศร้าหมองเริ่มจุดประกายความเจ้าเล่ห์ขึ้นบนใบหน้า และมองผู้เป็นพ่อด้วยแววตาเป็นประกายเมื่อพ่อชาร์ลนิ่งไป

ชาร์ลกัดฟันแน่นเมื่อเจอเด็กแสบกำลังใช้ความเจ้าเล่ห์ใส่ จนต้องหันหน้าไปหาอลินดา แต่เจ้าตัวไหวไหล่ไม่ได้ช่วยเหลืออะไร

ชิลินโผลเข้ากอดพ่อชาร์ลและหอมแก้มอย่างรวดเร็ว

ฟุบ

ฟอด…

"ขอบคุณนะคะที่ทำตามใจชิลิน" ร่างเล็กคลายอ้อมกอดและระบายยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกไปยังห้องครัวเพื่อหาอะไรกินรองท้องในตอนเช้า

"สอนลูกให้ทันคน และไม่ยอมคนเองนะคะ" อลินดาเอื้อมมือไปเช็ดคราบลิปสติกของลูกสาวที่ประทับอยู่บนแก้มของชาร์ลด้วยรอยยิ้ม

"เฮ้อ..." ชาร์ลถอนหายใจออกมาและส่ายหัว แสบทั้งพี่ทั้งน้อง ตอนแรกคิดว่าชิลินจะอ่อนต่อโลกเลยพร่ำสอนหนักกว่าชาวินท์ แต่ที่ไหนได้พอโตขึ้นเป็นสาวเต็มตัวดันเอาความเจ้าเล่ห์มาใช้กับพ่อซะงั้น

แล้วจะทำยังไงได้ล่ะ มาเฟียพูดแล้วคืนคำได้ที่ไหนกัน...