เมรินทร์รู้สึกเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ข้างๆ ตัวเธอ และยังมีสัมผัสบางอย่างที่วุ่นวายกับร่างกายส่วนบน
คนหลับรู้สึกถึงความผิดปกติ เมรินทร์พยายามส่งเสียงอู้อี้ออกมา เมื่อปากของเธอเริ่มเป็นอิสระ
"ช่วยด้วย...." เธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ ที่มีคนบุกรุกและทำมิดีมิร้ายกับเธอเช่นนี้ คนตัวเล็กพยายามสู้แรงของคนร้าย แต่ตอนนี้เธอกับสู้แรงนั้นไม่ไหว
เมรินทร์ได้แต่ดิ้นมันไปมาหวังจะให้ตนหลุดออกไปจากร่างของคนร้ายนั้น
"ช่วย...ฉัน"
ประโยคหลังหายไป เพราะคนด้านบนเล่นประกบปากของเธอมาอย่างรวดเร็ว เพื่อให้เธอหยุดส่งเสียงโวยวายออกมา
พายุรู้ว่าเธอคงตกใจ ที่อยู่ๆเขาก็แอบเข้ามาหาเธอในยามวิกาลเช่นนี้ แต่ทำไงได้ละ ในเมื่อเขาพยายามข่มตานอนให้หลับ แต่มันกลับหลับไม่ลง
ทุกครั้งเมื่อหัวถึงหมอน เขาเอาแต่คิดถึงแต่ใบหน้าหวานจิ้มลิ้มของเธอ ยอมรับว่าเมรินทร์ทำให้เขาเสียการควบคุมอยู่หลายครั้งเช่นกัน จนในที่สุดค
