ตอนที่ 9 ผู้หญิงของพายุ
1939 คำ
หลังจากที่ช่างแต่งหน้าทั้งสองคนออกจากห้องพักเมรินทร์ไป
ตอนนี้ก็เหลือพายุและเมรินทร์เพียงสองคน พายุจึงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหวานของเมรินทร์แทน มือหนาล่วงเข้ากระเป๋าเสื้อสูดสีดำสนิทและหยิบกล่องกำมะหยี่สีนวลออกมา พร้อมกับเอ่ยกับคนตรงหน้า
" คุณ หันหลังมาสิ ผมจะได้ใส่ให้ "
คนตัวเล็กได้แต่สงสัย แต่ก็ยอมทำตามเขาอย่างว่าง่าย มือหนาของพายุค่อยๆ เปิดกล่องสร้อยเพชรเม็ดโตออกมา มือหน้าลูบไปที่ลำคอระหงของคนตัวเล็ก และบรรจงสวมใส่ให้กับคนตรงหน้าอย่างเบามือและอ่อนโยน
เมรินทร์ถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เมื่อมือหนาสัมผัสที่ลำคอของเธอ เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนแตะเนื้อต้องตัวเธอมากขนาดนี้ เมรินทร์ได้แต่ขยับตัวเพื่อรักษาระยะห่าง เธอไม่อยากจะเข้าใกล้เขามากจนเกินไป
เมื่อเห็นดังนั้นพายุยังคงใกล้เข้ามากระซิบที่ข้างใบหูของคนตัวเล็ก
" เสร็จแล้ว คุณหันมาสิ " พายุเอ่ยบอกกับเมรินทร์ พร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ทุกอย่างที่อยู่บนตัวของเมรินทร์ตอนนี้มันดูดีไปเสียหมด พายุเผลอมองคนหน้าหวานนานหลายนาที เขาไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลย พอได้แต่งแต้มเครื่องสำอางไปหน่อยสวยยังกะคนละคน
มือบางของเมรินทร์ค่อยๆ ลูบคำลำคอระหงของตนที่มีสร้อยเพชรเม็ดโต เธอไม่ได้อยากจะใส่ของมีค่าพวกนี้เลย กลัวว่าจะทำของเขาชำรุดหรือกลัวว่ามันจะเป็นรอย เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเธอคงไม่มีปัญญาหาเงินมาชดใช้ให้กับเขาแน่ เพราะเพชรเม็ดใหญ่ขนาดนี้คงไม่ต้องบอกถึงราคาให้เธอเสียวสันหลังเล่นหรอก
" ขอบคุณนะคะ แต่ฉันต้องใส่ขนาดนี้เลย เหรอคะ " เมรินทร์เอ่ยบอกกับคนตรงหน้าอย่างกังวล
" ต้องใส่สิ คุณลองส่องกระจกดูสิ สวยไหม " พายุเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กพร้อมกับส่งยิ้มมาให้กับเธอ รอยยิ้มของเขาที่เมรินทร์ไม่เคยได้เห็น รอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบนี้มาก่อน เมรินทร์แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง
" สวยคะ แต่ทำไมฉันต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยคะ บอกฉันได้ไหมว่าคืนนี้คุณจะพาฉันไปที่ไหน " ถึงแม้ว่าเธอจะพอรู้มาจากปากของช่างแต่งหน้ามาแล้ว แต่เมรินทร์ก็อยากจะรู้จากปากของเขาเองเสียมากกว่า
" คืนนี้ผมจะพาคุณไปร่วมงานวันเกิดของหุ้นส่วนป๋าผม " พายุบอกกับคนตัวเล็ก
" แล้วทำไมคุณต้องพาฉันไปด้วยเหรอคะ " ยังไงเธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เขาจะพาเธอไปด้วยทำไมกัน เมรินทร์ได้แต่ถามเขามา งานแบบนี้เขาสมควรพาเธอไปด้วยหรือ คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ
" ต้องไปสิ เพราะต่อจากนี้ไป คุณคือผู้หญิงของผม " พายุบอกกับเมรินทร์ พร้อมกับเน้นคำว่าผู้หญิงของเขาออกมา ทำเอาคนขี้สงสัยตกใจกับสิ่งที่เธอได้ยิน
" ผู้หญิงของคุณเนี้ยนี้นะ " เมรินทร์ถามเขาด้วยความตกใจ นี้เขาจะบ้าเหรอ เขาจะให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาได้ยังไงกัน เธอเป็นแค่ลูกหนี้แล้วนี้อะไรกัน คนตัวเล็กได้แต่สงสัยและสับสน
" ใช่... ผู้หญิงของผม คุณต้องทำหน้าที่เป็นผู้หญิงของผมตลอด 3 เดือนที่อยู่ที่นี่ ทีนี้คุณเข้าใจหรือยัง " พายุบอกเธอมาอย่างหนักแน่น เรื่องนี้เขาเองไม่ได้ล้อเล่น เขาพูดจริง
" ยังไง ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีนั้นแหละ คุณควรจะบอกฉันก่อน " เมรินทร์ต่อว่าเขามาด้วยความไม่พอใจ อยู่ๆก็มาบอกเธอเป็นผู้หญิงของเขา
" ก็บอกอยู่นี้ไง หรือจะต้องให้ผมต้องบอกว่าหน้าที่ของคุณต้องทำอะไร ยังไงบ้าง ก็ได้นะ แบบนี้ผมถนัด " พายุเอ่ยบอกเมรินทร์ พร้อมเดินขยับหวังจะเข้าใกล้ตนตัวเล็ก
" ไม่ต้องคะ " คนตัวเล็กบอกพร้อมกับขยับตัวหนีเขา
" ยังไงฉันก็ไม่เข้าใจคุณอยู่ดีละคะ ผู้หญิงของคุณก็ต้องเป็นแฟนคุณสิ หรือไม่ก็ต้องเป็นเด็กที่คุณเลี้ยงไว้ แบบนี้ไม่ใช่หรอ ฉันเป็นแค่ลูกหนี้ที่มาทำงานใช้หนี้แทนแม่แค่นั้นนะคะ ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของคุณ " เมรินทร์ได้แต่อธิบายให้เขาฟัง เธอไม่ได้อยากจะเป็นผู้หญิงของเขาเลยซักนิด
" ผมพอใจที่จะให้คุณเป็นผู้หญิงของผม หรือคุณมีปัญหา " พายุเลือกที่จะพูดตัดบทออกไป ในเมื่อเขาพอใจให้เธอเป็นเธอก็แสดงเป็นๆ ไปเถอะ พายุจึงได้แต่จ้องมองใบหน้าหวานของเมรินทร์ ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหน้าบึ้ง เธอไม่พอใจเขา
ยังไงพายุก็ไม่สามารถยกหาเหตุผลไหนมาอ้างเมรินทร์ได้ เพียงเพราะตอนนี้เขารู้สึกถูกใจและอยากมีเธอคอยอยู่ข้างๆ เขา และเขาเองก็พอจะทราบประวัติของเธอมาบ้าง ถึงเมรินทร์จะอายุมากกว่าเขาก็เถอะ แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลย เมื่อเทียบเขากับเธอแล้ว เมรินทร์ยังดูหน้าเด็กกว่าเขาซะอีก บอกว่ารุ่นเดียวกันคนอื่นยังเชื่อเลย
" เมย์..." พายุจึงเอ่ยชื่อเธอออกมา เขาไม่เคยที่จะเรียกชื่อเล่นเธอเลยซักครั้งเดียว แต่ที่เขาเรียกแบบนี้เพราะไม่อยากให้เมรินทร์นั้นรู้สึกเกรงเวลาที่เธออยู่กับเขา เขาไม่ชอบที่เธอทำเหมือนกลัวเขานักหนา
" เมย์งั้นเหรอ ร่างบางถึงกับหันไปสบตาคนที่เรียกชื่อเล่นของเธอ เขาเรียกชื่อเล่น เหมือนกับว่าสนิทกับเธอ เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นเธอเลยซักครั้งเดียว แต่ตอนนี้เขากับเอ่ยมันออกมา จึงทำให้คนตัวเล็กถึงกับแปลกใจ
" ผมพอจะรู้มาบ้างว่าคุณอายุมากกว่าผม ถึง 3 ปี จะเรียกง่ายๆ ว่าคือคุณแก่กว่าผม " พายุบอกกับคนตัวเล็ก
"หึ! นี้เขาว่าเธอแก่งั้นเหรอ ปากเสียจริงๆ เลยผู้ชายคน เมรินทร์รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาที่เขาหาว่าเธอแก่กว่า หึ! แค่อายุเท่านั้นแหละ ที่เธอมากว่าเขา
" คุณเรียกชื่อเล่นผมว่าพายุ ก็ได้นะ ผมไม่ถือ ผมอยากให้เวลาที่คุณอยู่กับผมจะได้สบายใจ จะได้ไม่เกรง หรือกลัวผมมากจนเกินไป ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้าคุณไม่เต็มใจ " พายุเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กด้วยท่าทีนิ่งๆ
นี้เขาหมายความว่ายังไง เขารู้ว่าเธอคิดอะไร ใช่ เธอกลัวว่าเขาจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ ได้ยินจากปากเขาอย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย เมรินทร์ได้แต่คิดในใจ
พายุเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือ
" งั้นไปกันเถอะเข้างานช้ากว่านี้จะน่าเกลียดเอา " พายุเอ่ยบอกกับคนตัวเล็ก
@ ณ ห้องแกรนด์บอลลูน
ร่างสูงของพายุ ควงคู่มากับเมรินทร์ที่เดินเข้ามาในสถานที่จัดงานวันเกิดของเสี่ยกวาง ผู้คนมากมายต่างเริ่มเดินทะยอยกันเข้ามาร่วมงานของนักธุรกิจรุ่นใหญ่กันอย่างมากมาย แน่นอนงานวันเกิดของเจ้าพ่อทั้งที ก็ต้องจัดให้สมฐานะและชื่อเสียง
ทั้งนักธุรกิจหนุ่มน้อยใหญ่ ต่างเพ่งเล็งมายังลูกชายเจ้าของคาสิโนแห่งใหญ่อย่างพายุ ที่ตอนนี้เดินเคียงคู่มากับสาวสวยแปลกหน้าแปลกตาอย่างเมรินทร์ ที่เธอเองไม่ใช่ลูกนักธุรกิจหรือ เซเลปดาราที่ไหน
แต่หญิงสาวคนที่พายุควงมาด้วยในวันนี้นั้นเป็นใครกัน หลายคนให้ความสนใจ เพราะปกติพายุจะไม่ควงใครออกงานแบบนี้ เรียกได้ว่างานนี้เป็นงานแรกก็ได้ ที่เขาควงสาวออกงาน ร่วมทั้งเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขา ที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้ด้วย ต่างก็สงสัยผู้หญิงที่พายุนั้นควงเข้ามา
เมื่อมาถึงพายุก็ยกมือไหว้เจ้าของงานตามมารยาท วันนี้เขามาแทนบิดา เนื่องจากบิดาของเขาท่านไปดูงานที่ฮ่องกง
" สวัสดีครับ / สวัดดีค่ะ " พายุและเมรินทร์เอ่ยทักเจ้าของวันเกิด ยังดีที่เมรินทร์เคยออกงานกับบิดาของเธอมาบ้าง เธอจึงไม่ได้ตื่นเต้นมากเท่าไหร่
" สวัสดีๆ เชิญ ตามสบายเลยนะ " เสี่ยกวางเอ่ยทักกับลูกชายหุ้นส่วนมาเช่นกัน
จากนั้นพายุก็พาเมรินทร์มาร่วมโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนๆ ของตน ที่ มี แฟร้งค์ และพายนั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว พวกเพื่อนเขาเองก็รู้จักกับเสี่ยกวางไม่แปลกที่จะเจอพวกเขาในงานคืนนี้ด้วย
พายุขยับเก้าอี้ให้กับเมรินทร์ตามมารยาท แต่คนตัวเล็กกลับรู้สึกประหม่า เพราะมีสายตาหลายคู่ที่เพ่งเล็งมามองเธอไม่หยุด
แฟร้งค์แสดงท่าทีออกมาอย่างชัดเจน เมื่อเห็นเพื่อนควงสาวสวยนั้นมาร่วมด้วย เขาอยากจะทำความรู้จักกับเมรินทร์ แต่ติดตรงที่พายุก็ไม่ยอมแนะนำสาวสวยให้เพื่อนรู้จักซักที แฟร้งค์ได้แต่หมั่นใสให้กับเพื่อน
" ไอ้พายุ มึงจะไม่แนะนำ สาวสวยมึงให้พวกกูรู้จักหน่อยเหรอ " แฟร้งค์เอ่ยถามเพื่อน และส่งยิ้มทักทายคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ พายุแทน
" มึงจะอยากรู้จักเธอไปทำไม " เขาไม่พอใจกับสายตาของแฟร่งค์ที่มองเมรินทร์แบบนี้ สายตาที่ความเจ้าชู้ของมันที่บอกผู้หญิงของเขา พายุไม่ชอบเอาเสียเลย
พายุจึงเหลือบมองคนที่นั่งข้าง เมรินทร์เองก็ยิ้มตอบเพื่อนเขาเช่นกัน พายุได้แต่หงุดหงิดที่เห็นเช่นนั้น อยู่กับเขาไม่เห็นว่าคนตัวเล็กจะยิ้มแบบนี้ให้เขาบ้าง
" เมรินทร์ เพื่อนฉันอยากจะรู้จักคุณนะ แนะนำตัวหน่อยสิ " พายุเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
แต่เพื่อนของเขากลับเอ่ยขึ้นมาก่อน
" ผม แฟร้งค์ ครับ เป็นเพื่อนสนิทไอ้พายุมัน ครับ "
" ผมชื่อพายครับ เพื่อนไอ้พายุเช่นกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ " แฟร้งค์และพายบอกกับเมรินทร์พร้อมกับยื่นมือมาหวังจะทักทายคนตัวเล็ก
" ฉันชื่อเมรินทร์คะ เรียกเมย์ เฉยๆ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน นะคะ " เมรินทร์เองก็ยื่นมือออกมาหวังจะทักทายแฟร้งค์และพายเช่นกัน แต่กลับโดนพายุปัดมือของเพื่อนเขาทั้งสองออกไปต่อหน้าต่อตา
แฟร้งค์และพายถึงกับหลุดยิ้มออกมา ให้กับท่าทีของพายุ แค่ทักทายหญิงสาวที่มากับเพื่อนก็ไม่ได้เชียวหรือ ดูท่าแล้วเพื่อนเขาจะหวงเธอเสียด้วยสิ แบบนี้ค่อยสนุกหน่อย เมื่อคิดได้ดังนั้น แฟร้งค์จึงยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และลองใจเพื่อนของเขาดู ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าไอ้พายุมันกำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่เคยเห็นมันมองผู้หญิงคนไหนแบบเมรินทร์เลยซักครั้ง สายตาที่มันมองเธอ เป็นสายตาที่อ่อนโยน
- ผู้เขียน
