Chapter 8 : มื้อค่ำกระชับมิตร-1

1333 คำ

Timetawin part... เพนท์เฮ้าส์หรูกลางกรุง.......... หลายวันที่ผ่านมาผมกับพวกไอ้อิฐแล้วก็ไอ้คิมหันต์แทบจะใช้ชีวิตอยู่ที่ห้องไอ้อาร์มตลอดเลยก็ว่าได้ เพราะพวกผมมีงานกลุ่มที่ต้องทำเป็นโปรเจ็คพิเศษ ผมไม่ได้บอกให้อายตารู้หรอกครับเพราะเธอเองก็ไม่ได้ถามมีแค่พูดคุยกันนิดหน่อยผ่านไลน์ หลังจากคืนนั้นเราสองคนก็ยังไม่ได้คุยกันเลยผมคิดว่าเธอคงจะโกรธผมอยู่ด้วยเลยปล่อยๆ ไปก่อน แต่วันนี้พอเห็นเธอที่มหาลัยความรู้สึกผมมันก็บอกว่า “ผมกำลังคิดถึงเธออยู่” ไม่รู้เหมือนกันว่ามีความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ก็นั่นแหละครับ...ผมไม่คิดที่จะพูดออกไปหรอกครับ และวันนี้ผมยอมรับว่าตัวเองโมโหจนฟิวขาด ไม่รู้ว่าทำไมถึงควบคุมตัวเองไม่อยู่ ปกติผมไม่เคยหยาบคายกับผู้หญิงขนาดนี้แต่พอเห็นสิ่งที่ลูกหว้าทำกับอายตามันก็ทำให้ผมคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมรู้ว่าอายตาเป็นคนสู่คนแต่ที่เธอยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวคงเพราะความเกรงใจรุ่นพี่ในคณะเดียวกัน ผมอยากจะโกรธเธออยู่เหมือนกันที่เอาแต่ยืนนิ่งให้เขาทำอยู่ฝ่ายเดียวแต่ก็เข้าใจเธอครับว่าคงไม่อยากมีปัญหา แต่หลังจากนี้ผมคงต้องจัดการเรื่องของลูกหว้าให้เด็ดขาดซะที เพราะผมเริ่มจะรำคาญผู้หญิงคนนี้เต็มที เธอชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมเองก็ไม่เคยสนใจเธอเลยแต่ที่ปล่อยให้เธอเข้ามาวุ่นวายทุกวันนี้ก็เพราะพยายามไม่คิดอะไรมากแต่ตอนนี้รู้สึกว่าเธอจะวุ่นวายมากเกินไปแล้ว... พอมาถึงห้องอายตาก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีโดยที่ยังไม่ได้คุยอะไรกัน ติ๊ง!! เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้น อิฐ :: พวกมึงโอเคไหม? มันคงหมายถึงผมกับอายตา ไอ้อิฐส่งไลน์เข้ามาในกรุ๊ป ถึงภายนอกมันจะเป็นพวกปากหมาและชอบกวนตีนแต่มันก็เป็นคนที่แคร์ความรู้สึกเพื่อนเอามากๆ มันคงเห็นผมฟิวขาดถึงได้ไลน์มาถาม อาร์ม :: ลูกหว้าแม่งสุดว่ะ! อิฐ :: กูว่าหน้าด้านมากกว่า ผู้ชายไม่เล่นด้วยแต่เสือกตื้อไม่เลิก! คิมหันต์ :: เหี้ยอิฐนั่นผู้หญิง! ไอ้คิมปรามไอ้อิฐที่เห็นข้อความของมัน อิฐ :: เออ!! ธามธาวิน :: เถียงเหี้ยไรกัน!? อิฐ :: เรื่องมึงแหละ... สัส! เรื่องตัวเองเสือกเงียบ ธามธาวิน :: กูกับอายตาโอเคดีไม่ต้องห่วง คิมหันต์ :: อธิบายให้น้องฟังดีๆ นะมึง ธามธาวิน :: ทำไมต้องอธิบายโตแล้วเข้าใจเองได้ อาร์ม :: มึงนี่มันจริงๆ เลย... มีอะไรก็อธิบายให้เขาฟังดีๆ อย่าฆ่ากันตายคาห้องเป็นพอ ฮ่าๆ อิฐ :: นั่งอธิบายไม่เข้าใจก็ต้องนอนอธิบาย ผัวเมียเข้าใจกันง่าย ฮ่าๆ ธามธาวิน :: เหี้ยอิฐ!! อาร์ม / อิฐ :: ฮ่าๆๆๆ มันสองคนส่งสติ๊กเกอร์กวนตีนมาให้ผมด้วย คิมหันต์ :: จะทำอะไรก็รีบทำก่อนที่หมาจะคาบไปแดก ธามธาวิน :: ไม่มีวัน!! ผมวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะหน้าโซฟาจังหวะเดียวกับที่อายตาเดินลงมาจากข้างบนพอดี พอเจ้าตัวเห็นผมเธอก็ตั้งท่าจะหมุนตัวกลับขึ้นข้างบนไปอีกครั้ง แต่ผมไวกว่ารีบเดินไปคว้ามือเธอแล้วพามานั่งที่โซฟา “มีอะไรคะ??” อายตามองหน้าผมงงๆ ตอนนี้เธออาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อยแล้วแถมผมยาวสลวยนั่นก็ถูกมัดรวบขึ้นไปไว้ด้านบนเป็นเหมือนโดนัท มีเพียงปรอยผมน้อยๆ ที่ตกลงมาตามกรอบหน้าพร้อมกับสวมแว่นสายตา ผมไม่เคยเห็นเธอลุคนี้เลย ยอมรับครับว่าตัวเองใจเต้นอยู่ไม่น้อย หลังจากคืนนั้นผมก็ถามตัวเองมาตลอดว่าจริงๆ แล้วผมคิดยังไงกันแน่ “พี่ธามคะ... พี่ธาม ... พี่ธามมมมม!!” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันทีก็อายตาเล่นตะโกนเรียกชื่อซะดังเลย “นั่งอยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไม” ผมดุเธอไปทีนึง “อายเรียกพี่ตั้งนานนะคะ นั่งนิ่งคิดอะไรอยู่? แล้วนี่ลากอายมาทำไม? อายมีการบ้านต้องทำอีกเยอะนะ” ถามพร้อมกับเอียงคอมองผมด้วย ดวงตากลมโตของเธอมันดูใสซื่อจนไม่อยากจะละสายตาไปเลยจริงๆ ก่อนที่จะคิดอะไรเลยเถิดผมต้องรีบดึงสติของตัวเองกลับมา “หิว!” ตอบเธอไปสั้นๆ จริงๆ ก็มีอะไรอยากคุยกับเธอหลายเรื่องแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี “หิว? แล้วมาบอกทำไม?... ทำไมไม่ไปหาอะไรกินคะ?” “ทำให้กินหน่อยสิ” “ห๊ะ???!!!!” ฉันจ้องหน้าพี่ธามนิ่งๆ หลังจากที่ฟังคำขอของเขา “ให้อายทำกับข้าวให้พี่กินเหรอคะ? สั่งเอาง่ายกว่าไหมคะ?” ก็อยากจะทำให้กินอยู่หรอกนะแต่งานที่ต้องส่งอาจารย์ก็กองเต็มโต๊ะไปหมด “ถ้าอยากสั่งกินจะบอกให้เธอทำให้กินไหม คิดดิ๊!” และนี่ก็คือคำขอร้องของผู้ชายคนนี้ค่ะ ...พูดดีๆ น่ะเป็นไหม ชิ!!... “ค่ะ!!” ฉันกระแทกเสียงใส่เขาแล้วเดินหายเข้าไปในครัว 15 นาทีผ่านไป.... ก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับข้าวไข่เจียวหนึ่งจาน “แค่นี้??” พี่ธามก้มมองจานข้าวตรงหน้าพลางยกคิ้วสูงพร้อมกับมองหน้าฉันไปด้วย “มีแค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้วคะ ตู้เย็นพี่น่ะมีแต่เบีร์ยกับน้ำเปล่า!” ไม่รู้เขากินเบีร์ยแทนข้าวหรือไง นี่ถ้าวันก่อนฉันไม่ออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแล้วก็ซื้อไข่กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาด้วยนะเขาก็คงได้กินแค่ข้าวเปล่าแหละ “แล้วของเธอหละ?” เขาตักข้าวเข้าปากไปหนึ่งคำแล้วหันมาถามฉัน ใช่ค่ะ...ฉันทำมาให้แค่เขาเพราะรู้สึกว่าช่วงนี้น้ำหนักขึ้นก็เลยจะไดเอทซะหน่อย “ไม่กินค่ะ... ไดเอทอยู่” พี่ธามชะงักมือก่อนจะยื่นช้อนมาตรงหน้าฉัน “กินเข้าไป!” ไม่พูดเปล่าแถมยื่นช้อนเข้ามาใกล้กว่าเดิม “ไม่กินค่ะ ก็บอกแล้วไงว่าไดเอทอยู่” ว่าพลางเอี้ยวตัวหลบเขาไปด้านข้าง “กินๆ ไปเหอะน่า ลดไปก็ไม่ทำให้หุ่นดีขึ้นมาหรอก” ดูปากเขาสิคะ ฉันถลึงตาใส่เขาตั้งท่าจะอ้าปากด่าแต่เขาก็กลับยัดช้อนข้าวไข่เจียวเข้ามาแทน “ถ้าคายออกมาเธอโดนแน่!” ส่งสายดุมาอีกแล้ว “ชิ!!...” ทำได้แค่กระฟัดกระเฟียดฝึดฝัดอยู่คนเดียว และก็ต้องเคี้ยวข้าวที่เขาคอยป้อนให้ไปด้วย ป้อนฉันคำตักเข้าปากตัวเองไปคำ นี่ถ้าคนอื่นมาเห็นคงคิดว่าเราเป็นคู่รักที่แสนจะน่ารัก แต่ความจริงคือไม่เลย ไม่ฆ่ากันตายก็บุญแค่ไหนแล้ว!! “เรื่องลูกหว้าน่ะ... เรารู้ใช่ไหมจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้” จู่ๆ เขาก็หยุดป้อนข้าวฉันก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบออกมา คำถามของพี่ธามเป็นเชิงบอกว่าหลังจากนี้ฉันคงเจอเรื่องยุ่งยากแน่นอน ก็พี่ลูกหว้าดันเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับฉันนี่สิคงได้เจอกันบ่อยเลยแหละ และไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรอีกบ้าง นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันเกรงใจความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องนะฉันจะสวนเข้าให้ คนอย่างอายตาไม่เคยยอมให้ใครมาทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอกค่ะ!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more