“ตื่นมาก็กวนกันเลยนะคะรู้งี้หลับต่อก็ดี” เธอย่นจมูกใส่เขาทีหนึ่ง สายตาคมที่มองมามันเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความอบอุ่นทำเอาใจดวงน้อยของคนป่วยเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
“หิวน้ำจังค่ะ” ก่อนที่จะเริ่มเฉไฉขอน้ำกินเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกำลังเขินกับสายตาของเขาอยู่
“อืม...” ตอบกลับแค่นั้น แล้วก็ลุกเดินไปหยิบน้ำมาให้เธอก่อนที่เขาจะกดเรียกพยาบาลเพื่อให้เข้ามาดูอาการของคนที่เพิ่งฟื้นจากพิษไข้
“ยังเจ็บอยู่ไหม?” เสียงทุ้มละมุนเอ่ยถามออกมาหลังจากที่หมอและพยาบาลออกไปแล้ว ธามธาวินก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ เตียงคนป่วยอีกครั้งพร้อมกับจับไปที่มือข้างที่บวมของเธอ
“ค่ะ...เจ็บ” คนป่วยเองก็เอ่ยบอกเสียงหวาน ใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวของเธอบ่งบอกอาการของเธอได้เป็นอย่างดี
“ทนหน่อยนะหมอบอกว่าอีกไม่นานก็หายแล้ว” เสียงทุ้มพูดปลอมโยนคนป่วยพร้อมกับมือหนาที่ลูบผมเธอเบาๆ
“ค่ะ” ใบหน้าหวานหลุดยิ้มบางๆ ออกมา ก่อนที่สองสายต
