“ก็ว่ามาสิ!” แต่ชายหนุ่มกลับแกะมือที่รั้งแขนของตัวเองออกแล้วยืนล้วงกระเป๋าสองข้างมองคู่สนทนาด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์
“เมื่อวานฟ้าไปเจอภาคินมา... แล้วเขาก็บอกว่าธามยังโกรธเขาอยู่จนไม่ยอมมองหน้ากันเลย... ธามยังโกรธเรื่องของฟ้ากับภาคินอยู่ใช่ไหม?” อิงฟ้าถามคนตรงหน้าถึงอดีตเก่าที่ธามธาวินพยายามลืม แต่จริงๆ แล้วเขาก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยซ้ำ
“ฟังนะ!... ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอกับไอ้ภาคินจะยังไงกันต่อเพราะมันผ่านมานานแล้วอิงฟ้า! ขอร้องเลิกยุ่งกับฉันซะทีจะได้ไหมวะ!” ทุกคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขานั้นมันเน้นย้ำถึงความสัมพันธ์ในอดีตที่เขาลบออกไปจากสมองหมดแล้ว เขารู้ดีว่าอิงฟ้าพยายามยกเรื่องในอดีตขึ้นมาพูดเพื่อที่จะกลับมาหาเขา
“ธาม... ธามก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฟ้าทำไม่ได้ เรารักกันมาตั้งนานแล้วจะให้ฟ้าลืมง่ายๆ ได้ยังไง” น้ำเสียงหวานเจือสะอื้นเพื่อหวังให้ชายหนุ่มเห็นใจเธอบ้าง แต่มันกลับทำให้เขาโกรธ
