“ยิ้มอะไรคนเดียวน๊า” เสียงขององค์นครากระเซาเหย้าแหย่ฟ้ามณี พร้อมปราฎกายตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม
“อะไร ป่าวยิ้มนะ ” ฟ้ามณีปฏิเสธออกมาเสียงสูงพร้อมอมยิ้ม
“มนุษย์เค้าจะชอบพูดว่าอะไรนะ นึกก่อน” องค์นคราบอกออกมาแล้วทำหน้าครุนคิด
“อ๋อ นึกออกแล้ว ต้องบอกว่า โอเค โอเค ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้ม พี่เชื่อก็ได้” ฟ้ามณีได้ยินพี่พูดแบบนั้น ถึงกับหัวเราะลั่นออกมา
“ร้ายนักนะพี่ เดี่ยวนี้” ฟ้ามณีแซวองค์นครา
“พี่นะ รักเจ้ามาตั้งแต่ต้น ข้อนี้ ไม่ต้องสงสัยเลย”องค์นครา บอกออกมาพร้อมยิ้มกว้าง
“อะไรกัน คะคะใคร สงสัย ไม่มี๊” ฟ้ามณีปฏิเสธพัลวัน
“ไม่มีก็ไม่มี พี่แค่บอกเอาไว้ ”องค์นคราก้มหน้ามาพูดใกล้ๆหน้าของฟ้ามณี อย่างนึกอยากแกล้งน้อง
“ระ ระ รู้แล้วค่ะ เขยิบออกไปเลย” ฟ้ามณีบอกพี่ พร้อมผลักที่อกเบาๆ
“พี่ดีใจนะ ที่น้องกลับมามีรอยยิ้มแล้ว รอยยิ้มอันแสนสดใส”องค์นคราบอกออกมากับฟ้ามณีอย่างพึงพอใจ
“ค่ะ ฟ้าว่าฟ้าไม่อยากรู้
