ดึกสงัดแล้ว ฟ้ามณีก็ยังไม่นอน เธอนั่งมองทะเลที่ระเบียงของบ้านพักข้างๆองค์นครา มีเพียงเสียงของคลื่นทะเลกระทบฝั่ง และแสงของพระจันทร์สีทอง ที่สาดส่องลงมา เธอไม่มีคำพูดใดๆ ได้แต่นั่งข้างๆพี่อยู่อย่างนั้น
“น้องเป็นอะไร ทำไมดูเงียบลงไป ดึกแล้วใยมิยอมเข้านอน” องค์นคราเป็นผู้เอ่ยทำลายความเงียบนี้
“อยากจะใช้ช่วงเวลาเดตของเราให้คุ้มค่าที่สุดค่ะ” ฟ้ามณีตอบองค์นคราออกมาตามตรง พร้อมกับเอนหัวซบที่ไหลของพี่ เธอไม่รู้ว่าจะประดิษฐ์คำเสแสร้งไปทำไม
พรึบ !!!
ฟ้ามณีตกอยู่ในภวังค์ ของเหตุการในอดีตอีกครั้ง
“ท่านพี่ พระองค์รับผู้ใดมากัน” เสียงของพระนางมันทกา ที่กำลังโมโหสุดขีด เอ่ยถามพระสวามีทั้งน้ำตา หลังจากมีนางนาคสาวมาถึงวังนคราจันทรา ความเจ็บเช่นเดิม หวนกลับมาอีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนเดิม ปัญหาเดิมๆซ้ำๆ
“น้องฟังพี่ก่อน จักให้พี่ทำเฉกเช่นใด เจ้าเมืองเล็กๆในการปกครองของเรา ถวายบรรณาการเป็นบุตรสาวมา พี่เองก
