บทที่3 สาวสวย
1623 คำ
“ออสตินที่พี่บอกว่าเจ้าน้อยจะมาอยู่กรุงเทพสองเดือนตกลง ให้น้องอยู่ที่เพนต์เฮาส์นายได้ใช่ไหม ถามไปหลายวันแล้วไม่ตอบพี่สักที”
“อยู่ก็อยู่ แต่ผมไม่ย้ายไปอยู่บ้านพี่หรอกนะ”
“ก็แล้วแต่ เพนต์เฮาส์นายก็มีสองห้องแบ่งให้น้องอยู่ห้องหนึ่งจะเป็นอะไรนักหนา”
“จะพาใครมาได้ไหมล่ะทีนี้ เป็นไหมล่ะคิดดูสิ เป็นพี่จะเป็นไหมล่ะ” ออสตินพูดน้ำเสียงเสียอารมณ์
“ปกตินายก็ใช้ห้องVIPที่ร้านพี่ตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แค่สองเดือนจะเดือดร้อนอะไรนักหนา ปกติเจ้าน้อยก็ไม่ได้มารบกวนอะไรพวกเราสักหน่อย”
“โอเคๆ ตามนั้นครับผมไม่ว่าอะไรแล้ว ตกลงเจ้าดำ เอ๊ยเจ้าน้อย จะมาวันไหน”
“น้องจะมาพรุ่งนี้ พี่ไม่แน่ใจเรื่องเวลา ยังไงจะบอกให้เจ้าน้อยโทรหานายก็แล้วกันนะ”
“ได้ครับ”
@มหาลัยคิงเวลล์
“ยังไงมึง หน้าเป็นไรบอกบุญไม่รับเลย” มาร์วินถามออสติน
“เรื่องเจ้าน้อย พี่ออโต้บอกว่าน้องจะมาวันนี้ให้อยู่กับกูสองเดือน” ออสตินตอบเพื่อนหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนเดิม
“มีสาวมาอยู่ด้วยไม่ดียังไงวะ ปกติมึงชอบไม่ใช่เหรอเด็กสาวๆ น่ะ” แม็กซ์เวลถามออสตินยิ้มๆ
“ชอบสิถ้าเป็นสาวคนอื่นที่ไม่ใช่ เด็กดำดื้อนั่น” ออสตินตอบน้ำเสียงนิ่งๆ
“เป็นสาวแล้วนะกูว่าสวยสะบัดแล้วมั้ง รอบก่อนมึงกลับไปก็ไม่เจอไม่ใช่เหรอ” เคเดนแซวออสตินด้วยอีกคน
“กูเห็นด้วยกับเคเดนนะ น้องอาจจะสวยขึ้นแล้วก็ได้นะ คงไม่ได้ดำเหมือนที่มึงพูดหรอก ถ้าไงกูจีบได้ป่ะล่ะ” มาร์วินพูดยักคิ้วให้ออสติน
“มึงหยุดเถอะ น้องๆ รอบเอวมึงสับรางให้ทันก่อนเถอะไอ้มาร์วิน เจ้าน้อยมึงอย่าไปยุ่งเลย ดื้อจะตาย ไม่สวยแถมดื้ออีก อวดเก่งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลาเหมือนเก่ง น่าหมั่นไส้จะตาย สองเดือนแค่คิดดูก็แทบจะบ้าตายแล้ว” ออสตินร่ายยาว
“….”
ครืดด ครืดด ครืดด
“ฮัลโหลครับ”
“พี่ออสตินเจ้าน้อยเองค่ะ ตอนนี้พี่อยู่ไหนคะ”
“แล้วเราล่ะอยู่ไหน?” ออสตินขมวดคิ้วถามเจ้าน้อยกลับ
“น้อยถึงกรุงเทพแล้วค่ะ พี่อยู่ไหนคะน้อยจะไปหา”
“พี่อยู่มหาลัย...”
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
“อะไรของเขาว่ะ วางสายไปเฉย นี่พวกมึงเห็นกันรึยังจะไม่ให้กูปวดหัวได้ยังไง พูดยังไม่รู้เรื่องเลย วางสายใส่ฉันเฉยเลย เวรแล้วก็โทรกลับไม่ติดอีก ยัยดำเอ๊ย”
สักพัก
@คณะวิศวะ
เจ้าน้อยยืนอยู่หน้าคณะ
“บ้าจริงแล้วจะหาพี่ออสตินเจอได้ยังไง โทรศัพท์แบตหมดเฉย ไม่รอบคอบเลยเจ้าน้อยเอ๊ย” บ่นพึมพำอยู่กับตัวเอง
“สวัสดีครับไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ” หนุ่มหน้าตาดีเดินเข้ามาถามเธอ
“มีค่ะ คุณใจดีจังเลยนะคะ ฉันกำลังตามหาคนอยู่นะคะ ไม่รู้ว่าคุณพอจะรู้จัก พี่ออสติน ปี4 วิศวะเครื่องกล รู้จักบ้างไหมคะ ฉันจะหาเขาเจอได้ที่ไหนคะ”
“พี่ออสตินปี4 คนดังของมหาลัยใครๆ ก็รู้จักพี่เขาครับ เดี๋ยวผมไปตามพี่เขาให้นะครับ”
“ขอบคุณนะคะ”
“อ้าว! นั้นไงกลุ่มพี่เขาเดินมาพอดีเลยครับ พี่ออสตินครับ” หนุ่มหน้าตาดีเรียกเขาให้เธอ แล้วก็ขอตัวเดินจากไป
ออสตินหันมาตามเสียงเรียก เขาเห็นสาวสวยผิวขาวอมชมพู แก้มแดงปากแดง หน้าสวยไร้ที่ติ หุ่นสวยสมส่วน ที่สวมกางเกงยีนเข้ารูป กับเสื้อเปิดไหล่ที่เผยให้เห็นผิวขาวเนียนใส ปากอิ่มคลี่ยิ้มให้เขาเป็นการทักทาย
“สวัสดีค่ะพี่ออสติน” เสียงหวานเอ่ยทักทายมือเรียวยกขึ้นไหว้เขาสวยงาม
“โทรศัพท์เป็นอะไรเจ้าน้อย พี่โทรกลับเป็นร้อยสายแล้วโทรไม่ติด”
ออสตินไม่ได้ยิ้มตอบ แถมยังดุเจ้าน้อยทันที ที่เจอหน้ากัน
“คือแบตหมดค่ะ น้อยรีบมาก กลัวตกเครื่องก็เลยลืมเช็กก่อนออกเดินทางค่ะ” เจ้าน้อยหน้าเจื่อนตอบเขาเสียงเบา
“….”
“มึงดูสิว่าเห็นเหมือนกูไหม ไอ้เคเดน ไอ้แม็กซ์เวล ว่าน้องคนนั้นไม่สวยแถมดำ เหมือนที่ไอ้ออสตินมันบอกแน่นะ”
มาร์วินกอดอกมองไปที่เจ้าน้อยที่เขาเห็นมันตรงกันข้ามกับที่ออสตินพูดทุกอย่าง น้องสวยมากผิวขาวอมชมพู หุ่นนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย ดาวมหาลัยชัดๆ
“พวกมึงเห็นด้วยกับกูไหม”
“เออจริงกูก็พยายามมองอยู่ว่าตรงไหนดำว่ะ” แม็กซ์เวลพูดบ้าง
เคเดนถึงกับส่ายหัว เพราะดูแล้ว ออสตินนั่นแหละจะแย่เอา เพราะน้องที่มันบอกว่าไม่สวยดันมากลายร่างสวยขนาดนี้ แล้วต้องมาอยู่กับมัน ออสตินเอ๊ย เคเดนถึงกับยกยิ้ม
“พี่ออสตินยังไม่เลิกเรียนใช่ไหมคะ ให้น้อยรอรึว่าให้น้อยไปที่พักก่อนก็ได้นะคะ แล้วแต่พี่ออสตินเลยค่ะ”
“ก็ไปด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวพี่กลับเลย”
“พี่ยังไม่เลิกเรียนไม่ใช่เหรอคะ น้อยไปเองได้ค่ะ พี่จะโดนเรียนทำไมละคะ”
“อาจารย์ยกคลาสกลับได้เลย ไปเลยไหม”
“ค่ะ”
“….”
“พวกมึงกูกลับก่อน” ออสตินหันมาบอกเพื่อนๆ พร้อมกับคว้ากระเป๋าลากของเจ้าน้อยมาถือซะเอง
“เดี๋ยวๆ ออสตินจะไม่แนะนำน้องให้รู้จักพวกกูหน่อยเหรอว่ะ” มาร์วินรีบวิ่งมาหาออสติน เคเดน แม็กซ์เวลเดินตามมาด้วย
“เจ้าน้อย นี่ พี่มาร์วิน พี่เคเดน พี่แม็กซ์เวล เพื่อนสนิทพี่”
“สวัสดีค่ะ พี่ๆ” คนยิ้มสวยยิ้มหวานทักทายทุกคน
“พวกมึงนี้เจ้าน้อย” ออสตินแนะนำส่งๆ
“สวัสดีครับ เจ้าน้อยอยากไปไหนในกรุงเทพบอกพี่ได้เลยนะ พี่ว่างไปเป็นเพื่อนได้ทุกที่เลยครับ” มาร์วินรีบอาสา
“ขอบคุณค่ะ พี่มาร์วินใจดีจังเลยค่ะ” คนยิ้มสวยคลี่ยิ้มหวานจนมาร์วินแทบจะยืนไม่ไหว
“ไอ้มาร์วินว่างมากรึไงมึงน่ะ” ออสตินพูดพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางของเจ้าน้อยเดินนำคนตัวเล็ก ก้าวยาวๆ ของเขาทำให้เจ้าน้อยแทบจะเดินตามไม่ทัน ต้องเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ทันเขา
“ไอ้เหี้ยออสตินหวงเฉย ยิ้มโคตรน่ารักใจกูบางไม่ไหวแล้ว” มาร์วินถึงกับพร่ำเพ้อ
“กูว่ามึงหยุด ก่อนจะโดนมันต่อย” แม็กซ์เวลผลักหัวมาร์วิน
“….”
เจ้าน้อยนั่งเงียบไม่รู้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดีอะไรนักหนา ดุกันตั้งแต่เจอหน้า เลยไม่กล้าพูดอะไรเลย อึดอัดจะแย่ สองเดือนเลยนะต้องอยู่กับเขา จะไหวไหม ถ้าไม่ไหวจริงๆ คงต้องหาข้ออ้าง ออกไปหาที่อยู่เอง ค่อยคิดแล้วกันเจ้าน้อย เหนื่อยใจจัง
“หิวรึเปล่า?”
“ค่ะ?”
“ถ้าหิวพี่จะพาแวะหาอะไรกินก่อนเข้าบ้าน ตกลงหิวไหม”
“น้อยค่อยไปหาอะไรทานเองดีกว่าค่ะ แค่นี้ก็รบกวนพี่ออสตินมากแล้วค่ะ”
“เจ้าน้อยแค่ตอบว่าหิวก็พอ จะพูดอะไรให้มันมากความ”
“ค่ะหิว” ตอบเขาแล้วถึงกับเม้มปาก เริ่มไม่พอใจเขาขึ้นมาแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่เต็มใจไม่ชอบขนาดนั้น จะให้มาอยู่ด้วยทำไม
เจ้าน้อยสั่งอาหารให้ตัวเอง แล้วก็นั่งกินไปเงียบๆ ไม่อยากคุยอะไรกับเขาอีก ต่างคนต่างอยู่ละกัน จะอยู่แบบไม่ให้เขารำคาญ
“เป็นอะไรเอาแต่เงียบ ไม่คิดจะคุยอะไรกันเลยรึไง”
“น้อยเพิ่งโดนว่าไปเมื่อกี้ จะให้พูดอะไรอีกละคะ”
“พี่ไม่ได้ว่าเราสักหน่อย แค่อยากให้พูดตรงๆ หิวก็บอกอยากได้อะไรก็พูด ไม่ต้องเกรงใจพูดนั้นพูดนี้”
“ก็น้อยเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจ อยู่ตามสบาย แต่พี่พูดอะไรก็ฟังหน่อย อย่าดื้อ แค่นั้นทำได้ไหม”
“ได้ค่ะ คนตัวเล็กรับปากพยักหน้าเข้าใจ”
@เพนต์เฮาส์ ออสติน
“เจ้าน้อยอยู่ห้องนั้นนะ แล้วนี่คีย์การ์ด ห้องนั้นไม่เคยมีใครอยู่พี่ให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้วก็ทุกอย่างใช้ได้ตามสบายนะ อ๋อแล้วนี่กุญแจรถพี่ออโต้บอกว่าให้พี่เอารถให้เจ้าน้อยใช้ด้วย”
“พี่ออโต้คงลืมไปว่าน้อยไม่เคยขับรถในกรุงเทพ น้อยไม่ค่อยรู้เส้นทางขืนขับรถไปไหนมาไหนเอง คงหลงทางแล้วก็ไม่สะดวกหรอกค่ะ น้อยเรียกรถสะดวกกว่าค่ะพี่ออสติน อันนี้ไม่ได้เกรงใจนะคะ” คนตัวเล็กรีบชี้แจง
“โอเคพี่เข้าใจ เอาเป็นว่าจะไปไหนก็บอกพี่ละกัน ถ้าพี่ว่างจะไปส่ง ถ้าไม่ว่างเราค่อยเรียกรถก็แล้วกัน”
“ก็ได้ค่ะ”
“อยากได้อะไรก็บอก พี่ไม่รู้ว่าต้องเตรียมอะไรไว้ให้”
“ได้ค่ะขอบคุณค่ะ”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ค่ะ”
- ผู้เขียน
