เช้าวันต่อคนตัวโตนอนกอดร่างนุ่มนิ่มของนินิวอย่างไม่รู้สึกตัว จนกระทั่งเสียงของนาฬิกาปลุกคนตัวเล็กนั้นดังขึ้นมารบกวนเวลานอนของเขาและเธอ ร่างบางรู้สึกงัวเงียขณะที่เปลือกตายังปิดอยู่
"อืม...เช้าแล้วเหรอยังรู้สึกเพลีย" ร่างบางพึมพำออกมาอย่างลืมตัว ราวกับว่าเป็นห้องนอนของตน มือเรียวคว้าหาสมาร์ตโฟนของตนที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาปิดเสียง วันนี้ฉันมีเรียนเช้า แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ นี้มันคือห้องนอนพี่ริก ร่างบางลุกจากเตียงนอนอย่างอยากลำบาก เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตอนเกือบรุ่งสาง เธอยังรู้สึกง่วงและเพลียเอามาก ๆ มือบางหยิบชุดนักศึกษาที่กระจัดกระจายบนพื้นห้องและเดินเข้าห้องน้ำไปขณะที่ยังรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่สาวยนั้นอยู่ ถึงจะเป็นครั้งที่สองแต่นั้นก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ นินิวเหลือบมองนาฬิกาอีกสิบนาทีจะเจ็ดโมง
"ตายจริงนี้ฉันจะเข้าเรียนทันไหม" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ พร้อมหยิบกระเป๋าสะพายของตนพร้อมออก
"รีบม
