“... ลงมาหาเฮียหน่อยครับ รออยู่ข้างล่าง”
หัวใจคนอยู่ผิดที่อย่างฉันเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ ฉันไม่รู้ว่าคนรอนั้น เขารอทำไม มาหาทำไม แล้วฉันต้องปฏิบัติตัวแบบไหน ซึ่งในความวิตกกังวล ฉันก็เลี่ยงมันไม่ได้อยู่ดี ไม่แน่ว่าการมาหากันในวันนี้คงเป็นเพราะฉันเพิ่งหายป่วยและฉันก็จำได้ว่าคนที่มาเยี่ยมฉันทุกครั้งจะเป็นคุณป้าขวัญใจซึ่งเป็นคุณแม่ของพี่รติ โดยมีข้ออ้างเสมอว่าทั้งลูกๆ และสามีต่างก็ทำงาน ซึ่งฉันไม่ได้สนใจอะไร “ค่ะ” ที่ตอบแบบนั้นเพราะมันจำเป็น ‘ก่อนอื่นคือเราต้องคุยกันให้เสร็จแล้วแยกย้าย มันคงจะง่ายกว่านะคะ’
“นั่นนีมเหรอครับคุณน้า” รติมองผู้หญิงสวยในชุดแซกสีหวานก้าวลงมาจากบันไดวนชั้นสอง ใบหน้าเดิมที่เขาเห็นตั้งแต่เด็ก ทำไมวันนี้ถึงได้ดูน่าทะนุถนอมมากกว่าเก่า หนำซ้ำกิริยาท่าทางแลดูอ่อนโยนไม่แข็งกระด้างนั้นเรียกสายตาเขาให้จับจ้องไปแค่อากัปกิริยาของผู้หญิงสวยหวานตรงหน้าไม่ใช่สวยจัดแต่งหน้าแต่
