บ่ายวันนั้น ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับฝนกำลังจะตกอีกครั้ง ลมพัดแรงจนต้นไม้หน้าบ้านเอนตามแรงลม เสียงฝนแรกเริ่มโปรยปรายลงมาเมื่อเมธาวีเดินไปยืนตรงบันไดไม้เก่ากลางบ้าน
ตั้งแต่ตื่นจากฝันเมื่อคืน ภาพไฟไหม้และเสียงร้องของอายาก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว เธอรู้สึกเหมือน “ถูกเรียก” ให้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
ใต้บันไดที่เคยเป็นแค่ที่เก็บของ ตอนนี้กลับดูมืดกว่าปกติ เงาดำซ่อนตัวอยู่ในมุมแคบ ๆ ราวกับมีใครยืนมองอยู่ในความมืดนั้น
“เราต้องรู้ให้ได้…” เมธาวีพึมพำกับตัวเอง
เธอหยิบไฟฉายกับผ้าปิดจมูก ก่อนค่อย ๆ ก้มตัวลงไปเปิดประตูไม้เล็กที่ซ่อนอยู่ตรงผนังใต้ขั้นบันได
เสียงบานพับเก่าดัง เอี๊ยด… ลั่นออกมา
กลิ่นอับและควันไหม้เก่าจาง ๆ พุ่งออกมาแตะจมูกทันที
ภายในห้องเล็กแคบจนแทบจะต้องคลานเข้าไป แต่มีร่องรอยของการ “อยู่” ของใครบางคน — หมอนเก่า ผ้าห่มขาด ๆ และของเล่นเด็กกระจายเต็มพื้น
เธอส่องไฟฉายไปทั่ว เห็นผนังไม้ด้านหน
