หนึ่งเดือนหลังคืนปลดปล่อยวิญญาณของอายา — บ้านหลังเก่ากลางป่าริมหมู่บ้านเงียบสงัดอีกครั้ง เมธาวีใช้เวลาทุกวันซ่อมแซมมันทีละนิด ทาสี ซ่อมหลังคา ปัดฝุ่น เสียงหัวเราะจากวิญญาณเด็กค่อย ๆ กลายเป็นเพียงความทรงจำ
แต่ความสงบมักซ่อน “ความจริงใหม่” อยู่เสมอ…
วันนั้น ขณะเธอกำลังเก็บเอกสารในตู้เหล็กที่แม่เคยใช้ เธอกลับพบลิ้นชักลับที่ปิดตายด้วยสกรูสองตัวสนิมเขรอะ เมธาวีใช้ไขควงแงะออกด้วยความอยากรู้ เสียงเหล็กเสียดกัน แคร่ก…แคร่ก… ดังขึ้นชวนขนลุก
ข้างในมีแฟ้มเก่าเปื้อนฝุ่นชื่อว่า “บ้านรับเลี้ยงเด็กอรุณรัตน์”
เธอขมวดคิ้ว “บ้านรับเลี้ยงเด็ก…?”
ในใจเริ่มตีตื้นขึ้นมา — เธอไม่เคยรู้เลยว่าบ้านหลังนี้เคยมีชื่อเรียกแบบนั้น
เมื่อเปิดแฟ้มออก กระดาษด้านในเต็มไปด้วยรายชื่อเด็กหลายคน พร้อมรูปถ่ายเก่าซีดจางเหมือนจะเลือนหาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอเย็นวาบคือ บางชื่อมีรอยขีดทับสีแดงหนา และคำว่า “หายตัวไป” เขียนกำกับไว้
