“เมื่อไรเธอจะเลิกเพ้อสักที ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะจ่ายด้วยอะไร”
“ถ้าไม่ใช่หนึ่งแสนหรือตัวอาจารย์หนูก็ไม่เอาค่ะ ขอปฏิเสธ”
“ให้ฉันสอนพิเศษให้เอามั้ย เห็นว่าภาษาอังกฤษที่เธอเขียนเรียงความมามันยังขาดไปหลายอย่าง หรือเธอไม่ได้ตั้งใจเรียน”
พูดขนาดนี้แล้ว พ่อคุณก็ยังวนมาเรื่องวิชาการอีกจนได้ สมแล้วที่เป็นอาจารย์ สงสัยมันอยู่ในเส้นเลือดและจิตวิญญาณด้วยแน่ๆ
“เป็นอะไร ฉันเสนอเพราะหวังดีกับเธอนะ”
“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ หนูทำเสร็จแล้ว”
พลอยไพลินนั่งลงบนเก้าอี้หลังจัดโต๊ะเสร็จ ในใจพลางนึก วางยาเลยดีมั้ยแล้วจับข่มขืน หึ!ๆ ไม่เอาดีกว่าแบบนั้นเราก็เสียวคนเดียว เขาจะหาว่าเราเอาเปรียบเอาได้
หรือใส่ยาปลุกดี แบบนี้เราจะได้สนุกทั้งคู่…เธอมียาแบบนั้นซะที่ไหน
“คิดอะไรอยู่”
“เปล่าค่ะ อาจารย์ขยับเก้าอี้มานั่งเบียดหนูทำไม โต๊ะก็ตั้งใหญ่”
“นี่บ้านฉัน ฉันจะนั่งตรงไหนก็ได้”
“งั้นให้หนูนั่งบนตักอาจารย์ได้มั้ยค
