ผมกำราบเด็กดื้อจนสิ้นฤทธิ์ไม่มีแรงแม้จะหนีออกไปเที่ยวกับเพื่อน ผมนอนมองหน้าสวยของยัยจุ้นที่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ใบหน้าของผมเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มไม่คิดว่าการได้นอนมองหน้าใครใกล้ๆสักคนบนเตียงเดียวกันมันจะมีความสุขได้ขนาดนี้ ผมรู้ตัวเองดีว่ามันมียัยจุ้นอยู่เต็มหัวใจ เธอเข้ามาแทรกอยู่ในหัวใจตั้งนานแล้วแต่เป็นผมเองที่ปากแข็งไม่ยอมรับความจริงปฏิเสธเสียงเรียกร้องของหัวใจและทำทุกทางเพื่อปิดกั้น การเจอหน้าเธอทุกวันๆในตอนนั้นผมมองว่ามันน่าอึดอัดที่มีคนคอยตามไปทุกที่ทุกเวลา เธอรุกจนผมรู้สึกเสียความมั่นใจของคนที่ถูกขนานนามว่าเป็นตัวท็อปเป็นเสือร้ายของโรงเรียน แต่พอวันหนึ่งเธอหายไปหัวใจของผมก็อยู่ไม่สุขเหมือนชีวิตมันขาดอะไรไป ผมเฝ้ามองหาแต่กลับไม่ยอมรับว่าเธอสามารถแทรกซึมเข้ามาได้โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลย การที่คนๆหนึ่งรู้เรื่องราวของเราทุกอย่างชอบอะไรไม่ชอบอะไรทำให้ผมเข้าใจแล้วว่านั่นเพราะเธอใส่ใจเรามาก
