บทที่ 8

1008 คำ
ร่างสองร่างใกล้ชิดกันไม่เหลือช่องว่างแม้แต่นิ้วเดียว ชายหนุ่มรู้สึกหลงใหลหญิงสาวตรงหน้ามากๆแม้เธอจะพยายามปัดป้องสัมผัสร้อนจากเขา แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เธอปัดป้องมือซุกซนเริ่มงานตามสัญชาตญาณ เธอย่นคอเมื่อเขาซุกไซ้ซอกคอขาวเนียน "คะ คุณ ปะ ปล่อยฉันสิคะ" "ปล่อยทำไมล่ะฉันอยากจะกอดเธอไว้อย่างนี้" "คุณเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาไม่ได้นะคะ" "ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นของเล่นหรอกนะคิดมากจริงๆเลย" เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนชั่งคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้มาก่อนเลย "แล้วคุณเห็นฉันเป็นอะไรละคะ คุณจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงละคะก็ในเมื่อคุณน่ะเจ้าชู้ที่สุด" "ก็เป็นหลานรักของคุณปู่ไงล่ะ" คำตอบของชายหนุ่มไม่น่าพอใจเลยสักนิด หญิงสาวหน้างอสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทิ้งให้ชายหนุ่มงุนงงว่าเขาพูดอะไรผิดกันนะ "หันมาหน่อยสิ" "ไม่ค่ะ ถ้าคุณจะนอนที่นี่ฉันคงห้ามไม่ได้แต่ว่าฉันขอให้คุณนอนเฉยๆละกันนะคะฉันง่วงแล้ว อย่าได้มารบกวนการนอนของฉันเด็ดขาดไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณปู่" เธอตอบกลับเร็วๆและข่มตานอนหลับไปในที่สุด ชายหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหญิงสาวก็รู้เลยว่าหญิงสาวข้างกายนอนหลับไปเสียแล้ว แถมเธอยังแอบนอนก่นนิดๆด้วย "ก่นด้วยแฮะ" เขาพูดออกไปเบาๆโดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองน่ะกำลังยิ้มเต็มใบหน้า "เวลานอนก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ขี้วีนเหมือนตอนตื่น" "อื่ออ" เพียงแค่เขาขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิดก็เป็นการรบกวนเธอเสียแล้ว คนโดนกวนส่งเสียงเล็กๆออกมาแสดงความไม่พอใจ "สรุปนี่หลับก็แตะไม่ได้หรอเนี่ยโหดชะมัดเลย" จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนบ้างไม่นานก็หลับไปในที่สุด เช้าวันต่อมาแสงแดดสาดส่องเข้ามาบริเวณเตียงกว้างหญิงสาวบิดขี้เกียจไปมาแต่ก็ต้องตกใจเพราะเช้านี้เธอไม่ได้นอนอยู่คนเดียว "คุณโรแลนด์ คุณโรแลนด์" "อื่ออ เสียงดังทำไมล่ะเนี่ย" "ก็เพราะมันเช้าแล้วยังไงละคะคุณโรแลนด์รีบตื่นเร็วค่ะ นี่ฉันคิดว่าคุณจะออกไปจากห้องตอนกลางดึกนะคะนี่คุณเล่นออกไปตอนนี้ได้มีคนรู้แน่ค่ะว่าคุณนอนที่นี่" "...." "เร็วสิคะรีบออกไปได้แล้วก่อนที่คุณปู่จะเรียกหาเราสองคน" "โอเคๆหยุดทำหน้าตาตื่นๆอย่างนั้นได้แล้วนะ ถึงท่านจับไดเก็ไม่เป็นไรหรอก" "คุณพูดง่ายเกินไปแล้วค่ะ รีบออกไปก่อนที่ฉันจะโวยวายเลยนะคะ ถ้าฉันโวยวายจริงคุณนั่นแหละที่จะเดือดร้อน" ที่เดือดร้อนก็เพราะคุณปู่คงจะต้องผูกมัดเขากับเธอด้วยการให้เขารับผิดชอบเธอ "โอเคๆขู่อยู่นั่นแหละ" ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาแล้วก็รีบออกไปจากห้องของหญิงสาวทันที ด้านโรแลนด์เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตนแล้วก็ต้องนึกแปลกใจกับตัวเองว่าเมื่อคืนเขาสามารถนอนหลับได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องพึ่งยากระปุกนั้นที่วางอยู่บนหัวเตียง น่าแปลกใจจริงๆแถมเขายังนอนหลับสนิทจนถึงเช้า "วันนี้หลานสุดที่รักของปู่ไปไหนแล้วล่ะครับ" "ออกไปตลาดกับเด็กๆน่ะ ถามหาหลานสาวฉันทำไม" "เปล่าครับก็แค่ถามดูเท่านั้นเอง" "โรแลนด์" "ครับปู่" "ไม่กลับคอนโดของตัวเองบ้างเหรอ" "คุณปู่นี่ยังไงครับพอผมมาอยู่ด้วยก็ไล่กลับคอนโด" ชายหนุ่มมึนงงกับท่านเดี๋ยวอยากให้มาหาพอมาแล้วก็อยากให้กลับ "ก็เพราะมันแปลกยังไงล่ะ แล้วสาวๆไม่มาตามติดแล้วหรือไงหรือว่าสาวๆเขาไม่ชอบแกแล้ว" "ไม่มีทางครับเรตติ้งปมยังดีเสมอครับคุณปู่แล้วอีกอย่างช่วงนี้งานยุ่งมากครับผมไม่มีเวลามานึกถึงเรื่องนี้หรอกครับ" "แต่เมื่อก่อนแกก็เคยทิ้งงานเพราะติดสาวนะ" คุณปู่ตอบกลับน้ำเสียงประชด ในอดีตหลานชายตัวดีทิ้งงานที่ได้รับมอบหมายเหตุผลว่าสาวในสต๊อกกำลังจะเดินทางไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศแล้วจะไม่มีเวลาได้เจอกันอีก ชายหนุ่มเลยรีบคว้าโอกาสนั้นไว้แล้วก็ปรนเปรอกันจนถึงใจ "นั่นมันเมื่อก่อนไงครับปู่ ปัจจุบันผมก็ดีขึ้นมากแล้วไม่เกงานแล้วครับ" "เรื่องงานน่ะตอนนี้ปู่ไว้ใจเพราะแกน่ะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่เรื่องครอบครัวนี่ล่ะสิยังมองไม่เห็นทางเลย หนูแอนเธียเขาก็ควรจะมีครอบครัวได้แล้วเหมือนกัน" "อะไรนะครับ!" "เสียงดังจริงอายุแค่นี้หูไม่ดีหรอ ปู่บอกว่าจะแนะนำหนุ่มให้หนูแอนเธียเขาหน่อย" คุณปู่เอ่ยย้ำอีกครั้ง "ไม่ได้นะครับ" เขารีบแย้งทันที "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" คุณปู่อยากจะดูสิว่าคนปากแข็งปากไม่ตรงกับใจจะทำอย่างไรได้ "ก็เพราะเขาต้องดูแลคุณปู่ไงครับ ถ้าเขาไม่ดูแล้วใครจะดูล่ะครับ" "ก็แกที่เป็นหลานฉันไงล่ะถามแปลก" "โถว่มันคนละแบบกันครับคุณปู่ ผมน่ะดูแลคุณปู่ได้อยู่แล้วแต่ว่าพวกรายละเอียดเล็กน้อยๆที่ผู้ชายมองข้ามผู้หญิงจะเห็นไงครับ" "แกไปทำงานเถอะกินอิ่มกันแล้วก็แยกย้ายไปทำงานซะ" หลังจากทานอาหารเขาก็ออกไปทำงานทันที ท่านไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้หลานชายเปิดใจได้สักที
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม