ฉันเดินลงจากรถของพี่ตะวันด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเล็กน้อย ฉันรู้สึกราวกับว่าร่างกายต้องการผลไม้สดชื่น บางทีผลไม้อาจจะทำให้อารมณ์ของฉันเย็นลงบ้าง
แค่คิดถึงใบหน้ากวนประสาทของเขาฉันก็รู้สึกปรี๊ดแตกขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมต้องแกล้งกันแรงขนาดนั้นด้วย และกว่าที่รถของฉันจะซ่อมเสร็จ ฉันจะต้องติดรถแฟนไปมหาวิทยาลัยทุกวันซึ่งมันไม่ตลกเลยสักนิด
“เอาฝรั่งแช่อิ่มค่ะ”
“กี่ลูกครับ”
“สองลูกค่ะ”
ฉันยืนรออยู่สักพัก พ่อค้าก็ยื่นผลไม้แช่อิ่มที่ออกจากตู้แช่เย็นใหม่ ๆ ให้กับฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันจ่ายเงินแล้วบรรจงส่องดูผลไม้สดใหม่ด้วยรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มฉันก็ต้องจางหายไป เพราะเสียงของวิคเตอร์ลอยมาแต่ไกลพร้อมกับแรงฉุดกระชากลากถู
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ขึ้นรถ!”
“โอ๊ย! มันเจ็บนะตาบ้า!”
“ขอโทษได้ไหมล่ะ แค่นั้นแหละ”
เขาพูดขณะรีบขับรถออกมาอย่างรีบร้อน ฉันคาดเข็มขัดตามสัญชาตญาณก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าฉันจะต้องขึ้นไปหาพี่ตะ
