ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำความรู้จักกับพี่ตะวันให้มากขึ้น หลังเลิกเรียนเราก็มักจะออกไปหาอะไรกินกัน แถมเขายังพยายามที่จะขอโทษฉันในเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งมันก็ผ่านมาตั้งสองสามวันจนฉันลืมมันไปแล้วล่ะ
ฉันนั่งเช็ดเครื่องสำอางหน้ากระจกอย่างใจเย็น ด้านนอกของหน้าต่างบานใหญ่มืดสนิทบ่งบอกว่าถึงเวลาที่เราจะต้องเข้านอนได้แล้ว ฉันจึงจัดการเร่งเข้าห้องน้ำก่อนจะได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ
Rrrr~ Rrrr~
“วายุเหรอ” ฉันอ่านทวนชื่อที่โทรเข้ามาพลางกดรับสาย
(ต้นข้าวเธอว่างหรือเปล่า)
“จะว่าว่างก็ใช่จะว่าไม่ก็ไม่ชัวร์”
(หมอให้กลับบ้านแล้ว เธอเข้าห้องไปเอาชุดไอ้วิคเตอร์มาหน่อยดิ)
“อะอ๋อ แล้วฉันจะเข้าไปได้ยังไง”
(เดี๋ยวส่งรหัสไปให้ วิคเตอร์มันฝากความคิดถึงมาให้เธอด้วยนะ แค่นี้แหละ)
“อะ…”
สายถูกตัดไปแล้วด้วยคำแซวของวายุที่มีความกวนโอ๊ยพอกันทั้งแก๊ง ไม่นานรหัสห้องก็ถูกส่งมาพร้อมรายละเอียดภายในห้อง
