EP : 02 สลับตัว
1296 คำ
“ขิมทำไม่ได้หรอกค่ะพี่วิว”
พริมาหน้าถอดสี เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องแต่งงานกับไกรสรแทนคนเป็นพี่
“แต่แกต้องทำ เพื่อฉันกับแม่ ตอนนี้ที่บ้านเราไม่มีเงินใช้แล้ว แกขายคุกกี้ได้วันละไม่กี่ร้อย ไม่พอจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่าคนใช้เลยด้วยซ้ำ”
“แต่ว่าพี่วิวก็เพิ่งเรียนจบมา น่าจะหางานทำได้ไม่ยากนะคะ”
“ก็ไม่เป็นไร ถ้าแกไม่อยากทำ ฉันจะหาทางออกเอง”
วริษาใช้ไม้อ่อน บีบน้ำตาร้องไห้เหมือนเช่นทุกครั้ง
พริมารู้สึกสงสารพี่สาวมาก อย่างน้อยๆตอนที่เธอลำบาก ไม่มีพ่อ แม่กับพี่สาวก็ไม่ทิ้งเธอไปไหน และยังเลี้ยงมาส่งเสียให้เรียนจนจบมอหก
“เอ่อ...พี่วิว ขิมช่วยก็ได้ค่ะ”
“จริงเหรอยัยขิม แกเป็นน้องรักของฉันจริงๆ”
หล่อนดึงตัวของพริมาเข้ามากอด ก่อนจะแอบยิ้มร้ายกาจ
นับจากนี้ไป พริมาต้องย้ายไปอยู่ที่ไร่ไกรสร เธอสวมบทบาทของวิริษา ให้แนบเนียนที่สุด ใจหนึ่งก็กลัวเขาจะจับได้ แต่อีกใจก็หวั่นเกรงเมื่อต้องไปเป็นเมียของคนที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน แค่คิดก็รู้สึกรังเกียจอย่างบอกไม่ถูก
ไกรสรได้รับข่าวดีจากจันทร์ทิมา เมื่อวริษายอมตกลงแต่งงานกับเขา ทว่าเรียกสินสอดแพงไปหน่อย ตั้งหกสิบล้าน และเครื่องเพชรอีกชุดใหญ่ เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นปัญหา แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ วริษาที่ยอมตกลงแต่งงานอย่างง่ายดาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้หล่อนปฏิเสธการพบเจอตัว และพยายามจะหนีหน้าเขามาโดยตลอด คงคิดเป็นอื่นใดไม่ได้ หากหล่อนอาจจะสนใจในทรัพย์สินเงินทองของเขามากกว่า หึ! ผู้หญิงก็เป็นเหมือนกันหมด เห็นแก่เงิน หากไม่ติดว่าหล่อนสวยหยาดเยิ้มปานนางฟ้าตกลงมาจากสวรรค์ เขาคงไม่ถูกอกถูกใจ และถวิลหามากมายขนาดนี้
พริมาเดินทางมาถึงจังหวัดเชียงใหม่ด้วยกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียว เธอกวาดสายตามองหาคนที่ไกรสรส่งมารับตัวเธอ กระทั่งเห็นชายคนหนึ่งถือแผ่นป้ายมีข้อความว่า คุณวริษา นั่นเป็นชื่อของเธอสินะ ไม่รอช้าคนตัวเล็กจึงเดินไปหา และบอกกับชายคนนั้นว่าเธอคือวริษา
“เชิญทางนี้ครับแม่เลี้ยง”
พริมาไม่คุ้นชินกับการที่โดนเรียกด้วยสรรพนามแบบนั้น ใช่สิ อีกหน่อยเธอก็ต้องเป็นเมียเจ้าของไร่
การเดินทางเข้าไร่ไกรสรต้องใช้รถยนต์ เนื่องจากเส้นทางกว่าสามสิบกิโลเมตรเป็นทางลูกรัง เธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง เห็นทิวเขาเขียวขจีและทุ่งนาของพวกชาวบ้าน เป็นบรรยากาศที่คนกรุงเทพหาดูได้ยากมาก
“อีกสองกิโลเมตรก็จะถึงไร่ไกรสรแล้วครับ”
คนขับรถทำหน้าที่บอกให้ทราบ
“ค่ะ”
พริมาตอบสั้นๆ ด้วยหัวใจโหวงเหวง ขอให้เขาเชื่อว่าเธอคือวริษาจริงๆด้วยเถิด
ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนชั้นสองของบ้านไม้สักหลังงาม เขามองรถยนต์ของไร่ที่ขับเข้ามาจอด กระทั่งลูกน้องของเขาเปิดประตูให้หญิงสาวลงมา
ดวงตาคมสีดำสนิทหรี่มองร่างบางด้วยความที่ไม่คุ้นตา ทว่าวริษาในรูปดูจะเป็นสาวสวยมีรสนิยม ไม่ใช่คนที่จะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เชยๆ ครั้นเมื่อเสี้ยวหนึ่งของใบหน้ารูปไข่หันมาให้เห็น เขาจำได้แม่นว่าวริษา ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้แน่นอน
กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนขึ้นเป็นสันนูนด้วยความโกรธ สองแม่ลูกกำลังเล่นเกมอะไรกับเขาอยู่กันแน่ เงินหกสิบล้านก็รับไปแล้ว ทำไมยังไม่ส่งตัววริษามาให้เขาอีก
ไกรสรเดินลงบันไดมา เขาเผชิญหน้ากับเธอด้วยแววตาแข็งกร้าว มองคนตัวเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่มีส่วนไหนที่เหมือนวริษาเลยสักนิด
“ฉันไกรสร”
เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ดิฉัน...วริษาค่ะ หรือจะเรียกว่าวิวก็ได้”
พริมาพยามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ เมื่อชายตรงหน้าช่างหล่อเหลา ใบหน้าสันกรามคมเข้ม ทั้งยังหนุ่มยังแน่น ไม่ได้แก่อย่างที่พี่สาวบอกมาเลยสักนิด
“งั้นเหรอ? วริษา”
เขาทวนชื่อเธอ ทว่าภายในใจกลับร้อนลุกเป็นไฟโลกันตร์
“อ่ำ เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง”
“ห้องพ่อเลี้ยงหรือครับ”
อ่ำถามเจ้านายเพื่อความแน่ใจ เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายพาผู้หญิงมาอยู่ในบ้านด้วย
“ห้องรับรองแขก”
เขาเปลี่ยนใจไม่นอนกับวริษาตัวปลอม จนกว่าจะรู้ความจริง
“ได้ครับพ่อเลี้ยง”
พออ่ำไปแล้ว ก็เหลือแค่เขากับเธอ ไกรสรเดินวนเวียนรอบๆคนตัวเล็ก มองจนกระทั่งมั่นใจแล้วว่าเขาไม่เคยเจอกับเธอมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นตัวจริง หรือรูปถ่าย
“แน่ใจนะ ว่าเธอคือวริษา”
“แน่ใจค่ะ ดิฉันวริษา และเราไม่เคยเจอกันมาก่อน”
พริมาแอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ เมื่อเจอกับสายตาของมัจจุราช
“ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย วริษาอยู่ที่ไหน”
เขาพยายามจะควบคุมอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้ทำร้ายเธอ
“คุณไกรสรคะ ดิฉันก็อยู่กับคุณนี่ไงคะ”
เธอยังยืนกรานคำเดิม
“เธอไม่ใช่วริษา เธอเป็นใคร”
ไกรสรกระแทกเสียง ก่อนจะกระชากต้นแขนเล็กเต็มแรง
“โอ้ย! ดิฉันเจ็บนะคะ”
แรงบีบจากฝ่ามือเขา ทำให้เธอเจ็บปวดถึงกระดูก
“บอกฉันมา ว่าเธอเป็นใคร”
ไกรสรเค้นเสียงถามรอดไรฟันด้วยความอดทน ที่จะไม่ใช้ความรุนแรงกับเธอ
“วิวเองค่ะ วริษา”
ให้ตายยังไงเธอก็บอกเขาไม่ได้
“หึ! ได้ วริษาก็วริษา ยังไงฉันก็เสียเงินไปแล้ว แต่ได้เธอมาใช้งาน ฉันก็จะใช้ให้คุ้ม”
พูดจบเขาก็เหวี่ยงเธอลงกับพื้นด้วยความเกรี้ยวกราด เรื่องแค่นี้เขาใช้ให้ลูกน้องสืบดูไม่กี่วันก็คงรู้
พริมาก้มหน้ามองพื้น ก่อนจะจะปาดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม ไหนวริษาบอกว่าไกรสรไม่เคยเจอกันมาก่อน แล้วทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอไม่ใช่ตัวจริง
“เธอทำอะไรเป็นบ้าง วริษา”
เขาเอ่ยชื่อเธอ เน้นทีละคำ
“ดิฉันทำได้หมดทุกอย่างค่ะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง ตัวสั่นด้วยความเกรงกลัว
“รวมถึงเรื่องบนเตียงด้วยหรือเปล่า”
ไกรสรมองเรือนร่างบอบบางด้วยสายตาดูถูกดูแคลน
พริมาได้แต่เงียบ และเม้มริมฝีปากแน่นจนสนิท เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ครั้นจะบอกออกไปเขาก็คงไม่เชื่อ
“สักวันหนึ่ง ฉันอาจจะลดตัวไปใช้บริการเธอ”
พอพูดจบ เขาก็เดินผ่านร่างบางออกไปจากบ้าน มือหนากำหมัดแน่น เขาไม่ใช่เพื่อนเล่นขายของ ที่คิดจะส่งผู้หญิงคนไหนมาแทนวริษาก็ได้ คนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ และไม่มีวันยอมให้ใครมาหลอกเอาเงินไปฟรีๆ
ดวงตากลมสั่นระริกมองตามแผ่นหลังกว้าง กระทั่งลับตาไป เธอคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ไกรสรรู้ว่าเธอไม่ใช่วริษา แสดงว่าเขาต้องเคยเห็นพี่วิวมาก่อน
มือบางล้วงหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง จะโทรบอกคนที่บ้าน แต่ทว่าไม่มีคลื่นสัญญาณโทรศัพท์เลย
“เราต้องมาตายอยู่ที่นี่แน่ๆเลยขิม”
ท่ามกลางหุบเขา ไร้การติดต่อจากโลกภายนอก แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป
- ผู้เขียน
