ทาเคชิขับรถพาลูกตาลกลับไปส่งที่บ้าน แต่ไม่ลืมแวะร้านเค้กของโปรดเจ้าประจำของเด็กสาว ทั้งสองคนเดินเข้ามาในร้าน หามุมนั่งทานของหวานที่อยู่มุมด้านในสุดดูเป็นส่วนตัว ลูกตาลที่ยังไม่หายตกใจกับเรื่องของต้นน้ำ เธอนิ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยถึงปัญหาที่จะตามหลังมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ขอโทษนะคะ คิดอะไรเพลินไปไหน” ลูกตาลเอ่ยขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นของแก้วน้ำที่ทาเคชิดันมาตรงหน้า ผ่านปลายนิ้วเรียว
“คิดมากเรื่องผู้ชายคนนั้นหรอครับ”
“ใช่ค่ะ หนูคิดว่าเรื่องมันคงไม่จบแค่นั้น แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ ต่อให้หนูคิดมากแค่ไหน สุดท้ายเขาก็เป็นได้แค่คนอื่น ว่าแต่พี่ไม่รีบไปทำงานหรือคะ วันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้ลูกค้าแน่นร้านนะคะ” ลูกตาลถามขึ้น มือเล็กจับแก้วน้ำขึ้นดื่ม จ้องมองใบหน้าของทาเคชิ ที่กำลังก้มมองดูโทรศัพท์ในมือของเขา
“ไม่ครับ ก็เข้าตามปกติ ว่าแต่...หึงพี่ไหม ที่ทำงานใกล้ชิดกับพี่ผู้หญิงแบบนี้” ทาเคชิถามค
