เธอไม่คิดว่าตัวเองจะป่วย
เดวานอนซมอยู่สองสามวันด้วยอาการพิษไข้ แม้จะเบลอแต่ก็ยังเห็นว่ามีแม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้อยู่บ่อย ๆ บางครั้งก็มีหมอผู้หญิงเข้ามาตรวจไข้และให้ยา ส่วนเจ้าของห้องน่ะเหรอ เธอไม่เห็นแม้แต่เงา
“ดีขึ้นแล้วเหรอถึงมายืนตากลม”
เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้เดวาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะละจากภาพวิวตรงหน้า และหันกลับมาหาเจ้าของห้องที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน แน่นอนว่าเธอไม่ได้คิดถึงเขาแต่อยากกลับคอนโดของตัวเองมากกว่า
“เดอยากกลับ”
ตั้งแต่วันนั้นยังไม่ได้ติดต่อกับเพื่อน หรือครอบครัวเลยแน่นอนว่าเรื่องสำคัญที่สุดคือเรื่องการเรียน แม้หัวใจจะอ่อนแอแต่มันไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เธอไร้ความรับผิดชอบต่องานหรือการเรียนจึงอยากสะสางทุกอย่างให้เรียบร้อย อีกอย่างปีสองก็เริ่มมีวิชาที่ยากแล้วเลยไม่อยากขาดเรียน
“กลับ? กลับไปไหนที่นี่คือที่อยู่ของเธอ” เขาเอ่ยหน้าตาย
“ไม่ใช่!เดจะก
