เดวาเม้มปากแน่นหลังจากพูดความรู้สึกที่อัดอั้นมาตั้งแต่เมื่อวานจนหมด แม้ตอนแรกจะเก็บกดความน้อยใจไว้ แต่เพราะเขาเอาแต่บังคับเธอเลยต้องพูดออกมา ก่อนจะเงยหน้าสบตาคมกริบของรามิลอย่างตัดพ้อและน้อยใจ
“พูดจบหรือยังไง?”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะเดาะลิ้นอย่างไม่ยี่หระ ต่อสถานการณ์ตรงหน้าทำให้เดวาขมวดคิ้ว…คิดจะทำอะไรอีก
แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรต่อคนเผด็จการก็จับข้อมือไว้แน่น เธอจึงขืนตัวเองไว้พลางกระชากเสียงใส่
“อ๊ะ! ปล่อยนะเดไม่ไป”
“ข้อแรกของการเป็นผู้หญิงของฉันคือห้ามปฏิเสธ!”
รามิลเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะคว้าข้อมือเรียวของเดวาให้ตามติดออกมาจากบริเวณวัดทันที ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเรียบเฉยจนดูน่ากลัว แม้แต่คนเดินผ่านไปมายังไม่มีใครกล้าเดินมาถาม ว่าเราทั้งคู่มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า
ร่างบางที่ถูกกระชากลากถูออกมาถึงกับนิ่วหน้า ดวงตากลมโตจ้องมองข้อมือที่ขึ้นสีแดงช้ำอย่างเจ็บปวด ริมฝีปากขบเข้าหากันอย
