ตอนที่ 4 ความรู้สึก 2/3
1668 คำ
==Part Soa==
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ กริ๊ง~
เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าปลุกฉันให้ตื่น ฉันเอื้อมมือขึ้นไปปิดนาฬิกาปลุกที่บ่งบอกว่าขณะนี้เวลาหกโมงเช้าแล้ว ฉันแกะมือพี่เมสันที่กอดฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนออกเบา ๆ เพื่อที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปมหาวิทยาลัย บิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
“เชี่ย!” ฉันสบถออกมาอย่างลืมตัวเมื่อถูกพี่เมสันที่มาอยู่หน้าห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้อุ้มฉันขึ้นแนบอก พลางเดินไปวางฉันลงที่เตียงแล้วขึ้นคร่อมฉันไว้
“พูดไม่เพราะเลยนะคะคนสวยของพี่เนี่ย”
เขาพูดพลางไซ้ซอกคอพร้อมพรมจูบเบา ๆ
“อื้อ...พี่เมสันหยุดเลยค่ะ หนูจะไปแต่งตัวแล้ว ไม่อยากไปมอสายนะ” ฉันพูดพร้อมกับจับหัวเขาไว้ให้หยุดนิ่ง เขายิ้มให้ก่อนจะจุ๊บปากฉันทีหนึ่ง
“วันนี้พี่ไปส่งนะคะ เลิกเรียนแล้วพี่ก็จะไปรับที่มอด้วย ปิดร้านแล้วพี่ก็จะมาส่งที่บ้าน”
เขาจุ๊บปากฉันอีกรอบก่อนจะดึงผ้าขนหนูที่ฉันพันตัวเองไว้หลังอาบน้ำเสร็จออก แล้วเอาพาดไหล่ตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปหน้าตาเฉย ทิ้งฉันให้นอนหน้าแดงเปลือยกายอยู่บนเตียง
มาดึงออกดื้อ ๆ แบบนี้ได้ไง พี่เมสันต้องเป็นโรคจิตไปแล้วแน่ ๆ เอ๊ะ หรือเขาเป็นมาตั้งนานแล้วนะ
ฉันรีบลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำในตู้เสื้อผ้ามาสวมไว้ก่อนจะเริ่มทาครีม แต่งหน้า แต่งตัวเสร็จสรรพ พี่เมสันก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันเอวไว้ และผมที่เปียกน้ำนั่น...ขับให้ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาดูหล่อขึ้นไปอีก
“จ้องอะไรขนาดนั้นคะ หลงหน้าหล่อ ๆ ของพี่แล้วเหรอ”
เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ฉันรีบถอยหลังออกมาหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์มือถือลงไปข้างล่างทันที
สักพักพี่เมสันก็เดินลงมาพร้อมผ้าขนหนูที่พันเอวเหมือนเดิม ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งไปปิดม่านประตูหน้าบ้านทันที
“ทำไมพี่ไม่ใส่เสื้อเนี่ย”
“ก็พี่ไม่มีเสื้อใส่อะ จะให้ใส่ตัวเดิมก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะ”
ฉันถอนหายใจก่อนจะรีบเดินขึ้นไปหาเสื้อพี่จีให้ ปกติเห็นใส่แต่เสื้อยืดกางเกงยีน ถ้าลองเปลี่ยนเป็นเสื้อคอกลมแขนยาวตัวนี้ กับกางเกงคาร์โก้ตัวนี้จะเป็นยังไงนะ เลือกได้ฉันก็รีบวิ่งลงมาส่งให้พี่เมสันทันที
“ไม่มี—”
“ลองใส่ดูก่อนเถอะ ถ้าไม่เข้ากับพี่เดี๋ยวหนูไปหามาเปลี่ยนให้ค่ะ” พี่
เมสันยอมใส่อย่างว่าง่าย
อื้ม...ฉันนี่เทสดีแฮะ แต่งตัวดี ๆ ก็หล่อขึ้นมาอีก ใส่แต่แนวเดิม ๆ อยู่นั่นแหละไม่เบื่อหรือไง
“เป็นไง”
“หล่อค่ะ” ฉันชูนิ้วโป้งให้
“พี่จะกินอะไรไหม หนูจะกินซีเรียลกับนมก่อนไปเรียน”
“กินแบบหนูค่ะ”
พูดจบก็เดินมากอดฉันจากด้านหลังแล้วไซ้ซอกคอฉันอีกแล้ว อยู่เฉย ๆ ไม่เป็นหรือไง
“อื้อ...นี่ถ้วยพี่ถือไปเองนะคะ” ฉันหดคอหนีแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
สักพักเราก็กินอาหารเช้าเสร็จ ฉันเก็บถ้วยไปล้างไม่วายมีพี่เมสันเดินตามมาลวนลามฉันเหมือนเดิม สั่งคนมาตัดมือทิ้งดีไหมหนิ
ฉันตรวจความเรียบร้อยภายในบ้านก่อนจะล็อกประตูแล้วเดินไปขึ้นรถพี่เมสันที่สตาร์ทรอก่อนหน้านี้
มหาวิทยาลัย X
ไม่นานก็ถึงหน้าตึกเรียน ฉันปลดเข็มขัดนิรภัยออก กำลังจะเปิดประตูก็โดนคนข้าง ๆ ดึงเข้าไปจูบซะก่อน
“ก่อนจะไปเรียนต้องจูบลาว่าที่ผัวก่อนนะคะ”
คำพูดพี่เมสันทำฉันหน้าแดง ฉันจึงรีบเปิดประตูรถลงไปแล้วเดินเข้าตึกทันทีโดยไม่ได้ตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเองก่อน จนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าตึกทักฉันขึ้นมาว่าปากเลอะ ฉันจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องแล้วเช็ดทันที บ้าเอ๊ย...พี่เมสันนะพี่เมสัน
==Part Mason==
ผมมองคนตัวเล็กที่รีบวิ่งลงรถไปด้วยความเร็ว ดูก้นที่วิ่งดุ๊กดิ๊กนั่นสิ อยากจับมาฟัดแรง ๆ สักที ผมยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะขับรถตรงไปร้าน
ร้านกาแฟ X
“เชรด วันนี้เปลี่ยนลุคเหรอวะ หล่อสัด แต่เสื้อคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”
ไอ้บอยทำหน้าครุ่นคิด จะไม่คุ้นได้ไงก็เสื้อไอ้จี
“อืม...น้องโซของกูเป็นคนจัดการให้”
“อย่าบอกว่ามึงไปนอนกับน้องนะไอ้เวร”
ไอ้บอยมันกำคอเสื้อผมพร้อมถลึงตาใส่ น้องโซมีพี่ชายกี่คนกันแน่วะ
“แล้วปากมึงเปื้อนอะไร ลิปสติก?”
ผมเดินไปส่องกระจกในร้านแล้วก็เห็นเป็นรอยลิปสติกของคนที่เพิ่งจูบกันมาเมื่อครู่ ผมอมยิ้มก่อนจะเช็ดออก ผมมองทั่วร้านยังไม่เห็นพี่แคทมาทำงานก็โชคดีไป ไม่งั้นได้แซวกันทั้งวันแน่ ๆ
“ไปเตรียมเปิดร้านได้ละมึงอะ”
“ตอบคำถามกูครับ เมื่อคืนมึงนอนกับน้อง?”
“เออ ก็น้องโซของกู ทำไมกูจะนอนด้วยไม่ได้ ว่าที่เมียกูนี่”
“มึงทำอะไรน้อง”
“ไม่ได้ทำ นอนกอดเฉย ๆ น้องโซตัวนุ่มนิ่มจัด อยากไปนอนกอดทุกวันเลยมึง”
“มึงเนี่ยนะจะนอนกอดเฉย ๆ ถุย”
เอ้าไอ้นี่ กับผู้หญิงคนอื่นก็อาจจะไม่รอด แต่กับน้องโซที่เป็นว่าที่เมีย และว่าที่แม่ของลูกกูก็อยากทะนุถนอมปะวะ
“กูไม่เคยมองน้องเหมือนผู้หญิงคนอื่น กูจริงจัง กูจะเอาน้องมาเป็นแม่ของลูก”
“หึ! มึงเพิ่งรู้จักน้องได้ไม่นาน แถมมึงยังเอาไปทั่วอยู่ มึงใช้คำนี้กับน้องไม่ได้”
“กูไม่ได้เอาใครตั้งแต่กูรู้จักน้อง มึงเชื่อใจกูเถอะ กับโซกูจริงจัง” ผมมองหน้ามันจริงจังให้มันรู้ว่าคนนี้กูจริงจังจริง ๆ ไอ้บอยถอนหายใจออกมาก่อนจะถามต่อ
“แล้วรอยลิปสติก?”
“ก็ของน้อง กูไปส่งน้องที่มอมา น้องเลิกแล้วกูจะไปรับ มึงนี่ถามมากจังวะ เป็นพี่ชายน้องอีกคนหรือไง” ผมเดินหนีมันไปหยิบผ้ากันเปื้อนหลังร้านมาผูกเอวไว้ พร้อมกลับมาจัดโต๊ะเพื่อนเตรียมเปิดร้าน
“ไอ้จีมันฝากเราดูแลน้อง กูก็ต้องถามปะวะ น้องไอ้จีก็เหมือนน้องเรา ไม่สิ เหมือนน้องกูเพราะสำหรับมึงไม่ได้คิดแค่น้อง ถ้ามึงจะจริงจังกับน้องกูไม่ว่า แต่ช่วยบอกไอ้จีก่อนที่มันจะรู้เองด้วย”
ไอ้บอยมันหยุดพูดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“อีกอย่างถ้ามึงทำน้องมันเสียใจ เสียน้ำตาเพราะมึง มึงคิดว่าจะได้เจอน้องอีกเหรอ ไอ้จีคงตัดมึงออกจากชีวิตมันและน้องมัน และถ้าตอนนั้นกูรักน้องเหมือนน้องแท้ ๆ ขึ้นมา กูก็ไม่ต่างจากไอ้จี กูจะตัดมึงออกจากชีวิตกูเหมือนกัน โทษฐานที่ทำน้องกูเสียใจ”
บ่นไปเถอะมึง กูรักของกู ถ้าโดนทืบแล้วได้มาเป็นเมียก็ยอม มีพี่เขยเป็นไอ้จีก็ไม่ได้แย่ ผมคิดไปยิ้มไป
==Part Soa==
“ไปหาไรกินหน้ามอกันพวกมึง”
ไทม์ชวนพวกเราไปหน้ามหาวิทยาลัยทันทีที่เลิกคลาส
“งานเขียนเว็บของสุรศักดิ์ส่งวันไหนนะมึง” ฉันถามเพื่อน ๆ จำไม่ได้ว่าอาจารย์ให้ส่งวันไหนขืนส่งเลทคะแนนจะน้อยเอา
“สองอาทิตย์ถัดไปในคาบ”
อุ้มพูดขึ้นมา ฉันพยักหน้ารับแล้วโน้ตไว้ในปฏิทินโทรศัพท์ นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมาต้องส่งข้อความบอกพี่เมสันว่าเลิกแล้ว
Soa De Graff : หนูเลิกแล้วค่ะ รอหน้าประตูมอประตูสองนะคะ
Mason Puriwat : รับทราบค่ะ พี่จะออกไปเดี๋ยวนี้
“วันนี้ไม่ได้เอารถมาเหรอคุณโซ”
ซีนที่แอบมาส่องฉันส่งข้อความหาพี่เมสันตอนไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นมา
“มึงนี่ก็รู้ทุกเรื่องเลยเนอะ”
“ฮ่า ๆ นี่ซีนนะยะ ผู้ที่ผ่านประสบการณ์ความรักมาอย่างโชกโชน”
ฉันส่ายหน้ายิ้ม ๆ ให้กับซีน ก่อนจะเดินไปซื้อขนมจีบกับซาลาเปา ไม่ลืมซื้อฝากพี่ ๆ ที่ร้านด้วย
อุ้มกับมิ้นขอตัวกลับก่อน ทำให้ตอนนี้คนที่นั่งรอรถเหลือฉัน ไทม์ ซีน ไม่นานแฟนซีนก็มารับ ตามด้วยรถจากที่บ้านไทม์
ฉันนั่งกินขนมจีบสักพักก็มีรถของพี่เมสันขับมาจอดหน้าฉัน ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินขึ้นรถทันที โดยมีสายตาของพวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมองฉันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
“รอนานไหมคะคนสวยของพี่”
ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะในปากยังเคี้ยวขนมจีบอยู่ ก่อนจะกลืนลงคอ
“กินไหมคะ” ฉันยื่นถุงขนมจีบให้พี่เมสันอีกมือก็หันไปคาดเข็มขัดนิรภัย
“พี่ต้องขับรถ ป้อนหน่อยสิคะ”
เขาพูดพลางทำหน้าเหมือนตั้งใจขับรถอยู่ ทั้งที่รถยังไม่ขยับเลย ฉันเลยใช้ไม้จิ้มขนมจีบแล้วยื่นไปข้างหน้าพี่เมสัน ก่อนเขาจะอ้าปากกิน
- ผู้เขียน
