มินตราต้องผินหน้าหันมองกระจกรถเพื่อผ่อนปรนลมหายใจระบายความตึงเครียด หญิงสาวไม่กล้าหายใจแรงเพราะเกรงว่าความเงียบที่ปกคลุมสถานการณ์น่าอึดอัดจะทำให้คนข้างกายได้ยินเสียงลมหายใจของผู้หญิงด้อยค่าอย่างเธอ
“เป็นอะไร ดูเธอเกร็งๆ นะ”
คำถามที่แทบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา…
พีระสังเกตุตั้งแต่หล่อนขึ้นรถมาก็มีท่าทีแปลกไป ดูหวาดกลัวกว่าตอนที่นั่งทานข้าวด้วยกันเสียอีก
“ฉันน่ากลัวไปเหรอ?” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก
“เปล่าค่ะ”
มินตรารีบส่ายหน้าปฏิเสธ เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิดและมองเจตนาของเธอไปในทางแง่ลบ มินตรายังไม่อยากเป็นที่ชิงชังของเจ้านายตั้งแต่ตอนที่ยังไม่เริ่มงานด้วยซ้ำ หญิงสาวคิดไกลไปถึงอนาคต หารู้ไม่ว่าพีระไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น เขาเพียงแต่ถามออกไปตรงๆ ตามที่ใจคิด ส่วนคำตอบที่ได้จะบวกหรือลบก็ช่างปะไร
พีระเป็นชายหนุ่มที่พูดตรงมากที่สุดคนหนึ่ง เขาไม่ชอบความคลุมเครือ และไม่ชอบฟังถ้อยคำประจบสอพลอจากใคร
“ฉั
