เมื่อแสงตะวันโผล่ขึ้นมาขับไล่ราตรีที่แสนยาวนาน เหล่าฝูงนกกาต่างก็พากันบินออกจากรังเพื่อหาอาหารกิน สายลมเดือนแปดพัดผ่านเข้ามาทางม่านของหน้าต่างกระทบใบหน้างามดุจหยกสลัก คล้ายกับต้องมนต์สะกด เปลือกตาที่เคยหนักอึ้งปิดสนิทค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น
“หลิงเอ๋อร์ ในที่สุดเจ้าก็ตื่นสักที” เฟยอวี่รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้หนานมู่ทันที ร่างสูงใหญ่รีบเดินไปที่ข้างเตียงด้วยใบหน้ายินดี
“ท่านอา...” เฟยหลิงพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง สมองพยายามประมวลผลภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเมื่อคืน เขาจำได้ว่าก่อนที่ตนกับหลี่จ้าวจะตกลงไปเหวลึกเบื้องล่างพร้อมกับอาวุธทำลายล้าง จู่ๆ ร่างกายของเขาก็เกิดแปลงร่างขึ้นกะทันหัน บังเอิญก่อนที่เขาจะตกลงไปในเหวลึกร่างกายแหลกเหลว มือของเขาดันไปคว้าเถาวัลย์ริมหน้าผาได้ทันการณ์ สามารถสลัดหลุดร่างของหลี่จ้าวได้อย่างเฉียดฉิว แม้ว่าเขาจะรอดพ้นจากประตูนรกได้อย่างหวุดหวิด ทว่าผลจ
