บทที่5 เพื่อนร่วมงาน
1368 คำ
บทที่5
เพื่อนร่วมงาน
ซู่!!!
เสียงลมหายใจของทั้งสองประสานกันในสาย video call สายตาของคชาจ้องมองเธอผ่านหน้าจออย่างหลงใหลขณะที่กันยาก็หลับตาพริ้มปล่อยตัวเองให้ดื่มด่ำกับจินตนาการที่เขามอบให้
ค่ำคืนนั้นทั้งคู่ต่างมอบความสุขให้การผ่านหน้าจอโดยไม่มีคำพูดใดๆ แต่ทุกการกระทำกับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม
เช้าวันต่อมาคชาขับรถมาถึงที่ทำงานในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตากางเกงสแลคเข้ารูปอย่างมีสไตล์ในแบบที่เขาชอบสวมใส่เขาเดินมาพร้อมถุงขนมและแก้วชาไข่มุกในมือ ใบหน้าที่ปกติจะดูสุขุมจริงจังกับมีรอยยิ้มบางๆ ที่ดูแปลกตา
เมื่อเขาก้าวขาลงจากรถเขาก็ไม่รีรอรีบเดินตรงไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์เพราะวันนี้กันยาเข้ามาทำงานแต่เช้าเธอกำลังนั่งทำงานของเธออยู่เพียงลำพัง
"พี่คชามาฝ่ายประชาสัมพันธ์แต่เช้าแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ?" เพื่อนร่วมงานของกันยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาแถมยังส่งสายตาวิบวับให้กับคชาอีกด้วย
"พี่มาหากันยาครับ" เขาตอบเรียบๆ แต่ดวงตากวาดมองหากันยาจนกระทั่งเห็นเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านใน
กันยารีบละสายตาขึ้นมาจากงานเมื่อเห็นเงาของคชาเดินมายืนอยู่ตรงหน้ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้าของเธอทันทีภาพเมื่อคืนยังติดตาไม่หายสงสัยวันนี้เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
"คุณคชามาทำอะไรที่นี่คะ?" เธอถามเสียงหวานแต่นัยน์ตากับเต็มไปด้วยความรู้ทัน
"ผมซื้อขนมกับชาไข่มุกมาให้ครับ" คชาวางถุงขนมและชาไข่มุกลงบนโต๊ะของเธอก่อนจะโน้มตัวลงมาพูดเบาๆ ข้างหู "เมื่อคืนคุณทำให้ผมนอนไม่หลับ...รู้ตัวไหม"
กันยาหน้าแดงขึ้นมาทันทีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าแสดงให้เห็นว่าเธอพอใจกับสิ่งที่เขานำมาให้แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรเพื่อนร่วมงานของเธอก็เริ่มกระซิบกระซาบกันถึงความสัมพันธ์ของเธอกับคชา
'คนนี้คุณคชาใช่ไหมที่เขาว่าหล่อแต่เนิร์ดน่ะ?'
'ทำไมเขาถึงเอาขนมมาให้กันยาล่ะหรือว่าสองคนนี้แอบคบกันอยู่?'
'คงไม่หรอกผู้หญิงอย่างกันยาใครจะมาจริงจังด้วย'
เสียงซุบซิบของเพื่อนๆ ทำให้กันยารู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่คชากลับดูไม่สะทกสะท้านเขาเพียงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ถ้าอยากได้ขนมหรือชาไข่มุกก็บอกผมนะผมจะได้แวะซื้อให้ทุกวันเลย^^"
ประโยคนั้นทำให้ทั้งฝ่ายประชาสัมพันธ์เงียบกริบก่อนจะตามด้วยเสียงเอ่ยแซวกันยาอย่างสนุกสนาน
"แหมๆ น่าอิจฉาจริงๆ แบบนี้จะมีข่าวดีให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ตื่นเต้นหรือเปล่าเอ่ย?"
กันยาหันมามองคชาด้วยความเขินอายแต่เขากลับยืนยิ้มมุมปากราวกับตั้งใจจะให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้น
"ไม่มีอะไรค่ะทุกคนคุณคชาแค่แวะมาทักทายเฉยๆ" ขอรีบปฏิเสธเสียงแข็งแต่ใบหน้าที่แดงระเรื่อกับบอกว่าเธอนั้นพูดความจริงไม่หมดแท้จริงแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้น
คชามองดูเธอด้วยสายตาเอ็นดูก่อนจะพูดทิ้งท้ายแต่มีความในซ่อนอยู่ "ไว้เจอกันตอนพักเที่ยงนะครับผมมีเรื่องอยากคุยด้วย"
พูดจบเขาก็หันหลังเดินเข้าลิฟต์ไปทิ้งให้กันยาต้องรับมือกับคำถามและสายตาคาดคั้นจากเพื่อนๆ ที่พยายามคาดเดาความสัมพันธ์ของเธอกับหนุ่มคชา
ช่วงพักกลางวันคชาและกันยาเดินออกมาจากออฟฟิศเพื่อมายังร้านข้าวแกงเล็กๆ ใกล้บริษัทร้านอาหารง่ายๆ ที่เต็มไปด้วยพนักงานจากตึกใกล้เคียงโต๊ะและเก้าอี้พลาสติกถูกจัดเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบมากนักเพราะลูกค้าทานเสร็จก็ลุกออกไปคนใหม่ก็เข้ามานั่งต่อทันที
ทั้งสองเลือกโต๊ะมุมหนึ่งที่ค่อนข้างสงบหลังจากสั่งอาหารเสร็จกันยายนก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคชาพร้อมยิ้มให้เขาอย่างสดใส
"คุณคชานี่ดูไม่เรื่องมากเลยนะคะทานข้าวแกงธรรมดาก็ได้ด้วย"
คชายิ้มตอบ "ผมไม่ใช่คนหรูหราอะไรขนาดนั้นหรอกครับขอแค่กินให้อิ่มนอนให้หลับเท่านั้นก็พอแล้วยิ่งถ้าได้มีกันยาทานข้าวด้วยของหวานคงไม่ต้องแล้ว"
กันยาเงียบไปชั่วครู่ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อแต่เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด "คุณพูดแบบนี้อีกแล้วเดี๋ยวกันยาก็เขินจนกินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ^^"
คชาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย "ว่าแต่กันยาโสดจริงๆ หรือเปล่าครับ?"
"โสดสนิทเลยค่ะไม่มีใครมาจีบด้วยซ้ำ^^" เธอตอบพร้อมยิ้มเขิน
"ดีแล้ว... ผมจะได้ไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาแย่งกันยาไปจากผม^^"
คำพูดของเขาทำให้เธอหัวใจเต้นแรงตอนนี้ทั้งเธอและเขาต่างพากันยิ้มเขินให้กับความสัมพันธ์ที่มันกำลังจะคืบหน้าแต่จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ทั้งสองต้องหันไปมอง
"พี่คชา! บังเอิญจังเลยนะคะ^^"
เสียงสดใสของกิ๊บเพื่อนร่วมงานของกันยาดังขึ้นเธอยิ้มกว้างก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะของทั้งสองโดยไม่รอคำเชิญ
"ขอนั่งด้วยคนสิพี่คชา กันยา"กิ๊บพูดพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งข้างคชาอย่างรวดเร็ว "แล้วนี่วันนี้ทำไมไม่เห็นมาลีเลยลาออกไปแล้วเหรอ?"
เป็นคำถามที่ทำให้กันยารู้สึกตกใจ "วันนี้วันหยุดของมาลีน่ะ มาลีลางานล่วงหน้าไว้แล้วต้องพาแม่ไปหาหมอ"
"อ๋อ..."
กันยาพยายามเก็บอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้เมื่อเห็นกิ๊บแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอมีความสนิทสนมกับคชามากกว่าตนความไม่สบายใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
"พี่คชาทานข้าวแกงด้วยเหรอคะ ปกติพี่ชอบพาพนักงานไปทานร้านอาหารที่หรูกว่านี้นี่นา" กิ๊บเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มหวานให้เขาก่อนจะหันมามองกันยาเหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง
"ก็ไม่ได้ทานบ่อยหรอกครับวันนี้พี่แค่อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง" คชาตอบเรียบๆ แต่สายตาเหลือบมองกันยาเล็กน้อย
กิ๊บยังคงพูดต่อไม่สนใจว่ามีกันยานั่งอยู่ด้วย "พี่คชาแผนกไอทีมีอะไรให้กิ๊บช่วยไหมคะ? เมื่อก่อนพี่ชอบมาขอความช่วยเหลือจากกิ๊บบ่อยๆ มีอะไรให้กิ๊บช่วยก็บอกนะคะ^^" เธอพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ แต่แฝงความนัยที่ชัดเจน
กันยามองกิ๊บที่นั่งใกล้คชาจนแทบจะชิดสิงร่างหัวใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเธอไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาแต่ลึกๆ ก็เริ่มสงสัยว่าคชากับกิ๊บสนิทกันมากกว่าที่เธอคิดหรือเปล่า
คชาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปมากนักเพียงแค่พยักหน้ารับแต่เขาก็พยายามชวนกันยาคุยเรื่องอื่น
"กันยาลองทานแกงเขียวหวานร้านนี้ดูสิอร่อยนะ" เขาพูดพร้อมตักอาหารให้เธอ
กิ๊บหรี่ตามองกันยาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น "พี่คชาไม่เคยทำแบบนี้ให้กิ๊บเลยนะคะทำไมวันนี้ถึงได้ดูแลกันยาเป็นพิเศษเลย? ตักให้กิ๊บบ้างสิคะ^^"
กันยาฝืนยิ้มออกมาเพื่อรักษาบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร "คุณคชาเขาใจดีทำให้ทุกคนเขาคงตักให้เธอได้อยู่แล้วล่ะ!"
แม้คำพูดของเธอจะดูสุภาพแต่สายตาของกิ๊บกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็แอบแฝงไปด้วยความสะใจเล็กน้อยที่สามารถเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองในมื้อกลางวันได้สำเร็จส่วนคชากลับเงียบไปเล็กน้อยสายตาของเขาแอบมองกันยาเป็นระยะเหมือนกำลังคิดหาทางแก้สถานการณ์นี้อยู่
---------------------------------
เอาล่ะ ไรท์ไม่ชอบอีนี่ค่ะ!!
- ผู้เขียน
