เครื่องบินมายังท่าอากาศยานนานาชาติมาเล่และกำลังแลนดิ้ง แต่ทว่าเธอรู้สึกปั่นป่วนในท้องอยู่มาก เพราะว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรรองท้องก่อนขึ้นเครื่องนั่นเอง แม้แต่อาหารว่างที่จงกลนำมาให้เธอ เธอก็ไม่ได้กิน
“คุณแพร โอเคไหม” เสือเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงห่วงหาอาทร
“โอเคค่ะท่านรอง” แพรไหมเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และปลดเบลล์ออกจากตัว ลุกขึ้นก้าวเดินออกจากเก้าอี้ เขาเดินนำหน้าเธอ เธอก้าวเดินตามเขาลงจากเครื่องบินไปยังพื้นลานของสนามบิน
“ขอบคุณมากที่บริการให้เรา” เสือเอ่ยบอกชาตรี ขุนศึก และจงกลที่ยืนคอยเขาอยู่ พวกเขายกมือไหว้เสือ เช่นเดียวกับแพรไหมที่ยกมือไหว้พวกเขาเช่นกัน เสือหันใบหน้ามองเธอด้วยความเอ็นดู อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นเลขาคนไหนที่มารยาทดีเช่นเธอ
“ไปเถอะ ผมต้องเข้าไปดูโรงแรมต่อ กว่าป๊ากับม๊าจะกลับมาเป็นเดือน กะจะทิ้งบริษัทให้เด็กตาดำๆ มาคอยดูแล มันใช่หน้าที่ไหมเนี่ย ขอโทษทีผมไม่ได้บอกว่าจะมาดูโรงแร
