หนึ่งปีผ่านไป...
ฉันลาออกจากงานได้หกเดือนแล้ว เพราะไม่ไหวที่จะนั่งรถไปกลับมันไกลเกินไปสำหรับฉัน อีกอย่างฉันก็ได้รับเงินเดือนจริง หนึ่งปีที่อยู่ในเพนต์เฮาส์หลังนี้ เงินเดือนถูกโอนเข้าบัญชีฉันทุกเดือนไม่เคยขาดหรือเกินแม้แต่ครั้งเดียว
“ทำอะไร” เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มก็ถามคนที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“นอนดูรายการโชว์ค่ะ” เขาเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับถอดสูทออกแล้วโยนไปคลุมศีรษะของเธอ อยู่ด้วยกันมาหนึ่งปี ลูเซียน่าไม่เคยปรนนิบัติเขาเหมือนแม่บ้านที่คฤหาสน์เลยสักครั้ง เสื้อต้องถอดเอง รองเท้าต้องจัดเอง เรื่องบนเตียงก็แทบจะเป็นเขาที่ปรนเปรอเธอ ไม่รู้ว่าเธออ่านสัญญาไม่เข้าใจ หรือว่าเขาที่เขียนไม่ชัดเจน
“ทานอะไรมาหรือยังคะ”
“ยัง”
“ทำไมไม่ทานก่อนเข้ามาคะ”
“เธอกินแล้ว?”
“กินมาม่าเกาหลีไปแล้วค่ะ” มาเฟียหนุ่มย่นคิ้วสงสัย เพราะเขาไม่เคยได้ยินชื่ออาหารเมนูนี้มาก่อน และเขามั่นใจว่าแม่
