Chapter 11

1554 คำ

คุณรู้ว่าคุณต้องการทำอะไรบางอย่าง แต่คุณไม่สามารถทำได้ คุณกำลังทำมัน แต่สมองของคุณไปอยู่ที่อื่น มัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องโง่ๆที่ไม่ควรจะกังวลจริงๆ ไม่ควรไปยุ่งเรื่องของคนอื่นแต่คุณปล่อยให้สมองของคุณไปยุ่งกับเรื่องโง่ๆนั้น นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังประสบอยู่ในขณะนี้ ผมอ่านหนังสือมาตั้งสองชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีอะไรเข้าหัวเลย ราวกับว่าดวงตาของผมกำลังมองผ่านลายเส้นที่ว่างเปล่า สมองของผมก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้ น่าหงุดหงิดชะมัด! ผมปิดหนังสือและเดินไปที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ มันดึกแล้วและผมก็แหงนมองท้องฟ้ายามค่ำคืน มันเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงแสงจันทร์ส่องสว่างทั่วทั้งวิทยาเขต และผมก็ได้ยินเสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ของนกเค้าแมว วิทยาเขตแห่งนี้เป็นบ้านของนกเค้าแมวสีน้ำตาลอ่อนจำนวนมาก และผมก็เคยชินกับเสียงแหลมของพวกมัน ลมหนาวที่พัดมากระทบหน้า ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อกลับไปนอนหลับฝันดี ลืมทุกสิ่งทุกอย่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม