ระย้าแก้วที่เห็นอาการของภูผา ในเช้าวันถัดมาดีขึ้นเป็นกองแล้ว เริ่มขยับร่างกายได้นิดหน่อย จึงได้วางแผนจะลงเขา เพราะหากอยู่นานกว่านี้ ยาที่มีในย่ามก็จะหมด และอาจทำให้ภูผาอาการทรุดหนักได้
"พี่ภูผาข้าขอเรียกพี่ว่าพี่เถอะ หากด้วยพี่อายุมากกว่าข้าหลายปีโข"ระย้าแก้วให้ความเคารพกับทุกคนทุกชนชั้น
"ขอบน้ำใจที่ แม่เคารพพี่"ภูผาลุกขึ้นนั่งให้ระย้าแก้วเปลี่ยนผ้าพันแผล สายตาก็จ้องมองใบหน้าสวยมิวางตา
"วันนี้พี่จักเดินลงเขากับข้าไหวรือไม่ หากใกล้ทางมิชันมาก ข้าจักให้บ่าวไพร่ผู้ชาย หามพี่ลงจากเขาหนาแผลจะได้มิฉีก"
"มิต้องห่วงพี่ดอกแม่ระย้าแก้ว พี่จักมิเป็นภาระให้กับแม่เป็นแน่แท้"ไอ้ภูผาพยายามอดกลั้นและเข้มแข็งเพื่อให้ระย้าแก้วได้ลงเขาได้ทันเวลาก่อนพลบค่ำ
"หากพี่มิไหว พี่มิต้องฝืนร่างกายดอกหนา เดี๋ยวมันจะบวมช้ำอีกครา ข้ามิอยากนั่งเฝ้าไข้พี่อีกดอก" ระย้าแก้วแสร้งพูดแล้วหัวเราะ
"ข้าสัญญา หากข้ามิไหว
