ตอนที่ 14
ซือหยางยังคงนั่งอยู่บนตั่งไม้กลางกระโจม แสงตะเกียงริบหรี่ส่องเงาบนใบหน้าคมขรึมจนดูไม่อาจคาดเดาอารมณ์
เมื่อเว่ยหลานลับร่างออกจากกระโจม บรรยากาศพลันตกอยู่ในความเงียบ
เสียงผ้าคลุมของเว่ยหลานที่แผ่วผ่านประตูกลับดังขึ้นมาเหมือนระฆังนัดเวลา
ซือหยางหันขวับมามองอาเฟิงทันที ดวงตาคมวาวใต้เงาไฟจ้องตรง ไม่เร่งร้อน แต่กดดันราวกับเหล็กหนักวางลงกลางอก
“ข้าสงสัยในตัวเจ้า...ตั้งแต่แรก”
น้ำเสียงทรงพลังนั้นเคร่งขรึมจนฟังดูเย็นยะเยือก
อาเฟิงยืนนิ่ง ตัวแข็งไปทั้งร่าง
“ข้าเคยตัดความสงสัยนั้นทิ้งไป เพราะคิดว่าเจ้าก็แค่เด็กคนหนึ่ง...ที่มีพรสวรรค์ในครัว”
เขาพูดช้า ๆ น้ำเสียงไม่มีอารมณ์ใดแฝง แต่ทุกถ้อยคำกรีดเข้าใจ
“แต่ไม่มีคนครัวคนใด...รู้ตำรา..กระทั่งตัวอักษรของแคว้นใต้เจ้ายังรอบรู้”
“และไม่มี ‘คนแปลกหน้า’ คนใด...ทำให้ข้ารู้สึกว่าเขา ‘คุ้น’ ได้เท่าเจ้า”
ซือหยางยังคงพูดไม่ดัง แต่ทุกคำหนักแน่น
