ตอนที่ 16
เหยียนหรงสะดุ้งเฮือก น้ำตาแทบหยุดไหลในพริบตา
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนเจ้าคะ!”
“ท่านหมายถึง...จะโบยข้าหรือ...หรือตัดหัว...!?”
น้ำเสียงแหลมขึ้นอย่างตกใจจนแทบเสียงหลุด
‘ฮือออ ร้องไห้ออกมามากมายแล้วไง ใจท่านทำด้วยอะไร โบยเหรอ!? ผิวข้ายังดีอยู่เลยนะ!’
ซือหยางไม่ได้พูดอะไร แต่หันไปเรียกเว่ยหลานเสียงเข้ม
“เว่ยหลาน เข้ามาด้านในหน่อย”
ประตูผ้าเลื่อนออก องครักษ์หนุ่มก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง
“ขอรับ ท่านแม่ทัพ”
“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าในตัวเมืองแต่เช้า หาชุดองครักษ์ให้ฮูหยินสวม และสั่งปิดปากพวกยามข้างนอกด้วย ห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปแม้แต่คำเดียว”
“รับคำสั่งขอรับ ท่านแม่ทัพ”
เหยียนหรงยืนอ้าปากค้าง
สายตากวาดมองเขาแล้วหันไปมองเว่ยหลานอีกรอบ
“เดี๋ยว...นะคะท่าน! ท่านพูดเหมือนจะพาข้าไปไหนสักที่ แต่ไม่อธิบายอะไรเลย! แล้วเรื่องลงโทษล่ะเจ้าคะ!?”
ซือหยางเหลือบตามามองเธอนิดหนึ่ง
“เรียกท่านพี่ อย
