ตอนที่ 1 : รตีไม่วุ่นวาย
1223 คำ
คนเราจะยิ่งใหญ่ได้ ต้องกล้าที่จะออกจากรอบเดิม ๆ ผู้มีอุปการะท่านได้กล่าวกับฉันไว้
...
"แค่ก ๆ ๆ อ๊าก!! นังรตี นี่แกกล้าใส่ยาพิษให้ฉันกินเหรอ? แค่ก ๆ ๆ ๆ อ๊าก!!"
"หึ..รู้แล้วก็ดีค่ะพ่อ ไปสู่นรกขุมที่ลึกที่สุดนะคะ ลาก่อนค่ะ"
"อ๊าก!!! นังรตี แค่ก ๆ ๆ ๆ"
ฉันยืนมองร่างที่ดิ้นทุรนทุรายเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นอย่างมีความสุข และสบายใจ
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงซักที
"ฮ่าๆๆ ฮ้า ฮ่าๆๆ"
...
10 ปีผ่านไป
'พั่บๆๆๆ'
"ฮึก..อาาา..หนูรตี..อา.."
หลังจากที่ฉันจัดการพ่อบังเกิดเกล้าของฉันไปแล้ว ชีวิตฉันก็ระหกระเหเร่ร่อนอยู่นานพอดู
ฉันมีพ่อใหม่มาแล้วถึงห้าคน และทุก ๆ คนต่างก็เป็นผัวของฉันทั้งหมด..คนนี้ก็เช่นกัน
"คุณอาขา..คุณอาชอบรคเปล่าคะ อ๊า..รตีชอบจังเลยค่ะ อาาา"
ฉันพยานามเรียนรู้ที่จะต้องอยู่รอดให้ได้ในสังคมอันเลวร้ายนี้ และสุดท้ายฉันก็ได้รู้ว่า ปากและร่างกายของฉันเป็นสิ่งวิเศษที่แลกทุกอย่างได้จากผู้ชาย ไม่ว่าจะวัยไหนแค่ฉันขยับปาก ผู้ชายทุกคนก็พร้อมที่จะตบเท้าวิ่งเข้ามาหาฉันโดยไม่ลังเล
"อา..ชอบมาก หนูรตีอาชอบมาก ๆ เลย อา.."
พิเชษฐ์ชัยหนุ่มใหญ่วัยหกสิบที่ตอนนี้กำลังถูกหญิงสาวร่างบางขยับสะโพกอยู่บนตัวของเขาอย่างชำนาญโดยมีแต่ช่วงล่างที่เขื่อมต่อกันเท่านั้น ส่วนชุดทำงานของเขาและเธอยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์
"ไม่ได้นะครับ คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งเข้าไปครับ นายใหญ่กำลังยุ่ง"
"ปล่อยฉัน!!"
'แกร่ก'
"นี่เหรอที่คุณบอกว่ายุ่งน่ะคุณพิเชษฐ์!?"
หญิงสาววัยสี่สิบกว่า ๆ ที่เปิดประตูเข้ามาเห็นภาพที่รตีกำลังนั่งคร่อมอยู่บนตัวผู้เป็นสามีของเธออยู่ ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธตวาดเสียงดังออกมา
"เพียงใจพี่บอกกี่หนกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาที่ทำงานของพี่"
'แอ๊ด ๆ ๆ' รตียังคงขยับสะโพกต่อโดยไม่สนใจลูกน้องของพิเชษฐ์ชัยและเพียงใจที่ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธเลยสักนิด
"อา.."
"ทำไมคะ? คุณสั่งห้ามไม่ให้ฉันมาก็เพราะจะมีความสุขกับนังนี่ใช่ไหมคะ!? ฮึ!? คุณพิเชษฐ์"
"พี่ก็ให้ความสุขเพียงใจแทบทุกคืนอยู่แล้ว มาที่ทำงานพี่ก็ให้ความสุขกับรตีบ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย..อาหนูรตีพอก่อนดีไหม?"
"ไม่เอาค่ะ..คุณอาคุยไปเลยค่ะ รตีจะไม่วุ่นวายขอแค่ให้รตีได้อยู่แบบนี้นะคะคุณอาขา.."
"หึ๋ย!!!..ผู้หญิงตอแหล!! ลงมาจากตัวคุณพิเชษฐ์เดี๋ยวนี้เลยนะ!! นังบ้า!!"
เพียงใจก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาหารตีปต่ไม่ทันได้ถึงตัว ลูกน้องของเขาก็รีบรั้งตัวเธอไว้ซะก่อน
"กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!! ฉันจะตบหน้ามัน กรี๊ดๆๆๆๆ"
เพียงใจถูกลากออกไปแล้ว รตียิ้มอ่อนเล้าโลมผู้ที่อยู่ใต้ร่างอีกครั้ง
"อย่าสนใจเลยนะคะคุณอาขา เดี๋ยวคืนนี้คุณอาไปง้อเธอสักสี่ห้าท่า คุณเพียงใจก็หายงอนแล้วค่ะ แต่ตอนนี้รตีขอมีความสุขกับคุณอาก่อนนะคะ คุณอาอยู่เฉย ๆ เลย เดี๋ยวรตีทำเองค่ะ..อา..คุณอาขา"
พิเชษฐ์ชัยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เขาถูกใจสาวสวยรตีคนนี้มากจริง ๆ ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาหลายต่อหลายคน ไม่มีใครเหมือนรตีเลยแม้แต่คนเดียว ขนาดเพียงใจที่ว่าเด็ดสุดยอดแล้วก็ยังสู้รตีคนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขายอมรับว่า มาเสียคนเอาตอนแก่เพราะสาวสวยคนนี้จริง ๆ
.....
"ย่ะ..ย่ะ..ย้ากกก..ว้าย!!"
"อ่ะ..อียูนเป็นอะไรไหม?"
วินท์ที่ล้มลงและอียูนล้มลงมาทับบนตัวของเขา
"ฉันไม่เป็นไร..ขอบคุณที่ช่วยรับฉันไว้"
"วันนี้เป็นอะไรไปดูเหม่อ ๆ ชอบกลนะ"
"ไม่มีอะไรแค่คิดถึงดวงใจกับพี่อเล็กซ์"
"โธ่..นึกว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้ไปเยี่ยมพวกเขากันก็ได้นี่ ขอแค่อียูนบอกพี่ก็พาอียูนไปได้"
"แต่พี่ไม่ค่อยว่างนี่นาจะให้ฉันรบกวนได้ยังไง?"
"ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของอียูน ก็คือเรื่องของพี่เหมือนกันการไปเมืองไทยก็เป็นงานของพี่ด้วยฉะนั้นไม่ว่าอียูนต้องการอะไรก็ขอให้บอกพี่เท่านั้นเอง"
"พี่วินท์น่ารักที่สุดเลยค่ะ"
"กับอียูนที่เป็นคู่หมั้นของพี่เท่านั้นแหละครับ..หึ"
"งั้นไปเสาร์นี้เลยนะคะ"
"ได้ครับคนเก่ง จะซ้อมต่อหรือไปทานข้าวกันดี"
"หิวแล้ว ไปทานข้าวดีกว่า"
"งั้นไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ"
"ค่ะ..จุ๊บ"
อียูนจุ๊บไปยังแก้มขวาของวินท์ไปหนึ่งทีเป็นการตอบแทนความน่ารักของเขา
"อียูน!! เป็นสาวแล้วนะ ทำแบบนี้มันดูไม่ดี หม่าม้าเคยบอกไว้จำไม่ได้เหรอ?"
"น้องสาวหอมแก้มพี่ชายจะเป็นไรไปคะ ไปกันเถอะ ป่ะ"
แม้อียูนจะบอกว่าเธอหอมแก้มเขาในฐานะน้องสาว แต่หัวใจของวินท์ก็เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ดี เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันก่อเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ และตอนไหน? รู้ตัวอีกทีก็คือ เขาไม่สามารถปล่อยให้อียูนคลาดสายไปไหนได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
"หึ..เมื่อไหร่จะโตซักทีนะ"
เขาลูบแก้มขวาเบา ๆ เดินตามเด็กสาวร่างบางไปอย่างมีความสุข
...
คฤหาสน์หลังใหญ่ของผู้พิเชษฐ์ชัย
'ก็อกๆๆ'
"เพียงใจพี่เข้าไปได้รึเปล่า?"
ไม่มีเสียงตอบรับหนุ่มใหญ่วัยหกสิบจึงเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่ต้องมีใครอนุญาต เขาเห็นหญิงสาวสัยสี่สิบกำลังกอดลูกน้อยวัยสามขวบที่ตอนนี้หลับไปแล้วร้องไห้กระซิกอยู่
"โกรธพี่มากนักเหรอ?"
"......"
เธอยังคงเงียบแต่เขาก็รู้คำตอบจากร่างที่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้น
"โถ..เพียงใจพี่ขอโทษ ก็ตอนนั้นเด็กมันยั่วจริง ๆ พี่ก็เลยทนไม่ไหว เพียงใจให้อภัยพี่นะครับ..จุ๊บ"
พิเชษฐ์ชัยเริ่มซุกไซ้จมูกตามซอกคอขาวนวลละหงมือหนึ่งก็ปลดชุดนอนของหญิงสาวไปด้วย
"ยังมีแรงเหรอคะ กลางวันก็ทำกับนังนั่นไปตั้งหลายน้ำแล้ว"
"มีสิ..พี่เก็บแรงไว้ใช้กับเพียงใจคืนนี้โดยเฉพาะเลยนะ"
พูดเสร็จพิเชษฐ์ชัยก็ดึงหญิงสาวให้เปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย
.........
สวัสดีค่ะเปิดเรื่องใหม่ ดาร์กพอสมควรค่ะ ฝากความมืดมิดของความคิดคนด้วยนะคะ เรื่องนี้ค่อนข้างเสนอแง่มุมความรักที่แตกต่างจากพื้นฐานความรักธรรมดา ๆ .. ไม่ถูกใจใครต้องขอโทษไว้ก่อนเลยนะคะ ???
ผิดพลาดประการใดตักเตือนไรท์ได้นะคะ อย่าเพิ่งรายงานกัน 5555
สุดท้ายนี้รักรี๊ดนะคะ..จุ๊บ?
- ผู้เขียน
