พันธะสัญญารักวิวาห์สวาท

ตอนที่2 แพรวพราว

แพรวพราว

“แม่คะแพรวไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องให้ตอนที่2 แพรวพราวแพรกลับเมืองไทยด้วยคะ แพรวอยู่อเมริกาก็สนุกดีอยู่แล้ว” เสียงแหลมโวยวายยกใหญ่เมื่อถูกมารดาเรียกตัวกลับ เมืองไทยอย่างปัจจุบันทันด่วน

“ก็เราเรียนจบแล้วไงแพรว จบแล้วก็รีบกลับมาช่วยงานแม่ที่เมืองไทยได้แล้ว” อรดีส่ายหน้าใส่โทรศัพท์ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้ แต่นางก็หวังว่าสักวันลูกสาวคนเดียวของตัวเองจะกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด เมืองนอนเสียที หลังจากที่นางส่งเด็กหญิงแพรวพราวไปเรียนอยู่เมืองนอกตั้งแต่หญิงสาวยังอายุไม่ถึงสิบห้าปี

“แต่แม่คะ แพรวไม่อยากกลับเมืองไทยนี่คะ แพรวอยู่อังกฤษมาจนเป็นฝรั่งจ๋าแล้ว” สาวน้อยยังคงต่อของท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังแทรกเข้ามาไม่ขาดสาย

“น้องแพรว แม่กับพ่อคิดถึงหนูนะ แม่กับพ่อมีหนูอยู่คนเดียวนะลูก"

“แม่คะ แต่แพรวยังไม่อยากกลับจริงๆ นะคะ” สาวน้อยขอร้องเสียงอ่อน เมื่อได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือของอรดีมารดา

“แม่คะ เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้ในวันที่แพรวว่างก็แล้วกันนะคะ แพรวรักแม่นะคะ "สิ้นเสียงหวานคนจากอีกซีกโลกก็ตัดสายทิ้งทันทีโดยไม่ให้มารดาได้เอ่ยคำลาก่อนจะหันไปสนุกกับปาร์ตี้ริมสระน้ำที่มีบรรดาหนุ่มสาร อวดทรวดทรงในชุดว่ายน้ำหลากหลายสีสันต่อ

“คืนนี้ไม่เมาไม่กลับ เย้” ผมยาวสยายปลิวไปตามแรงแกว่งของศีรษะ แพรวพราว วัฒนะไพศาล สาวน้อยจากแผ่นดินไทยกลายเป็นปาร์ตี้เกิร์ล ตัวแม่ที่มีชื่อเสียงด้านความสวยฮอตทะลุปรอทในหมู่นักเรียนนักศึกษาจากเมืองไทย และเธอยังติดอันดับสาวสวยที่ไม่ว่าหนุ่มสัญชาติไหนก็ยังต้อง เหลียวหลังมอง ร่างบางสมส่วนในชุดบิกินี่สีแดงเลือดนกที่ช่วยขับผิวขาวเนียน ให้ดูน่ามองยิ่งขึ้นกระดกแก้วที่บรรจุเตกีล่าเอาไว้ชนิดแก้วต่อแก้วอย่างไม่มี พักเหนื่อย เสียงเพลงดังกระหึมของดีเจที่เปิดต่อเนื่องทำให้ร่างเล็กที่เริ่มกริ่ม จากฤทธิ์น้ำเมายักย้ายส่ายสะโพกมนไปตามจังหวะอย่างเมามัน

สวัสดีค่ะฉันชื่อ ทัศดาว วัฒนะไพศาล หรือชื่อเล่นฉันคือ แพรวพราว ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยในระดับที่สวยมากจมูกนิดปากหน่อย ตาโต หุ่นดี ผิวขาวฉันเป็นคนสวยหุ่นดีใครๆก็บอกฉันแบบนั้น ฉันสูง 169 เซนติเมตร อายุของฉัน 24 ปีเพิ่งจะเรียนจบคนที่โทรหาฉันนั้นเมื่อกี้นั้นก็คือแม่ของฉันเองคุณหญิงอรดี วัฒนะไพศาล กับคุณพ่อของฉันคุณชายธนพล วัฒนะไพศาลเจ้าของบริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่แห่งประเทศไทยฉันอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่ยังเด็กเพราะฉันอยากจะมาเรียนที่นี่กับป้าของฉันจนตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วแม่ของฉันอยากให้ฉันกลับไปและแน่นอนฉันไม่อยากกลับฉันชินกับชีวิตแบบนี้และสนุกกับที่นี่ไม่มีทางที่ฉันจะกลับไปได้นอกจากไปเยี่ยมพวกท่านและที่สำคัญฉันอยู่ที่นี่ฉันก็มีแฟน แฟนของฉันชื่อ มิกกี้ หรือมิก เราคบกันมาได้ปีกว่าแล้ว

ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่เข้ามาซ้อนที่ด้านหลัง

"มิกคิดถึงจังเลย" สาวน้อยหน้าแดงเอ่ยถามชาย ร่างกำยำที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงนั้นเอาไว้ด้วยสติที่ตกหล่น

“หึม ก็แพรวมาทั้งทีผมจะไม่มาได้ยังไง แฟนใคร ใครก็หวง" มิกโอบเอวบางเอาไว้อย่างหวงแหน ก่อนจะซุกใบหน้าคมตามฉบับของชาวตะวันตกลงบนซอกคอขาวอย่างห้ามใจไม่อยู่

“เฮ้ๆๆ ใจเย็นค่ะที่รัก คนเยอะแยะแพรวอาย" สาว น้อยหลบเรียวปาก ซุกซนเป็นพัลวัน ถึงเธอจะบอกกับมารดาว่าฝรั่งจ๋าแค่ไหนแต่การทำอะไรที่ เกิน ขอบเขตในที่สาธารณะเป็นสิ่งที่เธอเองก็ไม่ ปลื้มเช่นกัน

“แปลว่าคืนนี้ผมจะ..." เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างมีเลศนัยก่อนจะจูบลง บนแก้มนวลอีกหนึ่งที่เพื่อชดเชย

"อะไรหรอ" สาวน้อยหันกลับมามองใบหน้าหล่อเหลาของคนรักด้วยนัยน์ตาปรือ

ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับฉวยโอกาสตอนเผลอขโมยจูบ รอยจูบของสาวน้อยอีกครั้ง

"มิก แพรวว่าแพรวคุยกับมิกแล้วนะเรื่องนี้ แพรวจะกลับห้องไม่ต้องตามมานะ" ร่างเล็กผละออกจากคนฉวยโอกาสอย่างขุ่นเคืองก่อนจะต่อว่า แฟนหนุ่มด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างที่สุด

“เอ้ แพรวผมขอโทษ" ร่างสูงถึงเดินกึ่งวิ่งเบียด เสียดผู้คนมากมายตามองร่างเล็กในชุดชวนมองไปอย่างติดๆ แต่กลับชนเข้าอย่างจังกับร่างเล็กของใครบางคน

"อุ๊ย!"

"ขอโทษครับ"

"ขอโทษค่ะ"

“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ" มิกกี้สำรวจร่างบางที่เขาชนอย่างลวกๆ เขาห่วงคยที่กำลังโกรธอย่างแพรวพราวมากกว่า

“ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะแล้วก็ต้องขอโทษคุณด้วย คุณ"

"ผมมิกกี้ครับ

“ฉันเรยาค่ะ” สองหนุ่มสาวชาวตะวันตกจับมือทักทายผูกไมตรีกันอย่างฉันมิตรก่อนจะเดินจากไป ส่วนหนุ่มตาน้ำข้าวนั้นยังคงเดินตามหาร่างเล็กของแพรวพราวอย่างเป็นห่วงเพราะตอนนี้สาวสวยในดวงใจของเขาโกรธ เป็นฟื้นเป็นไฟ และที่สำคัญไปกว่านั้นสาวน้อยยังอยู่ในชุดที่เร้าอารมณ์ชายมากหน้าหลายตาอีกด้วย

แพรวพราวจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มิดชิดพอที่จะ ออกจากปาร์ตี้ได้อย่างไม่เป็นอันตราย เวลาตอนนี้ก็ล่วงเลยเกือบจะเข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจนั่งรถแท็กซี่กลับที่พักเพียงลำพัง

“มิกนะมิก ทำไมต้องคอยทำให้โกรธด้วยก็บอกไม่ชอบ ไม่ชอบให้ทำแบบนี้" หญิงสาวบ่นพึมพำขณะ เปิดประตูเข้าห้องพัก สาวนักสังคมจัดการอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมเข้านอนโดยไม่ลืมหยิบ ตุ๊กตาหมีสีฟ้าแสน น่ารักตัวโปรดมานอนกอดเอาไว้อย่างอบอุ่น

“ถ้าโชคชะตามีอยู่จริง แพรวอยากพบเขาอีกสักครั้งหนึ่งได้หรือเปล่า" รอยยิ้มที่แสนสุขใจเลือนหายไปพร้อมกับดวงตากลมหลับพริ้มลงด้วย ความสุขจนกระทั่งเข้าวันใหม่ที่พร่างพรายด้วยสายฝนเข้ามาเยือน