ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนมีคนจับจ้องไม่ละสายตา ฉันลืมตาขึ้นมองรอบ ๆ จึงได้รู้ว่าตัวฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถูกจับมัดแขน มัดขา เบื้องหน้าของฉันคือพ่อของไข่ตุ๋นที่นั่งจ้องฉันไม่วางตา เสื้อสูทตรงต้นแขนข้างซ้ายมีรอยขาด แขนข้างซ้ายของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล
“ไอ้ชั่ว” ตั้งสติได้ฉันตะโกนด่าเขาทันที
“หึ นี่เหรอวิธีอ้อนวอนอยากจะเจอลูก” เขาแสยะยิ้มมุมปาก
“…”
“ความจริงเธอไม่สมควรได้เจอลูกเท่ากับช่วงเวลาที่ฉันไม่ได้เจอลูกเหมือนกันนะ เธอจะได้รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง” เขานั่งไขว่ห้างเอาบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเก้าอี้ขึ้นมาคาบไว้ที่ปากด้วยมือข้างขวา และหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดบุหรี่สูบ
เขาในตอนนี้ทิ้งคาบคาสโนวาเมื่อสี่ปีก่อน เขาที่อยู่หน้าฉันตอนนี้ดูสุขุม เด็ดขาด เด็ดเดี่ยว เหมือนกับว่าสี่ปีที่ผ่านมาเขาผ่านเรื่องราวมามากมาย
“อย่างคุณจะรู้สึกอะไร คนอย่างคุณน่ะมันเห็นแก่ตัว คุณมันก็แค่ผู้ชายมักมากม
