“เกลียดอะ แฮงก์ทุกวันแต่ยังสอบได้”
เสียงกระเง้ากระงอดของเพื่อนสาวแสนน่ารักอย่างเปอร์เซีย ทำให้คนที่นอนหลับตาใบหน้าแนบกับโต๊ะเรียนยกยิ้มแม้ยังหลับแต่หูก็ตั้งใจฟังเพื่อนสาวทั้งสามคนไปด้วย เหมือนเป็นการพักสายตาระหว่างวัน เมื่อคืนหลังจากเจอนีลเธอก็บอกลาพวกเจ้านายและขับรถกลับคอนโดมิเนียมเลย
“ก็เพื่อนเราเก่ง ท่องหนังสือแป๊บเดียวก็จำได้แล้ว” มินะเอ่ยขึ้นมา
“คนเราระดับมันสมองมันต่างกันจริง ๆ ถ้าเป็นฉัน ขนาดอ่านแล้ว ท่องแล้ว ถึงขนาดบันทึกสูตรลงในเครื่องคิดเลขยังทำไม่ได้เลย” เปอร์เซียเอ่ยโต้ตอบ เพราะรู้ดีว่าในบรรดาเพื่อนทั้งหมดตัวเองนั้นอ่อนเรื่องเรียนมากที่สุด
“เอาน่า อย่างน้อยก็สอบผ่านนี่” ยาหยีไถโทรศัพท์พลางเอ่ยไป
“ก็ดี แต่น่าอายจะตาย สงสารป๊า เห็นผลการเรียนลูกสาวก็ยังเอ่ยชมเปาะอย่างกับฉันได้เอทุกวิชาอย่างไรอย่างนั้น” เปอร์เซียเอ่ย
“เพราะป๊าแกรักแกมาก มาดูพ่อฉันนะดุอย่างกับอะไรและยังเข้
