สกุลหลินแห่งเมืองสวีโจวจัดการเอิกเกริกยิ่งใหญ่ เสียงบรรเลงเพลงพิณดังก้องไปทั่วจวน กลิ่นหอมของเครื่องเทศลอยคลุ้งไปในอากาศ อาหารมากมายถูกรังสรรค์อย่างพิถีพิถัน
ทว่าภาพเหล่านี้กลับมิได้ทำให้บ่าวภายในจวนต้องตกตะลึงแต่อย่างใด รวมถึงชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างก็ส่งเสียงพูดคุยไม่กี่คราก็หันกลับไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือ
สาเหตุนั่นก็เพราะเหตุการณ์เหล่านี้มิได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก แต่มันจะถูกจัดขึ้นในทุกๆ ปีที่มีแขกสูงศักดิ์จากเมืองหลวงมาเยี่ยมเยียนจวนสกุลหลิน
ห้องโถงที่ตบแต่งอย่างหรูหรา ชายสองคนนั่งพูดคุยสนทนาพลางดูนางรำผู้งดงามกำลังใช้เรือนร่างของตัวเองสร้างความเพลิดเพลินให้แก่ผู้พบเห็น
เอวขวนคิ้วส่ายไปมาราวกับนางงูน้อย ใบหน้ายั่วยวนทำให้จิตใจของผู้คนมากมายต้องสั่นคลอน ท่วงท่ารำอ่อนช้อยงดงามอย่างมิมีที่ติ
"เดินทางมาครานี้ซื่อจื่อคงลำบากมากกระมัง" ประมุขสกุลหลินหัวเราะร่าหลังดื่มสุราเข้าไปอึกใหญ่
"
