ตอนที่ 18 จำยอม

1147 คำ

ราชินทร์เหลือบมอง แววตาแข็งขึ้น ก่อนคว้าข้อมือคนตัวเล็กท่ามกลางสายตาของพนักงาน อโรชาถูกลากมายังห้องพักพนักงาน เธอรีบบิดข้อมือให้พ้นการเกาะกุม “นี่คุณกำลังทำอะไร แล้วมาที่นี่ได้ยังไง!” “ถามทีละคำถามสิคุณ” เขายกยิ้ม “ฉันไม่เข้าใจ คุณมาที่นี่ทำไม ในเมื่อฉันปฏิเสธไปแล้ว!” อโรชาบอกเสียงเครียด คนถูกถามยกท่อนแขนกอดอก สีหน้าเรียบนิ่ง “ผมรู้ว่าคุณทำงานที่นี่ และผมอยากมาให้เห็นกับตา” อโรชาชะงัก กัดริมฝีปาก ชักสีหน้าไม่พอใจ เห็นเงียบหายไป นึกว่าหนีพ้นแล้ว คงไม่ตามมายุ่งกันอีก แต่ที่ไหนได้ กลับมาถึงที่นี่ “ฉันไม่เข้าใจคุณเลยจริง ๆ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย เราสองคนไม่ควรยุ่งเกี่ยวกันอีก” เธอบอกเสียงเบา “คงไม่ได้หรอก ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมต้องการคุณ” เธอผ่อนลมหายใจ แล้วหย่อนกายลงนั่งตรงเก้าอี้ ปวดตัวไปหมดเพราะผ่านศึกมาเมื่อครู่ ทำเอาร่างกายแทบไม่มีแรงเลย เจ็บระบบไปทั้งหน้า เสียงประตูเปิดออก ดนุพลก้าว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม