**บทที่ 18**
ผมมองโทรศัพท์ ของตัวเอง ข้อความที่ส่งไปหาคริสไม่ได้ถูกเปิดอ่าน นี่ก็สามวันแล้ว ผมยังไม่ได้กลับห้องของตัวเอง ผมเป็นกังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร ไปเคาะห้องก็ไม่เปิด ลงไปดูรถของเธอข้างล่างคอนโดก็ไม่มี สงสัยไม่อยู่ห้อง หรือจะไปทำงาน แต่ทำไมไม่ยอมอ่านข้อความ ผมต้องทำยังไงดี ไม่ใช่เธอหนีผมไปแล้วนะ ไม่ใช่หรอก วันนั้นเราทั้งสองคนก็ยังคุยกันดีๆ อยู่เลย ผมได้แต่พูดกับตัวเอง คิดแล้วคิดอีกหาเหตุผลเกี่ยวกับเรื่องของเธอ
“ไอ้เนม หาคริสให้กูหน่อย ขอพิกัดไม่เกิน ห้านาที” ผมโทรออกหาลูกน้องคนสนิท สุดท้ายผมก็ต้องใช้ตัวช่วย ไม่นานพิกัดของเธอก็ถูกส่งมา ห้างหรอ!! รู้พิกัดก็ตรงไปเลยสิครับจะรออะไร
@ ห้างสรรพสินค้า
“นี่แกว่าตัวนี้เป็นไง” ทอฝันหยิบชุดบิกินี่ขึ้นมาทาบวัดกับตัวเองหมุนตัวไปมาให้ฉันกับใบบัวดู
“โชว์เกินไปไหม” (ใบบัว)
“บิกินี่ก็แบบนี้แหละ ถ้าไม่อยากโชว์ก็ไปใส่ชุดขาวเข้าวัด”ฉันพูดขึ้นบนขำ
“ว
