ตอนที่ 7
1411 คำ
วันนี้ฉันเข้ามาดูของที่โกดัง ซึ่งมีคนงานชายและหญิงประมาณสิบกว่าชีวิต ทำงานอยู่ที่นี้ และมีพี่ที่ไว้ใจคนหนึ่งช่วยคุมคนงานที่นี่
“อ้าวคริส จะเข้ามาไม่บอกพี่”
“หวัดดีค่ะ พี่นา พอดีคริสมาแถวนี้เลยเข้ามาดูของหน่อย เป็นไงบ้างคะ ออร์เดอร์ยังมาเรื่อยๆ อยู่ไหม”
“จ๊ะ ช่วงนี้ก็เรื่อยๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่สรุปสต๊อกของให้”
“ขอบคุณมากนะคะ” คริสหันไปยิ้มให้นาก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน กล่องแพ็คสินค้ามากมายถูกวางเรียงซ้อนกันเป็นกำแพงสูง ทุกอย่างดูเรียบร้อย เธออยู่คุยกับนาสักพักใหญ่ ก่อนจะขับรถออกมาจากโกดัง
สถานที่ให้เช่าโกดังก่อนจะออกไปถนนใหญ่ต้องผ่านยามเฝ้าประตู คริสลดกระจกรถลง ส่งยิ้มให้กับยาม ที่จำหน้าเธอได้แม่นยำ ทุกครั้งที่เข้ามาต้องแลกบัตร ไม่ว่ากรณีใด ถือว่าการดูแลรักษาความปลอดภัยดีมาก
“ลงมา” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นก่อนที่ฉันจะเลื่อนกระจกรถขึ้น เขาเอามือมาวางไว้ที่หน้าประตูรถ พร้อมยื่นหน้าเข้ามาด้านในรถ
“คุณ!!! ” เสียงอุทานออกมาด้วยความตกใจสบสายตาเข้ากับชายหนุ่มตรงหน้า “ออกไปจากรถของฉันนะ อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาตกใจหมดเลย” ฉันรีบเอียงตัวหลบทันที เมื่อเขาเริ่มขยับใกล้เข้ามาอีก “นี่!! หูหนวกหรือไง ถอยไป!! นะ” ไม่ทันที่ จะได้พูดอะไรต่อ เสียงแตรรถคันหลังก็ดังขึ้น ทำให้เขาถอยออกไปฉันจึงใช้จังหวะนี้ปิดกระจกรถ รีบขับออกถนนใหญ่อย่างรวดเร็ว
ผมยืนเอามือขึ้นเกาศีรษะตัวเองอย่างเซ็ง เซ็ง แม่ง!! ให้มันได้อย่างนี้สิ… ผมส่งสายตาพิฆาตไปยังรถด้านหลังที่วิ่งเข้ามาจอดตรงป้อมยาม อย่างอารมณ์เสีย แม่ง.. กว่าจะหาเธอเจอเล่นเอาผมเกือบพลิกแผ่นดินหา เพราะเธอไม่เคยอยู่นิ่ง ไปนั้นที นี่ที ไอ้ผมก็ไม่ว่าง เมื่อยามโทรมาบอกว่าวันนี้เธอเข้ามาที่โกดัง กำลังนั่งประชุมกันอยู่ ไม่รู้จะทำยังไง มองนาฬิกาข้อมือแล้วมองนาฬิกาอีกเมื่อไหร่จะเลิกประชุมสักที กว่าจะขับรถมาถึงที่นี่ใช้เวลานานพอสมควร ผมให้ยามถ่วงเวลาไว้ให้แต่เสือกล้มไม่เป็นท่าเพราะไอ้รถคันหลัง โกดังของมันอยู่ตรงไหน!! พ่อจะไปเผาทิ้ง แม่ง!!!
“อะไร!!” ผมกระแทกเสียงผ่านโทรศัพท์ ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว “เอ่อๆ เดี๋ยวกูไป” ผมวางสายไอ้เนมเสร็จก็เดินกลับไปขึ้นรถบิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำ ขับออกไปที่ผับ
@บาร์โฮส
“มีอะไรอีกว่ะ ต้องเรียกกูเข้ามา” ผมบ่นออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานของไอ้โตมอน มันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ไม่ได้สนใจผมแม้แต่น้อย
“โฮสเก่าไปก่อเรื่องกับลูกค้า…” โตมอนเอ่ยขึ้น แต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองผม
“แล้วไง กฎก็มี ทำตามกฎ ไล่ออกก็สิ้นเรื่อง”
“แต่มันเป็นตัวทำเงินให้บาร์เรานะเว้ย” โตมอนละมือออกจากงานตรงหน้าลุกขึ้นเดินมานั่งโซฟาตัวเดียวกันกับผม
“แล้วไง ถ้าขาดคน มึงก็ลงไปรับแขกแทนไงง่ายดี”
“ไอ้เชี่ย เขี่ยขี้ให้กูก่อนเลยนะมึง ว่าให้กูมึงก็ต้องไปรับแขกกับกูเหมือนกัน อย่าพูดมาก”
“แล้วมึงจะทำไง” ผมถามมัน ไอ้โตมองหน้าผมแล้วใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“กูว่า ให้โอกาสมันอีกครั้ง เดี๋ยวเรื่องลูกค้ากูจัดการเอง”
“กูไม่สนับสนุน แต่ก็แล้วแต่มึง” ผมยักไหล่ เอาเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะกระจกเมื่ออารมณ์ของผมดีขึ้นมาหน่อย
“แต่ลูกค้าคนนี้ เป็นคนที่มึงรู้จักนะ ที่กูเรียกมึงมาแค่อยากให้มึงคุยกับลูกค้าหน่อย”
“อ้าว ไหนมึงบอกจะจัดการเอง ไงต้องทิ้งขี้ให้กูอีกวะ”
“เอ่อน่า บาร์มึงกับกูนะเว้ย ช่วยๆ กันมันจะตายหรือไง เรื่องวันนั้นกูยังไม่ได้คิดบัญชีแค้นกับมึงเลยนะ แม่ง!! ปากมึงชวนหาเรื่องตลอด ไอ้ปากพาซวย!! ”
“หึ!! ”
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“เฮีย ลูกค้าที่นัดมาแล้วครับ จะให้เข้ามาเลยไหมครับ”
“เข้ามาเลย” โตมอนบอกลูกน้อง ไม่นานหญิงสาวสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาภายในห้อง ผมยังนั่งอยู่ท่าเดิมอย่างสบายอารมณ์ มองหญิงสาวผู้มาใหม่ ผมไม่ตกใจเลยสักนิด เมื่อมองเห็นหน้าเธอ
“พี่เรส” เสียงหวานดังขึ้น เธอรีบเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผม พร้อมกอดแขนและแนบใบหน้าเข้ามาที่ต้นแขน
“มาทำไม???” ผมถามออกไป
“ทำไมจะมาไม่ได้คะ ก็เด็กพี่เรสซิ…ตามตื๊อน้องไม่เลิกเลย แค่มาใช้บริการแค่ครั้งเดียวติดหนึบเป็นปลาหมึกเลย” เธอขยับริมฝีปากที่เคลือบเอาไว้ด้วยลิปสติกสีสวย ฟ้องในสิ่งที่เกิดขึ้น
“ก็ชอบไม่ใช่หรือไงวะ” ผมพูดต่อ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเธอก็ดูชอบเด็กของผม แล้วไอ้เด็กนี้ก็เสือกเป็นตัวท๊อปของร้าน สงสัยคงชอบลูกค้าคนนี้มาก ตามไม่ปล่อย จะทำไงได้ว่ะ มันเป็นเรื่องของคนสองคน ต้องไปคุยกันเอาเอง ส่วนกฎของร้านก็รู้ๆ กันอยู่
“ช่วยหนูหน่อยนะ นะ” น้ำอิงเขย่าแขนผมไปมา เธอเป็นน้องรหัสของผมเอง สาวตัวเล็กน่ารักเหมือนตุ๊กตา ผมเห็นครั้งแรกยังอยากจีบเธอเลย แต่ต้องหยุดความคิด เพราะเธอไม่ชอบผู้ชาย เธอเป็นเลสเบี้ยน แต่ไม่รู้ทำไมเปลี่ยนมาชอบผู้ชายเอาตอนนี้
“ชอบผู้หญิงไม่ใช่หรือไง..หรือนิ้วอุ่นๆ ไม่ดีเท่า…” ผมถามต่อและหยุดพูดคำสุดท้ายออกมา
“ก็ยังชอบ หนูอยากลองคบผู้ชายบ้าง วันนั้นเพื่อนเลยพามา แล้วก็เจอเด็กพี่อ่ะ”
“แล้วไง” ผมถามต่อ ส่วนไอ้โตมอนนั่งฟังท่าเดียว ในมือก็เขี่ยโทรศัพท์ฟังผมและน้ำอิงคุยกัน
“พี่เรส นี่น้องนะ น้องรหัสแสนน่ารัก ของพี่นะ ช่วยหน่อย ช่วยเอาเด็กพี่ไปไกลๆ หนูหน่อยได้ไหม วิธีไหนก็ได้”
“อิง ฟังพี่นะ!” ผมเอาเท้าลงจากโต๊ะ ยืดตัวนั่งตรง มองน้ำอิงด้วยสายตาจริงจัง “ถ้าเราไม่ชอบก็บอกเขาไปตรงๆ ทุกอย่างมีทางออก ให้พี่ยุ่งเรื่องแบบนี้มันไม่สมควร ส่วนกฎของร้านเดี๋ยวไอ้โตจัดการให้ ส่วนที่เหลือพี่จัดการให้ไม่ได้จริงๆ วะ” ผมบอกออกไปตามตรง จะให้จัดการยังไงได้ ผมเป็นผู้ชายทำไมจะไม่รู้ ว่าการชอบผู้หญิงสักคน ต่อให้มีอะไรมาขวางก็พร้อมจะพุ่งชน ผมพอจะเข้าใจเด็กของตัวเองอยู่มาก
“ชิ หนูมานี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรอ่ะ พี่โตมอนขาาาา” น้ำอิงส่งเสียงหวาน ก่อนจะลุกเดินไปหาโตมอนทำแบบเดียวกันที่ทำกับผมเมื่อครู่
“ว่าไงครับ” โตมองขานรับเสียงนุ่ม พร้อมยิ้มให้กับเจ้าหล่อน ไอ้นี่ก็เป็นซะแบบนี้เห็นสาวไม่ได้ สายตาแพรวพราว เสือผู้หญิงในตัวของมันเริ่มทำงานทันที
“ช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ” น้ำอิงไม่วายออดอ้อนโตมอน ทั้งสองคุยกันไปมา จนสุดท้ายน้ำอิงขอตัวกลับ สรุปก็ไม่ได้เรื่องห่าอะไรสักอย่าง เอาแต่หยอดสาวตามแบบฉบับของมัน
“มึงอย่าแม้แต่จะคิด เดี๋ยวก็มีเรื่องกับเด็กตัวเอง ปล่อยเด็กมันไป แล้วเช็ดน้ำลายมึงออกด้วย” ผมว่าให้ไอ้โต เพื่อเตือนสติมัน
“เอ่อน่ารู้แล้ว ก็เด็กมันยั่ว ทำไงวะ ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกวะ”
“เด็กมึงหวงขนาดนี้มึงคิดว่ายังไงละ หยุดความคิดของมึงเลย กูไม่อยากมาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง อีกหน่อยสัญญาของเด็กนั้นก็จะหมดแล้ว มึงก็คุยกับเด็กดีๆ แล้วกัน”
- ผู้เขียน
