เอวาลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เธอหรี่ตาปรับโฟกัสให้ชัดเจน อาการปวดหัวเล่นงานเข้าอย่างจังในตอนที่เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย..” ยกมือกุมขมับและนวดเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาสักเท่าไหร่ เธอใช้เวลาคิดอยู่ชั่วครู่ว่าวันนี้วันอะไร มองหาสมาร์ตโฟนว่าอยู่ตรงไหน เมื่อนึกได้ก็เหลือบมองไปที่โต๊ะข้างหัวเตียงเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าสะพายข้างล้วงหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องบางออกมากดดูเวลาที่หน้าจอ เป็นเวลา 7 โมง 10 นาที วันนี้เธอมีเรียน 9 โมง ยังมีเวลาเหลือเฟือหากว่าการจราจรไม่ติดขัด
นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้อยู่ห้องนี้คนเดียว คิดในใจว่าคนที่นอนกอดเธอทั้งคืนคงกลับไปแล้ว ไม่อยากใส่ใจเรื่องเขาอีกแต่ทว่าสัมผัสจากเขาเมื่อคืนในห้องน้ำกลับทำให้เธอเกิดอาการเห่อร้อนที่ใบหน้าขึ้นมาอีกครั้งที่นึกถึง แต่แปลกที่ครั้งนี้เธอกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเขา
“เป็นบ้าไปแล้วหรือไงเอวา” เธอก่นด่าตัวเองเบา ๆ ก่อนเดินเ
