"ขอนะครับ รับรักผมหน่อย"-- "Please, Please Be Mine"

ห้องทำงานชั้นบน ร้านกาแฟสำนักงานใหญ่ของภาคิน///

ก้อง (ผู้ช่วยส่วนตัว) เดินเข้ามาในห้อง พร้อมแฟ้มเอกสารบางอย่าง

ภาคินนั่งพิงเก้าอี้ มองออกไปที่หน้าต่าง สีหน้าครุ่นคิด

"คุณคิน...ช่วงนี้คุณดูแปลก ๆ นะครับ เหมือนมีอะไรในใจตลอด"

ภาคิน ถอนหายใจเบา ๆ

"ก้อง...ฉันอยากให้ช่วยอะไรสักอย่าง"

ก้อง เลิกคิ้ว

"แน่นอนครับ บอกมาได้เลย คุณอยากให้ผมตามหาคู่แข่งร้านกาแฟ หรือธุรกิจใหม่ของบริษัท?"

ภาคิน ส่ายหน้า ยิ้มบาง ๆ "ไม่ใช่เรื่องธุรกิจ...แต่เป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง"

ก้องพยักหน้า แต่ก็ถามอย่างเป็นห่วง

"ถ้าให้ผมสืบเรื่องส่วนตัวของเธอ...จะไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ? "

"ฉันไม่ต้องการล่วงเกินชีวิตเธอ...แค่จะหาทางเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ ในจังหวะที่เธอพร้อมจะเปิดใจ ไม่ใช่ยัดเยียด"

ก้องพยักหน้ารับ เข้าใจในน้ำเสียงหนักแน่นของเจ้านาย

/////ที่ผ่านมา ผมก้าวตามเธอ/////

วันที่ผมรู้ว่าพาฝันกำลังทำอะไรอยู่...ผมยอมรับเลยว่าผมประทับใจเธอมากกว่าเดิมหลายเท่า

ก้องเอาข้อมูลที่สืบมาให้ผม—

เธอได้ทุนเรียนปริญญาโทในมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ และไม่ใช่เพราะอยากมีชื่อเสียงหรือความหรูหรา แต่เพราะเธอมีความฝันชัดเจน

พาฝันอยากเป็นข้าราชการตุลาการ เหมือนคุณพ่อของเธอ

ตอนที่ผมอ่านประโยคสั้น ๆ นั้นในแฟ้ม ข้างในผมรู้สึกเหมือนถูกเขย่าแรง ๆ ..//><

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีดีแค่ความเก่งหรือความฉลาด

แต่เธอมี “หัวใจที่มั่นคง” กว่าคนทั่วไปมากนัก

คืนถัดมา ผมนั่งคุยกับพ่อที่ห้องทำงานใหญ่ของบ้าน

"พ่อครับ...ผมมีเรื่องอยากขอ"

พ่อ เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร

"เรื่องอะไรล่ะคิน? ถ้าเป็นเรื่องธุรกิจอสังหาฯ ตอนนี้พี่ชายลูกดูแลอยู่แล้ว"

ผม ส่ายหัว

"ไม่ใช่เรื่องอสังหาฯ ครับ...ผมอยากขยายธุรกิจร้านกาแฟของเรา ไปเปิดสาขาใหม่ในย่านมหาวิทยาลัยที่หนึ่ง ผมคิดว่าคงไปได้ดี"

พ่อเลิกคิ้ว

"มหาวิทยาลัย...? นี่ลูกกำลังคิดอะไรอยู่ภาคิน

"ผมอยากเรียนต่อด้านบริหารธุรกิจที่นั่นเหมือนกันครับ...แล้วก็อยากทำให้ร้านกาแฟของเราเป็นที่พักพิงของนักศึกษาที่มีความฝัน ไม่ใช่แค่สถานที่ขายกาแฟ"

พ่อนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

"แต่ลูกก็จบปริญาตรีด้านธุรกิจต่างประเทศ จะมาเรียนในเมืองไทยอีกทำไม ?

พ่อถามด้วยความงุนงง

เพราะลูกชายทั้งสองถูกส่งไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่จบชั้นมัธยมต้น

"เอาสิ บางทีทางที่ลูกเลือก อาจเป็นสิ่งที่ทำให้ครอบครัวเราได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ"

"ขอบคุณครับพ่อ" ผมยิ้มทั้งนอกและในใจแทบปริ

ผมกลับไปที่สำนักงานในคืนนั้น ใจเต้นแรงกว่าที่เคย

—เพราะผมรู้แล้วว่าเส้นทางของผมต่อจากนี้...ไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจ ไม่ใช่แค่ร้านกาแฟ

แต่คือการได้ “ก้าวไปอยู่ข้าง ๆ พาฝัน”

ในโลกที่เธอกำลังสร้างขึ้นด้วยความตั้งใจ

และผมก็สัญญากับตัวเองว่า..

ต่อให้เธอยังไม่พร้อมมองผมในฐานะคนพิเศษ

แต่ผมจะอยู่ตรงนั้นเสมอ อยู่ใกล้พอที่เธอจะเห็น

ว่ามีใครสักคนพร้อมจะเดินไปกับเธอ

-----

เสียงพลิกหน้ากระดาษแผ่วเบา

ดังสลับกับลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะของเขา

ทุกครั้งที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น

-—ในห้องสมุดที่แสนสงัด—-

มันเหมือนโลกทั้งใบกลายเป็นกรงขังที่บีบหัวใจให้แน่นขึ้นเรื่อย ๆ

เขารู้ตัวดีว่าเธอไม่เคยหันมามอง

รู้ดีว่าเธอมีคนในใจอยู่แล้ว…

ชายหนุ่มนักศึกษาป.โท ที่คอยเดินมาส่งเธอหลังเลิกเรียนเป็นประจำ

ภาพนั้นยังตามหลอกหลอนอยู่ในมุมความคิด แม้พยายามอ่านหนังสือเท่าไร ก็กลับอ่านไม่เคยเข้าใจ

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังเลือกนั่งโต๊ะเดิม เวลาเดิม

เพียงเพื่อรอเธอเดินเข้ามา แม้จะได้แค่เฝ้ามองจากไกล ๆ ก็ตาม

//////หัวใจมันทรมานอย่างประหลาด///////

—เหมือนกำลังทำร้ายตัวเองทุกครั้งที่เห็นเธอหัวเราะกับใครคนนั้น

แต่เขาก็ไม่เคยหยุด ไม่เคยเลิกแอบหวังว่าซักวันหนึ่ง...เธออาจเหลือบมองมาที่เขาบ้าง

ทว่าลึก ๆ แล้ว เขาก็รู้ดีว่า..... ความหวังนั้นอาจไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่ต้น.

ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น…แล้วโลกทั้งใบก็หยุดหมุน

“เอ่อ…ขอโทษนะ”

เสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้น เธอยืนอยู่ตรงหน้า ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเส้นผม

“พอดีว่า..เออ..ฉันลืมเอาปากกามา ถ้าจะรบกวนขอยืมใช้ของคุณหน่อยพอจะได้ไหมคะ?”

มือของเขาแข็งทื่ออยู่ชั่วขณะ ก่อนจะรีบหยิบปากกาสีดำที่วางบนโต๊ะ ยื่นให้ทั้งที่ปลายนิ้วสั่นน้อย ๆ

“อ๋อ…ได้ครับ” เสียงเขาเบากว่าที่คิด ราวกับกลัวทำลายบรรยากาศเงียบสงบ

เธอยื่นมือมารับ นิ้วเรียวยาวสัมผัสกับมือเขาเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับทิ้งร่องรอยร้อนวาบไว้ในหัวใจ

“ขอบคุณนะ” เธอยิ้มบาง ๆ

เพียงแค่นั้นเอง แต่สำหรับเขา มันกลับเป็นรอยยิ้มที่ตราตรึงกว่าภาพใด ๆ ที่เคยเห็น

เขาเฝ้ามองเธอเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ รู้สึกเหมือนปากกาธรรมดาด้ามนั้นเพิ่งกลายเป็นของมีค่าที่สุดในโลก

///////////////////////

ภาคิน ลูกชายคนที่สองของบ้าน "กฤตยานนท์" ครอบครัวของผมมีชื่อเสียงพอสมควร

พ่อกับแม่ทำธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์และการลงทุน มีเงินทอง มีชื่อเสียง มีคนรู้จักมากมาย

ผมมีพี่ชายหนึ่งคน เขาสมบูรณ์แบบในสายตาทุกคน เก่ง ฉลาด มุ่งมั่น และพร้อมจะสืบต่อกิจการ ผมจึงกลายเป็น "ลูกชายคนรอง" ที่ไม่ค่อยถูกคาดหวังมากนัก อาจเพราะแบบนั้น...ผมเลยมีโอกาสเลือกเส้นทางของตัวเอง

ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ผมชอบนั่งอ่านหนังสือในร้านกาแฟเล็ก ๆ ชอบบรรยากาศกลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟยามเช้า ชอบความอบอุ่นเวลาคนเข้ามาแล้วได้นั่งพักผ่อน

-- จนสุดท้าย ผมตัดสินใจเปิดร้านของตัวเอง --

"ภาคิน...ลูกไม่จำเป็นต้องเหนื่อยหรอก ธุรกิจของบ้านเราก็มีพร้อมแล้ว"

ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ลูกชายคนอื่น ๆ เขามุ่งไปข้างหน้า ทำไมลูกต้องเลือกเปิดร้านเล็ก ๆ แบบนี้?" แม่คัดค้าน

ผมตอบพวกท่านไปด้วยรอยยิ้ม

"บางครั้ง ความสุขมันไม่ได้อยู่ที่ว่าเราจะยิ่งใหญ่แค่ไหน...แต่อยู่ที่เราได้ทำในสิ่งที่เรารักจริง ๆ"

ผมคิดว่า ความถ่อมตัวไม่ใช่การทำตัวต่ำต้อย

แต่มันคือการไม่ลืมว่าตัวเองเป็นใคร และใช้ชีวิตในแบบที่เราอยากเป็นจริง ๆ

และบางที...โชคชะตาก็อาจกำลังใช้ร้านกาแฟเล็ก ๆ นี้ เป็นสะพานพาผมไปพบใครบางคน ที่สำคัญกว่าทุกธุรกิจใหญ่โตในโลกใบนี้ก็เป็นได้