CHAOTIC LOVE : 10
1061 คำ
[Part Plernta]
01:35 น.
@คอนโดG
หลังจากที่จัดการตัวเองให้อยู่ในสภาพพร้อมนอนเรียบร้อย แต่โคมไฟหัวเตียงยังเปิด สายตาโฟกัสหน้าจอมือถือซึ่งปรากฏแชทที่โคตรจะหนักขวา เพราะไร้การตอบกลับจากผู้รับ
ฉันยันตัวขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไปอีกครั้ง
ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ : Plern_TA
ต่อมาฉันดีดแผ่นหลังขึ้นตั้งตรงเมื่อหน้าจอโชว์ว่า ‘เห็นแล้ว’ หลังจากข้อความถูกส่งไปได้ไม่ถึงนาที ริมฝีปากผลิบานทันควัน
ตึกตัก…ตึกตัก…ตึกตัก
เสียงหัวใจเต้นเร็วและแรงจนสัมผัสได้ เมื่อมีสัญญาลักษณ์ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังพิมพ์ แสดงขึ้นในหน้าแชท
De.FiEw : อืม ถือว่าหายกัน
“อร๊ายยยยย!!!” ฉันหลุดกรี๊ดเสียงลั่นจนตัวเองยังตกใจ ก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นมากัดไว้ ทั้งแขนและขาดีดดิ้น อยู่ไม่สุข แถมยังม้วนกลิ้งไปมาบนที่นอน นี่ฉันเขินกว่าตอนที่เขาจับมืออีกนะ…ดีใจยิ่งว่าตอนได้แต๊ะเอียจากป๊าม้าหลายร้อยเท่า
“ตอบแล้ว เขาตอบกลับฉันแล้ว ในที่สุด อ๊ายยย!” อยากจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ ไปจนถึงดาวเคราะห์ดวงที่แปดโน่นเลยจริงๆ
มือเล็กถูกยกขึ้นทาบอกในตอนที่ดีดตัวขึ้นนั่ง พยายามผ่อนลมหายใจเข้าออก ก่อนจะกลับมาจับจ้องหน้าจอมือถืออีกครั้ง
แต่ประโยคที่เขาพูดหมายถึง...? หายกันเรื่องอะไร
เรื่องอะไรคะ ที่ว่าหายกัน : Plern_TA
แต่คราวนี้เงียบแฮะ…อ่าน แต่ไม่ตอบ ฉันทิ้งเวลาผ่านไปราวๆ ห้านาที และนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกเรื่องที่จะเอามาคุยกับเขาได้
พรุ่งนี้เพลินเอาเสื้อไปคืนให้ที่ชั้นบนได้ไหม : Plern_TA
De.FiEw : ฝากมิณมา
(ส่งสติกเกอร์หมาคอตก) : Plern_TA
ว่าแล้วเชียว…คอฉันตก เหมือนสติกเกอร์ที่ส่งให้เขานั่นแหละ
เช้าวันต่อมา….
08:30 น.
“อื้ออออ…”
ฉันรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงกริ่งหน้าคอนโดดังรัวไม่หยุด ก่อนจะม้วนหมอนหนุนเข้าแนบหูพลิกตัวนอนคว่ำเพื่อหวังว่าจะไม่ได้ยินและนอนต่อ
แต่มันไม่ได้ไง…ฉันดีดตัวขึ้นนั่ง ยกมือยีผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท ก่อนจะหย่อนเท้าลงสวมสลิปเปอร์ข้างเตียงพลางหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย แล้วกระแทกเท้าไปยังประตู
“อีมิณนะอีมิณ มาทำห่าอะไรแต่เช้าวะ…แม่จะด่าให้ยับเลย ไม่ได้นอนเต็มอิ่มสักวัน” บ่นพึมพำไปตลอดทางเดิน
ฉันดึงประตูเปิดพร้อมกับอ้าปากเตรียมจะด่าเต็มที่
“…” แต่ยังไม่ทันได้เริ่มก็ต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันซะก่อน คำด่ามากมายถูกกลืนกลับลงคอไปพร้อมก้อนน้ำลายอึกใหญ่
“ลูกม้าตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอ หืม?” เสียงจากผู้เป็นแม่ทำให้ฉันตื่นขึ้นเต็มตาและมองตามผู้มาเยือนทั้งสองที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาด้านในโดยไม่ได้รับคำเชิญ
สุดท้ายฉันทำได้แค่ดันประตูปิด...
“ป๊าม้า มาทำอะไร ไม่เปิดร้านรึไง” ฉันเอ่ยถามขณะสาวเท้าไปขนาบข้างผู้เป็นแม่ของทุกสรรพสิ่งในบ้าน
“เปิดก็มาได้ ทำไม ไม่อยากให้ป๊าม้ามา?” ป๊าตอบพลางกวาดสายตาสำรวจรอบคอนโด ส่วนม้าก็เดินตรงไปยังโต๊ะอาหารขนาดกลางก่อนจะวางข้าวของที่หอบมาลงบนนั้น
“ไม่ใช่สักหน่อย ก็ป๊าม้าชอบมาแบบไม่บอกอะ” ฉันพูดขึ้น แต่ยังจับจ้องอยู่กับอาหารหลายอย่างที่ม้าเตรียมมา
“ก็ลูกสาวคนเดียวของม้าไม่ยอมกลับบ้านเลย ปิดเทอมตั้งเป็นเดือนก็ไม่ยอมกลับ” ม้าบ่น
ไป จัดอาหารไปตามสไตล์ของมารดาที่แท้ทรู ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียว ป๊ากับม้าก็เลยหวงมากเป็นพิเศษ แต่ที่ได้แยกออกมาอยู่คอนโดก็เพราะฉันทำคะแนนได้ดีมาตลอด นี่คือสิ่งที่ได้ตอบแทน และมันโคตรคุ้มค่ากับการลงทุนตั้งใจเรียน
“ไม่ใช่ไม่อยากกลับ แต่ว่าลูกเตรียมเรื่องฝึกงานไง อีกสองอาทิตย์ก็เปิดเทอมแล้ว ต้องไปเริ่มฝึกงานเลยด้วย” ฉันอธิบายขณะสอดแขนเข้าโอบรอบเอวผู้ให้กำเนิดแน่น
“ลูกได้ที่ฝึกงานแล้วเหรอ” เสียงป๊าดังออกมาจากห้องนอน ฉันเบิกตากว้างหันไปมองด้วยความตกใจ เข้าไปตั้งแต่ตอนไหนนะ ไม่นานผู้เป็นพ่อก็เดินมือไขว้หลังออกมา
นี่นักสำรวจตัวยงเลยนะเนี่ย
“ได้แล้วซิคะ” ฉันตอบกลับเรื่องที่คุยกันค้างไว้ “บริษัทใหญ่ด้วยน้า กว่าจะได้ ลูกส่งไปตั้งหลายรอบแน่ะ”
“ได้ที่ไหน ไม่เห็นบอกม้าเลย”
“พีพีเอ็นค่ะ” ฉันตอบด้วยความภาคภูมิใจ นี่ไม่ใช่ใครนึกอยากจะเข้าไปฝึกงานก็ไปได้ง่ายๆ หรอกนะ เกรดต้องดีแถมต้องผ่านบทสัมภาษณ์ตั้งหลายรอบและฉันติดหนึ่งในสองคนของปีนี้ หนึ่งปี พีพีเอ็น จะรับเด็กเข้าฝึกงานแค่สองคนจากมหาวิทยาลัยดังทั้งจังหวัด ไม่มีการใช้เส้นสายใดๆ ทั้งสิ้น
อีกอย่างนี่เป็นบริษัทของครอบครัว ภูริศิรินันท์ ฉันจะได้เจอเขาทุกวันตลอดเวลาที่ฝึกงานอย่างแน่นอน
“ว้าว...สุดยอดเลย” ม้าตาลุกวาว แน่นอนว่าไม่มีใครไม่รู้จัก พีพีเอ็น
“ใช่ไหมล่ะคะ อ๊ะ!” ฉันยกยอตัวเองหน้าชื่นตาบานพลางเอื้อมมือไปหยิบของโปรดอย่าง ฮะเก๋ากุ้ง ที่อยู่ในกล่องอาหารแต่ถูกม้าตีอย่างแรง
“ไปอาบน้ำแปรงฟันก่อน ค่อยมากิน”
“ม้าอะ” ฉันลูบมือตัวเองป้อยๆ พลางทำหน้ามุ่ยใส่ผู้เป็นแม่
“ไปเลย”
ก่อนจะสะบัดตูดปั่นปึงไปจัดการตัวเองตามที่ม้าสั่งด้วยความจำยอม เพราะท้องร้องโครกครากไม่หยุดในตอนที่ได้กลิ่นอาหารหลากหลายของร้าน ไท่เหยียนติ่มซำ เป็นร้านที่ป๊ากับม้าช่วยกันสร้างขึ้นมาจนฉันมีชีวิตสุขสบายในวันนี้
- ผู้เขียน
