“คุณพักรักษาตัวเถอะคะ แผลจากแดดเผาเนี่ยคงใช้เวลาหลายวันถึงจะหาย เดี๋ยวฉันลุยเอง”
“ระวังด้วยละกัน เพราะมันเลือดเย็นน่าดู”
“ต้าเขาไม่ใจร้ายกับโรสขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“คุณอย่ามั่นใจอะไรให้มากนักเลย เดี๋ยวจะตายซ้ำสอง คราวนี่พ่อคุณก็คงจะช่วยไม่ได้”
“โรสคิดว่าโรส...ฉลาดกว่าชอร์นนะคะ โรสยังยืนยันคำเดิมนะคะ ว่ายังไงเขาก็ต้องตกเป็นของโรส”
และเย็นวันนั้นหลังฉันเลิกงาน......
“ทำไมวันนี่นายถึงต้องทำตัวติดฉันขนาดนี่ด้วย” ฉันเพิ่งเลิกงาน ฉันก็เดินมาตามทางถนนที่ฉันเดินเป็นประจำ แต่ครั้งนี่มันแปลกตรงที่มีเขาเดินตามฉันมาด้วย ตั้งแต่ที่ทำงานละ เขาก็ตามเฝ้าฉันตลอด จนฉันรู้สึกอึดอัด เพราะเขาไม่เว้นระยะห่างให้ฉันเลย แถมท่าทีและท่าทางเขาก็เปลี่ยนไปด้วย เขาดูเจ้าเล่ห์ขึ้น หรือว่า...เขาจะชินกับการเป็นแวมไพร์แล้ว
“ทำไม! ผมเข้าใกล้ไม่ได้เลยหรือไง ในเมื่อ...คุณก็สัญญากับผมแล้วว่าจะรักษาผมจนหาย นั้นก็รับเลี้ยงผมด้
