.
.
.
เออ!! เข้ามาทำเหมือนเป็นอะไรกันเเต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เอาจริงๆเราจะตอบตกลงก็ได้ เเต่มันไม่จำเป็นเราไม่เเน่ใจว่า....การที่เราตกลงไป...เราจะต้องเจ็บขนาดไหนดูก็รู้ว่าชีวิตมันมีสตอรี่มากมายขนาดไหน? เราไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปเจ็บว่ะ!....
จู่ๆก็พาเรามานั่งมาเดินเล่นในวัด...จนรอบ...
คลาส:สบายใจขึ้นรึยัง อีเจี๊ยบเศร้าเเบบนี้ดูไม่เหมือนเด็กเเสบคนเดิมเลยว่ะ
เรา://เราถอนหายใจ...ทำไมความรู้สึกเรามันดาวน์ลงขนาดนี้ว่ะ....ฮีลตัวเองกลับไปเดี๋ยวนี้~~//
คลาส:ปะ
ดึงเเขนเราลุกขึ้น...
เรา:ไปไหนอีกอ่ะ จะกลับห้องเเล้ว
คลาส:เอาน่า...เดี๋ยวพาไป
คือมึงเข้าใจมั้ยว่ากูไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้นอ่ะ...อยากอยู่เฉยๆนิ่งๆ....เรานั่งบนรถ เปิดโทรศัพท์ในรอบหลายๆวัน..จริงๆปิดเครื่องจนลืมไปเเล้ว....เปิดมาก็เจอเบอร์เสี่ยพลเเม่งโทรมาเยอะมาก เเล้วก็พวกอีกิ๊ฟโทรมา...
เรากดปิดเครื่องไปอีกครั้งเเล้วมองออกไปนอกกระจกคิดอะ
