กอดแน่นๆ แล้วก็ถอนหายใจหนักๆ เหมือนระบายความเหนื่อยล้าด้วยการกอดเธอ พริมายืนนิ่งๆ ให้เขากอด...ก่อนจะค่อยๆ ยกมือกอดตอบเขา ภามยิ้มกว้าง รับรู้ว่ามันคือการกอดปลอบให้หายเหนื่อย
“คิดถึงพรีมมากเลย” พูดจบก็ทำให้เธอตกใจเข้าไปอีกเมื่อภามยกตัวเธอขึ้นจากพื้น
“พี่ภาม”
“ไม่ตกครับ ไม่ต้องกลัว” เขาพาเธอเขาไปในห้องนั่งเล่น ให้เธอนั่งบนโซฟาแล้วตัวเองก็ทิ้งศีรษะลงบนตัก มองเธอตาหวานเชื่อม ดึงมือมาจูบมาดม พริมาถอนหายใจแล้วก็ยิ้มจางๆ ให้เขา...ภามดูเหนื่อยล้ามากจริงๆ เธอปัดผมที่เริ่มยาวไม่เป็นทรงออกจากกรอบใบหน้าให้ เป็นสัมผัสที่ทำให้ภามรู้สึกว่ามันคุ้มค่ามากเลยกับการบึ่งรถมาหาเธอกลางดึกแบบนี้
“พี่ภามเรียนหนักมากไหมคะ”
“ฮื่อ เหนื่อยมากเลยพรีม” ถือโอกาสอ้อนเธอด้วยเลย
“ช่วงนี้ที่มหา’ลัยมีงานเสาร์อาทิตย์ตลอดเลย เบื่อมาก พี่เลิกเรียนดีไหม จะได้มาหาพรีมทุกวัน” ทำเป็นมองเธอตาปริบๆ ให้พริมาเชื่อว่าเขาอยากมาหาเธอท
