“ฮื่อ พรีมโอเคแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ” พริมาที่เริ่มปรับอารมณ์ได้แล้วดึงตัวเองออกมาอกเขา
“พรีมอย่าโทษตัวเอง พี่ต่างหาก”
“พี่ภามก็อย่าโทษตัวเองเหมือนกัน” พอถูกน้องทักท้วงมาแบบนั้นภามก็ชะงัก ยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆ ของเธอก็เบาใจลง ภามยื่นมือไปลูบผมเธอ ก่อนจะใส่เข็มขัดนิรภัยให้
“งั้นพี่ขับรถต่อนะครับ”
“โอเคค่ะ” พริมารู้ว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรร้ายแรง แต่ ณ วินาทีนั้นเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จริงๆ
ทั้งคู่กลับถึงไร่ตอนห้าโมงเย็นจริงๆ พริมาขอให้ภามแวะไปหา ธีรภัทรที่บ้านก่อน บ้านไม้สองชั้นที่ปลูกไม่ห่างจากฟาร์มม้ามากนัก
“พรีมไม่ได้มาคอกม้าหลายปีเลยนะคะพี่ภาม รู้สึกเหมือนตอนเด็กๆ จะมาบ่อย ตอนนี้เหมือนอะไรๆ ก็ลืมๆ ไปหมด” หลังจากเกิดอุบัติเหตุพริมาก็ไม่ได้นึกอยากไปไหนมาไหนมากนัก แม้แต่บริเวณไร่ตัวเอง ไม่ค่อยอยากเจอผู้คน กลัวการทักทายและคำถาม และกว่าร่าง
