CHAPTER 06-02
หมอมาบ้าน
“ไอ้หมอ กูรำคาญ!!”
เขาทำตัวรุ่มร่ามกับมาเฟียหนุ่มตลอดทาง โดยไม่ลืมที่จะส่งสายตาเย้ยหยันไปยังคนที่แอบมองการกระทำของพวกเขาผ่านกระจกมองหลัง ตัวหมอเมฆเองก็ไม่รู้ทำไมถึงต้องอยากเอาชนะเฉินมากมายขนาดนี้
คนตัวเล็กเอียงศีรษะพิงกับประตูรถแล้วหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวหลังจากที่ทะเลาะกับหมอเมฆจนเหนื่อย
“หมดฤทธิ์แล้วสินะ”
เสียงทุ้มพึมพำเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงร่างบางมาซบที่ลาดไหล่ของตัวเองอย่างถือวิสาสะ
นานนับชั่วโมงกว่ารถตู้คันหรูจะจอดนิ่งสนิทบนลานจอดรถของคอนโดหลังจากฝ่าฟันมรสุมรถติดบนท้องถนน หมอเมฆปลุกคนตัวเล็กของเขาให้ตื่นก่อนจะเริ่มอ้อนอีกครั้ง
“ผมปวดหัว ขึ้นไปส่งผมหน่อย”
“เฉิน ขึ้นไปส่งมันหน่อย”
ภภีมปรือตามองพบว่าตัวเองอิงซบหมอเมฆหลับไปก็รีบผละตัวออก ก่อนจะบอกเฉินให้ขึ้นไปส่งด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ใช่ เขารำคาญหมอเมฆจนไม่รู้จะรำคาญยังไงแล้ว ตามติดยิ่งกว่าปลิงควายเส
